سلامت نیوز:  بر اساس یک تحقیق تازه، نوعی پروتئین خاص که بیشتر در بدن افراد سالمند وجود دارد و می تواند مانع از ترمیم شکستگی استخوان ها شود کشف شد.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از سیناپرس، دانشمندان دانشگاه دوک امیدوارند که این کشف بتواند به ایجاد درمان های تازه ای برای کمک به بهبود شکستگی استخوان افراد پس از حوادث یا جراحی ها منجر شود.

«گورپریت باهت» استاد دانشکده جراحی استخوان دانشگاه دوک می گوید: وقتی ما سطح این پروتئین را کاهش دادیم روند پیری برعکس شد. به این ترتیب نه تنها شکستگی استخوان ها سریعتر ترمیم شد بلکه از نظر ساختاری نیز استخوان های سالم تری ساخته شد.

    بر اساس این تحقیق که در مجله JCI Insight  به چاپ رسیده است، تیم تحقیقاتی باهت تایید کردند که افراد مسن تر دارای آپولیپوپروتئین ای (ApoE) بیشتری نسبت به افراد جوان بودند.

آنها می خواستند بفهمند که این پروتئین چگونه بر فرایند چند مرحله ای ترمیم استخوان تاثیر می گذارد.وقتی استخوان فردی می شکند بدن از طریق جریان خون، علایمی را ارسال می کند تا سلول ها را برای ترمیم آن بسیج کند.

در نهایت نوعی سلول، داربست های غضروفی را می خورد و سلول های استخوان ساز، آن حفره ها را با استخوان پر می کنند.

باهت می گوید: با گذشت زمان این غضروف ها دوباره جذب می شوند و سلول های استخوان ساز به متراکم کردن استخوان های تازه ادامه می دهند. پس از چند ماه از ترمیم دست یا پای شکسته، دیگر هیچ غضروفی وجود نخواهد داشت و اگر پنج سال بعد به آن نگاه کنید دیگر هیچ نشانه ای از شکستگی وجود نخواهد داشت.

این بدان معنا است که به نظر می رسد فرایند درمان به خوبی عمل می کند. اما محققان دریافتند که اگر این پروتئین را به یک ظرف پتری با سلول های بنیادی اسکلتی اضافه کنند، سلول های کمتری به استخوان ساز تبدیل می شوند و استخوان سازها عملکرد بدتری در ساخت استخوان خواهند داشت.

باهت می گوید: ما می خواستیم ببینیم آیا جمعیت سلولی، قابلیت بیشتر یا کمتری برای تبدیل به استخوان ساز شدن پیدا می کند. به طور معمول، این سلول ها رابه مدت یک ماه  در یک ظرف پتری می گذاریم و این ظرف چنان سخت می شود که حتی نمی توان سطح آن را خراش داد زیرا اسن سلول ها در آنجا استخوان دو بعدی ساخته اند.

این محققان سپس با تزریق ویروسی که مانع از ساخت آپولیپوپروتئین ای در بدن موش ها می شود مداخله انجام دادند. نتیجه این شد که میزان گردش این پروتئین در خون موش ها تا 75 درصد کاهش یافت و استخوان های درمان شده یک و نیم برابر مقاوم تر شدند و نسبت به استخوان سایر موش ها بافت استخوانی سخت تری پیدا کردند.