اخبار منتشر شده می‌گوید كه هر ١٥ ثانیه یك نفر بر اثر ابتلا به سل در دنیا می‌میرد. میزان مرگ بر اثر سل در دنیا، سالانه حدود ٢ میلیون نفر است و نگرانی عمده اغلب دولت‌ها در قرن ٢١، شناسایی نوعی از میكروب سل است كه در مقابل داروهای ضدسل، مقاوم است و تخمین‌ها نشان داده كه از مجموع ٢٠ میلیون بیمار مبتلا به سل در جهان، بیش از ٢٠ درصد مبتلا به سل از نوع مقاوم به درمان هستند.
ایران، كانون میكروب سل نیست مگر در مناطقی از كشور كه شرایط زیستی هموطنان، خطر ابتلا را تشدید كند. موفقیت درمان در ایران بیش از ٨٠ درصد برآورد شده و اغلب مبتلایان در ایران، به دلیل همجواری با اتباع آلوده‌ای كه هر سال از افغانستان و پاكستان – كانون‌های مهم رشد این میكروب و همجوار با ایران – به صورت غیرمجاز از مرزهای كشور عبور كرده و خود را به سایر استان‌ها می‌رسانند، بیمار می‌شوند.

بنا بر اعلام وزارت بهداشت، در حالی كه برآورد می‌شود ۸۰ الی ۹۰ درصد مردم كشور ویروس سل را در بدن خودشان داشته باشند، از هر ۱۰۰ نفر حامل ویروس، ۱۰ نفر مبتلا می‌شوند كه هزینه درمان و بستری یك بیمار مبتلا به سل، كمتر از ٢٠٠ هزار تومان بوده اما دولت باید برای تامین دارو، بستری و درمان مبتلایان سل مقاوم به درمان، بیش از ٢٥ میلیون تومان هزینه كند كه در صورت نیاز بیمار به جراحی (در مراحل پیشرفته بیماری) این هزینه بیش از ١٠ برابر افزایش می‌یابد. در سال ١٩٩٠، سازمان جهانی بهداشت، با هدفگذاری برنامه مبارزه با سل تا سال ٢٠٠٠ میلادی، خواستار آن شد كه كشورهای درگیر، بتوانند طی مهلت تعیین شده، بیماریابی را تا ٧٠ درصد و موفقیت درمانی را تا ٨٥ درصد افزایش دهند. سال ٢٠٠٠، بازه زمانی ٢٠١٥ برای تلاش مجدد دولت‌ها در نظر گرفته شد و امروز صحبت از آن است كه این اهداف تا سال ٢٠٥٠ میلادی محقق شود.

آنفلوآنزای پرندگان، گونه‌ای بیماری ویروسی است كه در نیمه‌های قرن بیستم شناسایی شد و بروز اپیدمی آن، اوایل تابستان ۲۰۰۵ میلادی در گزارش‌های رسمی مسوولان چند كشور مورد هشدار قرار گرفت. اگرچه این گونه از آنفلوآنزا، سرایت انسانی وسیع ندارد اما موارد انتقال صرفا به دلیل ارتباط مستقیم با پرندگان بیمار و ارتباط مستقیم با لاشه‌های پرندگان كشته شده به‌وسیله این بیماری است و به عنوان نمونه در سال‌های آغازین قرن ٢١، موارد ابتلای انسانی، فقط در كشورهای ویتنام، اندونزی، چین، تایلند، كامبوج، جیبوتی، مصر وتركیه مشاهده شد كه البته تعداد قابل توجهی از مبتلایان هم بر اثر ابتلا جان خود را از دست دادند. تاكنون هیچ موردی مبنی بر آلودگی یا ابتلای انسانی بر اثر مصرف گوشت یا تخم مرغ پخته شده (حتی پرندگان مشكوك به آلودگی) اثبات نشده اما هنوز هم هیچ امكانی برای جلوگیری از اشاعه ویروس H٥N١ در دنیا وجود ندارد.

