سه‌شنبه ۳۱ فروردین ۱۳۹۵ - ۱۶:۱۶

کشور ما پیمان نامه (کنوانسیون)حقوق کودک را که در سال ۱۹۸۹ به تصویب مجمع عمومی سازمان ملل رسید، امضا کرده و متعهد به اجرای آن است. امضاکنندگان پیمان نامه ملزم به تشکیل یک "نهاد ملی برای حمایت از حقوق کودکان" خود هستند. از آن تاریخ بیش از ۲۵ سال می گذرد و با تاسف ماهنوز چنین نهاد قانونی را در ایران برای حمایت و دفاع از حقوق کودکانمان ایجاد نکرده ایم! کودکان پاک ترین، همچنین بی پناه ترین و آسیب پذیرترین انسان ها و درعین حال آینه ای از چگونگی عدالت و امنیت و رفاه و سلامت جامعه ایرانی امروز ما و سیمای سرنوشت و فردای این کشور هستند. ستایش ها یمان را دریابیم که فردا بسیار دیر است!

سلامت نیوز: کشور ما پیمان نامه (کنوانسیون)حقوق کودک را که در سال ۱۹۸۹ به تصویب مجمع عمومی سازمان ملل رسید، امضا کرده و متعهد به اجرای آن است. امضاکنندگان پیمان نامه ملزم به تشکیل یک "نهاد ملی برای حمایت از حقوق کودکان" خود هستند. از آن تاریخ بیش از ۲۵ سال می گذرد و با تاسف ماهنوز چنین نهاد قانونی را در ایران برای حمایت و دفاع از حقوق کودکانمان ایجاد نکرده ایم! کودکان پاک ترین، همچنین بی پناه ترین و آسیب پذیرترین انسان ها و درعین حال آینه ای از چگونگی عدالت و امنیت و رفاه و سلامت جامعه ایرانی امروز ما و سیمای سرنوشت و فردای این کشور هستند. ستایش ها یمان را دریابیم که فردا بسیار دیر است!

به گزارش سلامت نیوز، دکتر مصطفی معین رییس کرسی یونسکو در آموزش سلامت و رییس هیأت امنای مؤسسه رحمان در صفحه شخصی فیس بوک خود نوشت: پدر "ستایش" داستان مفقود شدن دخترش را این‌گونه توضیح داد: "ساعت یک دخترم از خانه رفت بیرون. رفت سر کوچه که آنجا یک مغازه است تا یک بستنی بگیرد. وقتی بستنی را گرفت و برگشت، ده متر نارسیده به خانه، این قاتل بچه را گرفته. حالا نمی‌دانم که چه جوری گرفته و برده خانه. بعد از بیست دقیقه نیم ساعتی، مادرش متوجه شده که بچه نیست. بعد به من زنگ زد که ستایش به خانه نیامده و توی کوچه هم نیست. من هم از سرکار برگشتم خانه و بچه هنوز پیدا نشده بود..".(درخبرها از زبان پدر داغدار ستایش)


اینکه نوجوانی ۱۷ ساله در خیرآباد از حاشیه نشین های اطراف ورامین، مرتکب کودک ربائی، تجاوز و قتل فجیع ، و سوزاندن با اسید و...شود؛ تنها جلوه ای از عمق و دامنه "آسیب های اجتماعی" دامنگیر جامعه ایرانی و اکنون دختربچه معصوم و بی پناهی از پناهجویان عزیز افغانی است. میلیون ها آواره بی پناه ناشی از دهها سال استعمار و سلطه وتجاوز انگلیس، روس و آمریکاو... به افغانستان!هرچند واکنش مردم محلی، جامعه مدنی، شبکه های اجتماعی در فضای مجازی، بسیار انسانی و همراه با ابراز همدردی و شفقت ایرانیان بوده است ولی دیگر نه ستایشی زنده می شود و نه فرشته کوچکی به دامان مادر سوگوارش برمی گردد. واقعیت تلخ این است که خواه نا خواه ستایش های دیگری هم چه افغانی باشند، چه ایرانی در نوبت هستند و در معرض اینگونه آسیب ها قرار دارند. یادآوری کنم که کودکان ایرانی بویژه در حاشیه شهرهای بزرگ وضع بهتری از مهاجرین افغانی ندارند و شما هرروزه سرگردانی آنها را در چهارراه ها و گل فروشی مسیر بهشت زهرا، در کارگاه ها و مزارع کشاورزی به جای کلاس درس و محیط امن خانواده شاهد هستید. کشور ما پیمان نامه (کنوانسیون)حقوق کودک را که در سال ۱۹۸۹ به تصویب مجمع عمومی سازمان ملل رسید، امضا کرده و متعهد به اجرای آن است. امضاکنندگان پیمان نامه ملزم به تشکیل یک "نهاد ملی برای حمایت از حقوق کودکان" خود هستند. از آن تاریخ بیش از ۲۵ سال می گذرد و با تاسف ماهنوز چنین نهاد قانونی را در ایران برای حمایت و دفاع از حقوق کودکانمان ایجاد نکرده ایم! کودکان پاک ترین، همچنین بی پناه ترین و آسیب پذیرترین انسان ها و درعین حال آینه ای از چگونگی عدالت و امنیت و رفاه و سلامت جامعه ایرانی امروز ما و سیمای سرنوشت و فردای این کشور هستند. ستایش ها یمان را دریابیم که فردا بسیار دیر است!


علیرغم گستردگی تهدیدآمیز انواع آسیب های اخلاقی،فرهنگی،اقتصادی واجتماعی درجامعه ای که از "سرمایه اجتماعی" اندکی برخوردار است، متاسفانه در برنامه ششم توسعه کشور که هم اکنون در دست بررسی و تصویب دولت و مجلس قرار گرفته، موضوع "آسیب های اجتماعی"بسیار کم رنگ دیده شده است. با برگزاری سالم و موفق مرحله دوم انتخابات، امیدواریم برنامه ششم در مجلس جدید مورد تجدید نظر و اصلاح اساسی واقع شود.

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha