مصائب دانش‌آموزان ایرانی تمامی ندارد. از آتش‌سوزی کلاس‌های درس گرفته تا فروریختن سقف مدارس تا هم‌نشینی دانش‌آموزان با مارها در کلاس‌های خشتی و گلی و چالش‌های مدارس کپری و کانکسی و... همه واقعیت‌های تلخ مدارس ایران است.

آتشِ مدارسِ کانکسی برجان معلمان

سلامت نیوز: مصائب دانش‌آموزان ایرانی تمامی ندارد. از آتش‌سوزی کلاس‌های درس گرفته تا فروریختن سقف مدارس تا هم‌نشینی دانش‌آموزان با مارها در کلاس‌های خشتی و گلی و چالش‌های مدارس کپری و کانکسی و... همه واقعیت‌های تلخ مدارس ایران است. 

به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه همدلی ،تصور درس خواندن تعداد قابل توجهی از دانش‌آموزان مناطق محروم کشور در مدارس فرسوده و کپری یا کانکسی دشوار است، اما این مدارس ناامن و فاقد هرگونه استانداردهای آموزشی واقعیت‌های تلخ آموزش در ایران است که اغلب با حوادث تلخ و اندوهبار نیز گره می‌خورد، درست مانند حادثه‌‌ای که چند روز پیش برای یکی از مدارس کانکسی دزفول رخ داد.


 آتش‌سوزی مدرسه کانکسی دزفول

در حادثه آتش‌سوزی کانکس مدرسه کنگرستان واقع در بخش سردشت دزفول که براثر اصابت صاعقه به قوع پیوست، سه معلم عشایری- روستایی به نام‌های «علی ایسپره»، «حسین رضایی» و «مجید مرادی» درآتش سوختند. در پی این حادثه سه معلم و سه نفر از اهالی نیز دچار سوختگی شدند که دو نفر آنان بالای ۵۰ درصد دچار سوختگی شدند و در صد سوختگی مابقی زیر ۵۰ درصد است. حسین رضایی، معلم مدرسه دچار ٨٠درصدسوختگی شده و به بیمارستان‌های اصفهان منتقل شده است.

گفته‌‌ می‌شود او و معلم دیگر این مدرسه به نام مجید مرادی معلمان حق‌التدریس بودند که بیمه ندارند و نیازمند کمک آموزش و پرورش برای تامین هزینه نیز درمان هستند. اما با این حال وزیر آموزش و پرورش که برای افتتاح پروژه آموزشی به خوزستان رفته بود، از حادثه دیده‌های این اتفاق دیدار نکرد.محمد مالی، روزنامه‌نگار خوزستانی در رشته توئیتی به این موضوع واکنش نشان داد. وی در توئیتی نوشت: «علی ایسپره، حسین رضایی میرقائد و مجید مرادی ۳معلم منطقه کنگرستان سردشت دزفول بودند که بر اثر صاعقه در مدرسه کانکسی سوختند و همزمان با سفر وزیر آموزش و پرورش به خوزستان، در بیمارستان حضور داشتند.من اگر جای وزیر بودم به جای افتتاح مدرسه خیّرساز، به ملاقات آن معلم‌ها می‌رفتم.»

 فهیمه طباطبایی نیز در توئیتی نوشت: «سه معلم عشایری و روستایی در مدرسه کانکسی کنگرستان سردشت دزفول آتش گرفتند. علی ایسپره، حسین رضایی میرقائد، مجید مرادی به همراه سه تن از اهالی، وزیر آموزش و پرورش امروز خوزستان بود، اما حتی برای پیگیری حال این سه معلم به بیمارستان سوانح سوختگی اهواز نرفت.»

بعد از این انتقادها بود که آموزش و پرورش اطلاعیه‌‌ای صادر کرد و ضمن اظهار تاسف از حادثه پیش آمده، اعلام کرد که این سازمان از طریق مدیرکل آموزش و پرورش خوزستان پیگیر است و کوروش مودت به نیابت از وزیر آموزش و پرورش ماموریت یافته که نسبت به انتقال یکی از فرهنگیان آسیب دیده در این حادثه با رضایت خانواده وی به بیمارستان سوانح سوختگی اصفهان اقدام کنند. وزیر آموزش و پرورش همچنین در نشست شورای معاونین اداره کل آموزش و پرورش خوزستان با حضور استاندار دستور دادند که این موضوع با قید فوریت مورد بررسی دقیق و کارشناسی قرار بگیرد. در عین حال مراقبت‌های درمانی حادثه دیدگان همدلانه انجام شود. 