متخصصان سلامت هشدار می‌دهند كه برای جلوگیری از انتقال انسانی این ویروس، مردم باید از تماس با پرندگان وحشی مرده پرهیز كرده و هر مورد مشكوك از لاشه پرندگان مبتلا را به واحدهای دامپزشكی مناطق محل سكونت خود گزارش دهند. سر بریدن پرندگان بیمار، پرورش و تماس با خروس‌های جنگی، بازی با پرندگان و خوردن خون یا گوشت خام یا نیم پخته پرندگان هم احتمال ابتلا به بیماری را تشدید می‌كند. چنانچه افراد مشكوك به آلودگی به این ویروس، علایمی همچون تب بالا، سردرد، درد عضلانی، آبریزش بینی، گلودرد، سرفه و تنگی نفس داشته و دچار اسهال، استفراغ، درد شكمی، خونریزی از بینی و لثه‌ها باشند باید هرچه سریع‌تر به پزشك مراجعه كنند زیرا مرگ و میر با این بیماری بالاست و تاكنون بیش از نیمی از مبتلایان جان خود را از دست داده‌اند.

تب مالت - بروسلوز - یكی از مهم‌ترین بیماری‌های مشترك انسان و دام است. عامل بیماری، باكتری بروسلا است كه از طریق مصرف زباله و علوفه آلوده، وارد بدن دام شده اما انتقال انسان به انسان نداشته و صرفا از طریق دام آلوده - گاو، خوك، گوسفند و بز - به انسان منتقل می‌شود. اگرچه درمان بیماری چندان دشوار نبوده و بدون الزام قرنطینه یا ایزولاسیون بیمار، صرفا نیازمند سپری كردن یك دوره مداوای با آنتی بیوتیك است اما خطر این بیماری در انتقال انسانی، تاثیر‌گذاری بر اعضای خون‌ساز بدن - مغز استخوان، غدد لنفاوی، كبد و طحال – و همچنین بروز عفونت در لایه درونی قلب، مفاصل و سیستم اعصاب مركزی است. دوره نهفتگی بیماری از ۵ تا ۶۰ روز متغیر است ضمن آنكه مردان بیشتر از زنان در معرض ابتلا قرار دارند.

مصرف شیر، محصولات لبنی (كره، پنیر) و فرآورده‌های گوشتی دام آلوده، عامل اصلی سرایت بیماری به انسان است. لرز، تب متناوب (تب و لرز)، تعریق، خستگی قابل توجه، درد هنگام لمس ستون فقرات، سردرد و بزرگ شدن غدد لنفاوی، نشانه‌های اولیه و تب مالت حاد بوده اما در صورت مزمن شدن بیماری، علایمی همچون خستگی، درد عضلانی، كمردرد، یبوست، كاهش وزن، افسردگی، ناتوانی جنسی، آبسه كردن تخمدانها، كلیه‌ها و مغز هم بروز می‌كند كه در صورت مراجعه و درمان دیر هنگام، امكان مزمن شدن بیماری و (در موارد پیشرفته) معلولیت، عفونت قلب، استخوان، مغز یا كبد هم وجود دارد. تنها راه پیشگیری از ابتلا به تب مالت، خودداری از مصرف شیر و كلیه فرآورده‌های لبنی محلی و غیرپاستوریزه، خودداری از مصرف گوشت دام تایید نشده و ذبح غیربهداشتی و گوشت نیم پز و خام، استفاده از وسایل محافظتی بدن مانند دستكش، محافظ چشم، پیش‌بند هنگام تماس با حیوانات یا گوشت و سایر محصولات دامی (به دلیل خطر ابتلا از طریق استنشاق باكتری سیال در هوا)، واكسیناسیون دام برای ایجاد مصونیت حداقل ٧ ساله در برابر ورود و لانه گزینی باكتری ‌و در نهایت، ارایه آموزش‌های بهداشتی به كاركنان تمام مشاغل مرتبط با دام است. 

