dr.omidrezaie .سیستم قطعه. باید صبر کنید- صدای بد و بیراه و اعتراض مردم درمانگاه را پُرکرده بود. -چِرت می‌گه. کجاش قطعه. من الان تو اینستاگرامم. خیلی خوب هم وصل میشه. اینم بازی جدیدشونه، مالیات که نمی‌دن، کارت‌خوان هم که ندارن، مردمم معطل می کنن تو صف. ایشالله که درد بلای مردم بخوره تو ملاجشون. صدای شکستن شیشه آمد و صندلی پرتاب شد و مردی نوار قلب به دست گفت صف را بهم نزنید و یکی آن انتهای صف نعره‌ای زد که پسر خاله‌اش عضو شورای شهر است و باید سریع ویزیت شود. امضای الکترونیک و حذف کامل نسخه‌ی‌کاغذی در ایران، با خرید صدهاهزار نرم افزار نسخه نویسی آنلاین و صدها هزار کامپیوتر ( هر مطب و هر درمانگاه) از جیب پزشکان یا وزارت بهداشت، با رویای رساندن یک شبه سیستم سلامت ایران به کشوری مثل کانادا، بیشتر به شوخی می‌ماند که در ذهن کسانی است که نسخه‌ای ننوشته‌اند و طبابت را نوعی دکتر بازی می‌دانند و از سرعت و قطعی اینترنت در نقاط دور افتاده، صف های طویل بیماران کم طاقت در درمانگاه‌ها، خشم مراجعانی که آنچه می‌خواهند باید اجرا شود، هیچ چیز نمی دانند. حذف نسخه‌ی کاغذی، برای سلامت مردم اگر سودی نداشته باشد، برای شرکت‌های نرم افزار و سخت‌افزار تجهیز کننده ده‌ها هزار مطب و درمانگاه رو به ورشکستگی، نان خوبی دارد و البته در عمل هم باعث می‌شود عده‌ای از مردم خسته و سرگردان، عطای تعهدات بیمه‌ای دارو و ازمایش و تصویربرداری را به لقایش ببخشند. -سیستم وصل شد؟ بچه‌ام تب داره، دارو می‌خواد. -نه حالا شما یه دور بزن بیا، شاید به خواست خدا وصل شد. فعلا که هنگ کرده انگار. -ای بابا برقم که رفت. بچه از تب داره می سوزه. -دیگه صبر کن برق بیاد، اینترنت ما با برق کار می‌کنه. همراه بیمار فحشی می‌دهد و دور می‌شود. به تصویر بوعلی سینا بر روی دیوار نگاه می‌کنم. او، بر روی چه چیز، نسخه می‌نوشت؟ چرا طبابت برای ما هر روز سخت‌تر می‌شود؟ دکتر امید رضائی فوق تخصص خون و انکولوژی