واکنش کاربران فضای مجازی به حادثه دزفول

فقط بی‌توجهی وزیر آموزش و پرورش به حادثه‌دیدگان مدرسه کانکسی دزفول انتقاد کاربران شبکه‌های اجتماعی را به دنبال نداشت، بلکه کاربران پرونده باز مدارس فرسوده ایران را نیز مورد توجه قرار دادند‌.کاربری به اسم رهگذر نوشته بود: «در سده‌ بیست‌ویکم میلادی و در کشوری که از حیث برخورداری از منابع نفت و گاز، از ثروتمندترین کشورهای جهان به شمار می‌آید، هنوز مدارس کپری و کانکسی وجود دارند، آیا این مایه شرم نیست؟»کاربر دیگری به اسم احمد نوشته بود: «حوادث در مدارس ایران از هیچ قاعده‌‌ای تبعیت نمی‌کند و در هر شرایطی پابرجاست. انتظار نداشتیم که در این ایام کرونا که اغلب مدارس تعطیل شده‌اند باز حادثه آتش‌سوزی مدارس را بشنویم. گویا ناف مدارس ایران را با حادثه بریده‌اند.» کاربری به نام راضیه نیز در رشته توئیتی به عدالت آموزشی در ایران پرداخته و با اشاره به حادثه آتش‌سوزی مدرسه کانکسی در دزفول نوشته بود: «عدالت در نظام آموزشی ایران گم شده است. وضعیت مدارس شهرهای برخوردار با روستاها و مناطق دور افتاده قابل قیاس نیست.

آیا چهل سال زمان، زمان کمی برای سروسامان دادن به مدارس کشور است‌؟»اگرچه شنیدن بروز حوادث در مدارس ایران موضوع جدیدی نیست، اما حادثه تلخ مدرسه کانکسی دزفول یک بار دیگر مدارس ناامن ایران و مصائب مدارس کانکسی را بر سر زبان انداخت.

چالش مدارس کانکسی

مدارس کانکسی در ایران واقعیت تلخی است که نسبت به مصائب دیگر مدارس کشور مانند: مدارس پیر و فرسوده، کلاس‌هایی با سقف‌های نمور و فروریخته، بخاری‌های نفتی کهنه و....چندان مورد توجه قرار نگرفته است. در صورتی چالش‌های مدارس کانکسی اگر بیشتر از مدارس کپری، خشتی و... نباشد، کمتر از آن هم نیست.

دانش‌آموزان مناطق محروم سال‌هاست از کمبودها رنج می‌برند و برای ادامه تحصیل مجبور به تحمل گرما و سرمای مدارس کانکسی هستند، اما گویا این مدارس در اولویت سازمان آموزش و پرورش و بازسازی و نوسازی مدارس نیست. تعداد مدارس کانکسی در کشور کم نیست. شهریور سال گذشته مهراله رخشانی مهر، رئیس سازمان نوسازی، توسعه و تجهیز مدارس گفت:

«اکنون در کل کشور چهار هزار و ۸۰۰ کلاس تا پنج هزار کلاس درس کانکسی داریم. وی مدعی شد که کانکس ایمن است و هرساله از نظر سرمایشی و گرمایشی هم تمهیدات لازم برای آنها اندیشیده‌‌ می‌شود.» کانکس‌ها تازه به حوزه آموزش در قالب مدرسه و کلاس وارد نشدند. این قوطی کبریت‌های فاقد استانداردهای آموزشی حدود بیست سال است که در برخی از مناطق نقش مدرسه را برای دانش‌آموزان بازی‌‌ می‌کنند.

همین چند وقت پیش بود که رخشانی‌مهر گفت: کلاس‌های کانکسی از حدود ۱۵ تا ۲۰ سال گذشته در کشور فعالیت داشته است. داستان مدارس ناایمن کشور قصه پردرد و بلایی است که بارها و بارها گفته شده است، اما با این حال نقطه پایانی برای آن قابل تصور نیست.

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha