سلامت نیوز: نماینده جمعیت سازمان ملل در دبیرخانه شواری ملی سالمندی بر ضرورت تولید داده و انجام پیمایش های مستند و طولی در حوزه سالمندی کشور تاکید کرد.
به گزارش سلامت نیوز به نقل از تأمین ۲۴، «کامبیز کبیری » با اشاره به نبود داده و پیمایش در حوزه سالمندان تصریح کرد: باید تولید داده و برنامه ریزی در حوزه سالمندی  را جدی پیگیری کنیم. متاسفانه در حال حاضر هیچ پیمایش مشخصی درباره مسایل سالمندان در کشور  وجود ندارد که در صدد شناسایی  نیاز، افکار و مسایل سالمندان برآمده باشد و از طرف دیگر نیز هیچ شاخصی در کشور وجود ندارد که وضعیت سالمندان را رصد کند.

وی در گفت و گوی اختصاصی با «تامین 24»، با تاکید با نبود شاخص مشخص سالمندی در کشور افزود: تولید شاخص ها امکان سیاستگذاری را  تقویت می کنند، اما متاسفانه در کشور هیچ شاخصی تولید نشده است. از سوی دیگر به دلیل محدود بودن داده و اطلاعات و عدم دسترسی مجامع جهانی به وضعیت سالمندی در ایران، امکان شاخص سازی سالمندی برای ایران تا کنون تحقق نیافته است.

کبیری سرعت سالمندی در کشور ایران را بسیار متفاوت از دیگر کشورهای خواند و گفت: اگر در کشورهای دیگر 100 سال طول کشید که با سالمندی روبرو شوند، ایران در مدت کمتر از 30 سال با این پدیده جمعیتی در حال روبرو شدن است و این فرصت  مناسبی  می تواند برای انجام پیمایش های حوزه سالمندان در اختیار ایران قرار دهد.

کارشناس جمعیت سازمان ملل با اشاره به ضرورت انجام تحقیقات طولی و مستند در این خصوص گفت: ما برای سیاستگذاری در حوزه سالمندی نیاز به اطلاعات وضعیت موجود و نقشه سالمندی و توزیع آن در سطح کشور داریم و در تلاش هستیم که با همکاری شورای دبیرخانه سالمندی، دانشگاه تهران، دانشگاه علوم بهزیستی و مرکز آمار ایران بتوانیم یک پیمایش ملی سالمندی از سال 2017 طراحی کنیم.

وی وجود شبکه سازمانی، منابع انسانی، تحقیق، داده و شواهد، تجمیع منابع مالی و نهایتا جریان سازی را لازمه برنامه ریزی در حوزه سالمندی عنوان کرد و گفت: خیلی از این ابزارها در کشور وجود دارد و وجود شورای عالی سالمندی در ایران دبیرخانه ای اثرگذار در این زمینه است و باید از ظرفیت بالای تولید داده در کشور بهره جست تا امکان سیاستگذاری و اجرای برنامه مشخص ویژه سالمند ممکن شود، البته باید تاکید کرد، حتما نیاز به اجرای برنامه ملی نیست و می توان برنامه بین بخشی اجرا کرد.

نماینده جمعیت سازمان ملل در دبیرخانه شورای ملی سالمندی با اشاره به اینکه ضرورتی بر تجمیع اسناد سالمندی در کشور نیست افزود: سالمندی را باید در ابعاد مختلف آن مورد تحقیق و بررسی قرار داد و ضرورتی بر تجمیع اسناد سالمندی در کشور نیست چه بسا کشورهای غربی پیشرو در بررسی مسایل سالمندان مانند آلمان و انگلیس سندهای متفاوت مدونی دارند،  وجود اسناد مجزای رفاه و سلامت در آن کشورها  امکان برنامه ریزی و سیاستگذاری دقیق را در این حوزه ها فراهم می کند و البته سیستم های هماهنگ کننده بین اسناد در این کشورها وجود دارد که از موازی کاری و بروز اخلال در اجرای برنامه ها جلوگیری به عمل آورند.

کبیری اظهار کرد: سالمندی تنها مساله ای اجتماعی نیست و فقط در حوزه پزشکی نمی گنجد، کشورهای غربی در مواجه با مساله سالمندی دریافتند که با دیدن سالمندی فقط در حوزه پزشکی بسیاری از مسایل آن ها تحت شعاع قرار می گیرد و در سال های اخیر و در جلسات نشست مادرید این مهم را مطرح کردند که مسایل سالمندان را باید در وزارتخانه های رفاه، خانواده و حتی مسکن مورد بررسی قرار داد و  وزارت بهداشت را تنها مسوول کلی مسایل سالنمندان قلمداد نمی کنند.

وی با اشاره به شاخص های سالمندی فعال و چند بعدی بودن رفاه اجتماعی گفت: اگرچه این شاخص ها در برخی موارد باهم، همپوشانی دارند اما چند بعدی بودن رفاه اجتماعی وسیع تر است و در بیش از 90 کشور جهان تولید می شود و متاسفانه در ایران وجود ندارد چرا که داده و اطلاعات کافی نه تنها در داخل وجود ندارد، بلکه کشورهای اثرگذار در برنامه ریزی جهانی خاص سالمندان نیز به اطلاعات سالمندی کشور به خصوص در حوزه رفاه نیز دسترسی ندارند.

نماینده جمعیت سازمان ملل در دبیرخانه شورای ملی سالمندی، نقش اجرای برنامه های ترویجی در این حوزه را موثر خواند و افزود: باید در جهت تغییر باورها و و دانش افراد نسبت به مساله سالمندی حرکت کرد. سالمندی ناتوانی نیست و می توان با سیاستگذاری درست و اجرای برنامه های هدفمند، ایده سالمندی فعال را در کشور اجرایی کرد.

کبیری اظهار امیدواری کرد: امیدواریم که ایران همپای کشورهای دنیا به این سمت پیش برود و ایده دولت های رفاه را به ایده جامعه های رفاه تبدیل کند، چرا که دولت های رفاه در طول دهه های گذشته متحمل هزینه های هنگفتی شدند و ساختارهایی ساختند که از سالمندان مراقبت شود، اما با تحقق ایده جامعه رفاه می توان آن قدر سالمند را توانمند ساخت که در جامعه مشارکت اجتماعی داشته باشد که تا جای ممکن از پس مشکلات خویش برآید که تنها در سنین خیلی بالای سالمندی و نیاز به مراقبت های ویژه، دولت و سازمان های مردم نهاد برای یاری رساندن به آن ها ورود پیدا کنند.