ایران به دلیل بی‌توجهی مردم به توصیه‌های بهداشتی متخصصان، از كشورهایی است كه گزارش‌های نگران‌كننده‌ای از موارد سالانه ابتلا به تب مالت ثبت می‌كند چنانكه صرفا سال ١٣٩٣، وزارت بهداشت از ابتلای بیش از ٢٠هزار ایرانی به تب مالت خبر داد و بنا بر هشدارهای رسمی، آمار بالای موارد ابتلا به تب مالت در بخش‌هایی از كشور به ویژه در مناطق مركزی، غربی و شمال غربی به دلیل افزایش مصرف لبنیات غیر پاستوریزه و محلی نگران‌كننده است.

یك بیماری ویروسی است كه نخستین‌بار در سال ۲۰۱۲ در عربستان سعودی گزارش شد. به دلیل شناسایی كانون اولیه بروز بیماری، مرس از همان زمان به نام «سندرم تنفسی خاورمیانه» Middle East respiratory syndrome موسوم شد. ویروس عامل این بیماری، از خانواده كروناویروس و نوع جهش یافته‌ای از خانواده ویروس‌های عامل سرماخوردگی است و حدود یك سوم مبتلایان، بر اثر شدت علایم، جان خود را از دست می‌دهند.

مهم‌ترین علت مرگ، بیماری شدید حاد تنفسی است كه با تب و سرفه و تنگی نفس بروز می‌كند. تا امروز، شیوع بیماری صرفا در كشورهای همسایه با عربستان سعودی گزارش شده و شیوع در كشورهای امارات متحده عربی، قطر، عمان، یمن و كویت باعث انتقال ویروس و سرایت به اتباع كشورهایی كه سفری به كانون ویروس (كشورهای عربی) داشته‌اند همچون فیلیپین، مالزی، انگلیس، فرانسه، تونس، ایتالیا، امریكا و كره جنوبی شده است. در ایران هم طی سال‌های ١٣٩٢ و ١٣٩٣، ٦ بیمار مبتلا به مرس شناسایی شد كه دو نفر از مبتلایان، فوت كردند و ٤ نفر بهبود یافتند. به دلیل شدت احتمال مرگ در مبتلایان، هر فردی كه تا ١٤ روز پس از بازگشت از سفر به یكی از كشورهای كانون ویروس یا در صورت مواجهه با موارد مشكوك به ابتلا دارای علایمی همچون تب، سرفه و تنگی نفس، اسهال، نارسایی تنفسی، نارسایی كلیه و علائم عفونی باشد باید در نخستین فرصت به مراكز درمانی برای معاینات تخصصی ارجاع شود.

افراد سالمند، زنان باردار، مبتلایان دیابت، سرطان و بیماری‌های مزمن ریوی، كودكان و بیماران دچار نقص یا ضعف سیستم ایمنی به‌شدت در معرض ابتلا به مرس هستند و علایم بیماری در این افراد با شدت بیشتری ظاهر می‌شود. از آنجا كه پیشگیری از ابتلا به مرس، با هیچ واكسن و درمان دارویی امكان‌پذیر نیست و ویروس، از طریق ترشحات تنفسی مبتلایان، به سایر افراد سالم منتقل می‌شود، توصیه متخصصان این است كه برای جلوگیری از ابتلا، افراد سالم حتما به شست‌و شوی مكرر دست‌ها، استفاده از دستمال به هنگام عطسه یا سرفه، خودداری از دست زدن به صورت با دست آلوده، ضد عفونی كردن سطوح در معرض تماس با افراد آلوده و دور بودن از افراد بیمار و كسانی كه به تازگی از مسافرت به كشورهای پایگاه انتشار ویروس بازگشته‌اند توجه كنند.  خودداری از ذبح غیربهداشتی و تماس با خون و گوشت خام شتر و همچنین پرهیز از مصرف فرآورده‌های لبنی شتر از دیگر توصیه‌های متخصصان برای پیشگیری از ابتلا به مرس است.

