سلامت نیوز-*ریحانه باغبانی شمیرانی: باورها و تصوارت بسیاری میان افراد جامعه شایع است که ما را از امتحان کردن فرآیند روان ‌درمانی باز می‌دارد. برای مثال این تفکر وجود دارد که باید کمی دیوانه باشیم، یا مشکلی بسیار بزرگ و عجیب داشته باشیم تا به یک روان‌درمانگر مراجعه کنیم.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از ضمیمه خانواده روزنامه اطلاعات، همین تصورات موجب می‌شود که افراد از ترس مورد قضاوت قرار گرفتن توسط اطرافیان، برای دریافت خدمات روان‌درمانی اقدام نکنند. با وجود چنین تفکراتی به سختی می‌توان این موضوع را درک کرد که درمان روانی فقط برای افراد خاص و دارای مشکلات حاد نیست، بلکه برای همه است. نیاز داریم به این نکته ساده توجه کنیم که کاملاً عادی است که مواقعی در طول زندگی نسبتاً گیج و کمی مضطرب شویم، یا اینکه گاهی اوقات مسائل مربوط به دوستان، رابطه عاطفی، زندگی خانوادگی و محیط شغلی ما را به چالش بکشند. از طرفی همین موارد معمول کافی هستند تا ما تصمیم بگیریم وارد اتاق درمان شویم و از یک درمانگر کمک بگیریم.

بنابراین، تنها شرایط برای ورود به فرآیند روان‌درمانی این است که یک انسان معمولی باشیم. همچنین نگرانی‌هایی از عجیب ‌بودن قرار گرفتن در این فرآیند وجود دارد؛ زیرا معمولاً هیچ ایده‌ای نداریم که درون آن اتاق قرار است چه اتفاقی بیفتد. از طرفی این حقیقت وجود دارد که ما برای درمان کسی را ملاقات خواهیم کرد که تا به امروز هرگز او را نمی‌شناخته‌ایم و می‌خواهیم مسائل و چالش‌های مهم زندگی خود را برای او بازگو کنیم. این در حالی است که فاش کردن رازهای درونی خود برای یک فرد غریبه کار ساده‌ای نیست، چرا که در گام اول اعتمادکردن به کسی که او را تا به حال ندیده‌ایم کمی دشوار به نظر می‌رسد. اما آن‌چه می‌تواند در این شرایط به ما کمک کند توجه کردن به این واقعیت است که چنین فردی آموزش دیده تا به حرف‌هایمان گوش کرده و به ما در چالش‌هایی که دست به گریبان آن‌ها هستیم یاری کند.

چرا با یک دوست صحبت نکنیم؟

دوستان را نمی‌توانیم جایگزین درمانگر کنیم زیرا آن‌ها به درستی و به شکل حرفه‌ای برای گوش‌دادن به مسائل و چالش‌های زندگی شخصی ما آموزش ندیده‌اند. از همین رو است که گاهی می‌توان این مسئله را دریافت که در زمان همصحبتی، آن‌ها وقفه زیادی در صحبت‌های ما ایجاد می‌کنند و مدام در حال قطع‌کردن ما هستند و تمرکزشان بر روی فعالیت‌های خودشان است.

دومین علتی که دوست خود را انتخاب نمی‌کنیم این است که گاهی اوقات راحت‌ترمی‌توان به کسی که شناخت و انتظارات قبلی از ما ندارد چیزهای مهمی را درباره آنچه که هستیم بگوییم، زیرا کمتر نگران این موضوع هستیم که مورد قضاوت از طرف او قرار بگیریم.

علاوه بر تمامی این مسائل، درمانگران به واسطه حرفه‌شان و آموزشی که دیده‌اند، آخرین افرادی هستند که شما را قضاوت می‌کنند، زیرا مفهوم آن‌ها از یک انسان معمولی بسیار گسترده‌تر از چیزی است که جامعه در نظر دارد. آن‌ها می‌دانند که ما تا چه اندازه می‌توانیم غیر قابل پیش‌بینی و شگفت‌انگیز باشیم، به ویژه در روابط خود و مسائلی که بابت آن‌‌ها دچار اضطراب‌ می‌شویم.

آموزش آن‌ها در طی سال‌ها منجر به رفتن درون خلاء‌های زندگی خودشان و دیگران می‌شود. آن‌ها می‌دانند که ما تا چه اندازه می‌توانیم شگفت‌انگیز باشیم و این مسئله نه تنها آن‌ها را متعجب نمی‌کند، بلکه باعث مجذوب‌شدن آن‌ها می‌شود؛ به همین دلیل است که آن‌ها در وهله اول درمانگر شده‌اند. آن‌ها در نهایت به سلامت روان علاقه‌مند هستند و در راه به دست آوردن آن به ما کمک می‌کنند.

هزینه جلسات درمان

مسئله هزینه می‌تواند چالش‌برانگیز باشد چرا که بعضی افراد پرداخت هزینه بابت روان‌درمانی را کاری بیهوده می‌دانند. اما نمی‌توان به طور مطلق گفت که در نهایت هزینه جلسات درمانی سنگین است یا خیر، زیرا ممکن است هزینه یک جلسه درمان معادل با بهای بیرون رفتن برای یک شام با جمعی از دوستان باشد که همین مبلغ می‌تواند برای یک فرد بسیار زیاد و برای فردی دیگر نه چندان زیاد باشد. بنابراین شاید بتوان گفت معمولاً موضوع هزینه جلسات درمان بیشتر بستگی به ارزشی دارد که برای آن قائل هستیم.

هدف روان‌درمانی

بسیاری از مشکلات ما ناشی از نداشتن بینش کافی در مورد نحوه عملکرد ذهن خودمان است و جلسات روان‌درمانی می‌تواند این بینش را به ما بدهد. به طور کلی می‌توان گفت اینکه ما چه می‌خواهیم، از چه چیزی می‌ترسیم و چرا به شیوه خاصی عمل می‌کنیم و تحت تأثیرکدام احساسات هستیم؛ هدف درمان و خودشناسی است. این مهم با صحبت‌کردن مداوم با کسی محقق می‌شود که هفته‌ها با دقت به صحبت‌های ما گوش می‌دهد و به ما کمک می‌کند به بینش عمیق‌تری نسبت به ذهن خود دست پیدا کنیم.

در این فرآیند، الگوها و روش‌های منحصر به فرد ما برای برقراری روابط با دیگران و نحوه برخورد ما با شکست‌های زندگی و اینکه ما چه رفتار مشخصی با اعضای خانواده خود داریم خودشان را نشان می‌دهند. از این رو است که باید بدانیم زندگی کردن یک غریزه نیست که با آن به دنیا آمده باشیم، بلکه یک مهارت است که می‌توان خود را در آن حاذق کنیم و یکی از مکان‌هایی که ما این موضوع را در آن یاد می‌گیریم، اتاق درمان است.

ممکن است در ظاهر کمی غیرمعمول به نظر برسد، اما تجربه حضور در محیط امن اتاق درمان اینکه ما معرف درمانگر خود به دیگران باشیم، نشانه‌ای از اختلال روانی ما نیست؛ بلکه این اولین نشانه سلامت عقل و تعهد مناسب بالغانه برای سلامت روان است.

*کارشناس ارشد مشاوره خانواده