این بیماری از طریق گزش كنه هیالوما یا تماس با خون یا ترشحات یا لاشه دام و انسان آلوده منتقل می‌شود. نخستین موارد ابتلا در دهه ٥٠ میلادی در آفریقا شناسایی شد و در حالی كه لانه گزینی منبع آلودگی در بدن دام، هیچ علامت و بروز بیرونی ندارد، بیماری تا ٣٠ درصد خطر مرگ انسانی دارد. مقاومت ویروس عامل بیماری در برابر گرما كم است و با وجود آنكه ویروس تا ١٠ روز در خون دام آلوده باقی می‌ماند اما در دمای ۵۶ درجه بالای صفر و به مدت ۳۰ دقیقه از بین می‌رود و بنابراین، پختن گوشت و پاستوریزاسیون شیر دام آلوده باعث از بین رفتن ویروس می‌شود.

همچنین نگهداری لاشه دام ذبح شده (در صورت آلوده بودن دام به ویروس بیماری زا) به مدت ۲۴ ساعت در دمای ۴ درجه بالای صفر باعث از بین رفتن ویروس خواهد شد. نیروهای نظامی نزدیك به مراتع و زمین‌های كشاورزی، كاركنان بیمارستان‌هایی كه مبتلایان را پذیرش و درمان می‌كنند، كشاورزان و كارگران دامداری‌ها و كشتارگاه‌ها و قصابان به‌شدت در معرض ابتلا قرار دارند.
فصل شیوع بیماری، فصل‌های بهار و تابستان است اما متخصصان، رعایت توصیه‌های بهداشتی را تا پایان پاییز ضروری می‌دانند. تماس با بزاق، ادرار، مدفوع، استفراغ، خون و بافت بیماران، به خصوص در مرحله خونریزی و شدت یافتن علایم بیماری باعث انتقال بیماری می‌شود و به همین دلیل اعضای خانواده بیمار و تیم درمانی بیمارستان محل بستری بیمار هم به‌شدت در معرض ابتلا بوده وتوصیه جهانی این است كه بیمار مشكوك به تب خونریزی‌دهنده كریمه كنگو باید قرنطینه شود و با افراد خانواده و پرسنل بیمارستانی در تماس نباشد و تمام وسایل بیمارستانی مانند ماسك، دستكش، روپوش، پیش بند، لوله‌های خون، سرنگ‌های استفاده شده و هر وسیله‌ای كه با ترشحات بیمار در تماس بوده باید سوزانده شود و همچنین پس از درمان یا فوت بیمار (به دلیل قابلیت انتقال ویروس از بدن فرد متوفی به سایر افراد تا ٢٤ ساعت پس از فوت) تمام وسایل و لباس‌های فرد بیمار آتش زده یا نابود شود.

پیش از خونریزی و مراحل پایانی بیماری كه از زمان تماس با عامل بیماریزا، حدود یك الی ۷ روز طول می‌كشد، علایمی همچون سردرد شدید، تب، لرز، درد عضلانی، گیجی، درد و سفتی گردن، درد چشم و حساسیت به نور بروز می‌كند. تهوع، استفراغ، گلودرد، اسهال و كاهش اشتها هم از دیگر علایم مراحل اولیه ابتلا و آلودگی است.  مرگ بیماران معمولا به دلیل از دست‌دادن خون، خونریزی مغزی، خونریزی در تمام بافت‌ها و اعضای داخلی بدن، كمبود مایعات به دلیل اسهال، یا مشكلات دستگاه تنفسی اتفاق می‌افتد. در حالی كه امسال و تا امروز، ٧٩ بیمار مبتلا به تب كریمه كنگو در ایران شناسایی شده و ٥ نفر از مبتلایان فوت كرده‌اند، توصیه و تاكید مسوولان وزارت بهداشت برای پیشگیری از ابتلا به این بیماری فاقد واكسن پیشگیرانه، این است كه از مصرف گوشت تازه خودداری شود و دام پس از ذبح تا ۲۴ ساعت در دمای صفر تا مثبت چهار درجه سانتی گراد قرار گیرد تا ویروس‌های آن كشته شوند.