سلامت نیوز:از تصویب قانون تعرفه‌گذاری خدمات پرستاری 14 سال می‌گذرد و هر سال، در آستانه روز پرستار، مسوولان وزارت بهداشت در نشست‌های خبری نمایشی، با تبریك روز پرستار و تقدیر از خدمات بی‌نظیر و مشفقانه پرستاران كشور، سری تكان می‌دهند و بر لزوم حل مشكلات صنفی این قشر زحمتكش كه امروز در آتش تبعیض‌های شغلی می‌سوزند، تاكید می‌كنند .
به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه اعتماد ،اما باز هم سالی می‌گذرد و مشكلاتی حل نمی‌شود و مشكلات قبلی روی مشكلات جدید انباشت می‌شود و باز هم سالی دیگر و مراسم روز پرستاری دیگر و همان داستان تكراری . دو سال از شیوع كرونا در كشور می‌گذرد و هنوز پرستارانی هستند كه از دریافت حق كرونای عادلانه و منصفانه جا مانده‌اند، چون رییس یا مدیر یك مركز درمانی تشخیص داده كه «حق» این پرستار این است كه مثلا از كارانه‌اش آ هزار تومان كم شود، چون دولت قرار است به حسابش آ هزار تومان حق كرونا واریز كند .
بیش از 8 هزار پرستار در حال حاضر با قراردادهای غیرقانونی 89 روزه مشغول به كارند چون چاره‌ای جز قبول تبعیض ندارند و از آن سو دولت‌ها هم آنقدر سرشان به حل یك و دوهای سیاسی گرم است كه اصلا فرصت نمی‌كنند به مشكلات این جامعه خدومی كه فقط در آستانه روز پرستار به یادش می‌افتند، فكر كنند. دولت یازدهم به صراحت و البته به سادگی اعلام كرد كه قانون تعرفه‌گذاری پرستاری قابل اجرا نیست، چون دولت پول ندارد و این قانون همان سال هم كه تصویب شد، بار مالی آن در نظر گرفته نشد .
دولت دوازدهم در آخرین هفته‌های حضور، شتابزده، قانون تعرفه‌گذاری را در شورای عالی بیمه تایید كرد كه نهایی شدن این قانون به نام دولت دوازدهم نوشته شود اما باز هم بار مالی اجرای این قانون دیده نشد و بنابراین، باز هم پرستاران از قافله دریافت مزایای متناسب با حجم وظایف و خدمت جا ماندند . دو شب قبل، در میزگرد برنامه تلویزیونی «تیتر امشب»، نماینده پرستاران در این برنامه این سوال ساده را مطرح كرد: «چطور یك پرستار می‌تواند به 26 بیمار رسیدگی كند؟
واقعا هم مسوولان وزارت بهداشت باید به این سوال جواب بدهند كه چطور در همه این سال‌ها و با این حجم بالای فارغ‌التحصیلان رشته پرستاری، هنوز نسبت تخت به پرستار حرفه‌ای ۱.۸ و میانگین كشوری تخت به پرستار حدود ۰.۹ و حتی در برخی مناطق كمتر هم هست و ایران سال‌هاست كه با استانداردهای مابه‌ازای تعداد پرستار به ازای جمعیت بیمار فاصله دارد و چرا كشورهایی همچون امارات متحده و كانادا كه زبان فارسی هم نمی‌دانند و از آیین و آداب ایرانی‌ها هم چیزی حالی‌شان نمی‌شود، بهشت موعود پرستاران هستند و پرستاران عزیز و زحمتكش ما، به هر دری می‌زنند كه به این كشورها مهاجرت كنند تا حداقل، اگر از حجم بالای كار در عذابند، عذاب‌شان با تبعیض‌های شغلی و دریافتی با جامعه پزشكی، خار مغیلان مضاعف نشود؟
این همه پرت بودجه و اعتبار برای برگزاری صدها همایش نمایشی و بی‌خاصیت و صرفا «سركار گذاشتنی» نمی‌توانست گوشه‌ای از اعتبار اجرای قانون تعرفه‌گذاری پرستاری را بگیرد آن هم وقتی كل بودجه مورد نیاز، حداكثر ۴۰۰۰ میلیارد تومان بوده كه حداقل آمار پرستاران دچار مشكلات رو به افزایش جسمی و روانی، طوری صعود نكند كه حتی معاونت پرستاری وزارت بهداشت هم از بابت اعلامش دچار عذر و خجالت شود؟»
هیچ وعده‌ای محقق نشد
«آرمین زارعیان»، رییس هیات‌مدیره نظام پرستاری تهران در ارتباط با مطالبات پرستاران به ایلنا گفت: «مهم‌ترین مطالبات ما تعرفه‌گذاری خدمات پرستاری، استخدام پرستاران، اجرای فوق‌العاده خاص برای كادر پرستاری و مراقبتی است كه به‌رغم وعده و وعیدهای دولت قبلی و فعلی هیچ كدام از آنها هنوز تحقق پیدا نكرده است. در واقع هیچ كدام از وعده‌ها محقق نشده و بعید هم می‌دانم كه برسیم چون مسوولان وزارت بهداشت اراده و توانایی برای انجام این كار ندارند.
بنابراین نه فوق‌العاده خاصی محقق خواهد شد و نه تبدیل قراردادی‌ها به استخدام رسمی اتفاق خواهد افتاد و نه پرستاران طرحی به استخدام قراردادی تبدیل می‌شوند و نه تعرفه‌گذاری خدمات پرستاری اجرایی می‌شود. ما پیگیری‌های بسیاری كردیم و رسما رییس سازمان برنامه و بودجه نامه نوشته‌اند كه بودجه نداریم، نمی‌توانیم استخدام كنیم و برای تعرفه‌گذاری خدمات و فوق‌العاده خاص پول بدهیم.
وزارت بهداشت هم گفته است تا زمانی كه سازمان برنامه و بودجه كاری نكند ما نیز نمی‌توانیم كاری كنیم، زیرا ما هم پول نداریم و باید سازمان برنامه و بودجه پول‌مان را بدهد و این سازمان هم پول ما را نمی‌دهد. بنابراین وقتی پول نیست ماجرا تمام است و اتفاقی رخ نخواهد داد. در آستانه هفته پرستار حتی وعده‌ای هم در این زمینه ندادند و امسال رسما گفتند نمی‌توانیم كاری كنیم.
البته مجلس وعده می‌دهد و می‌گوید پیگیری می‌كنیم اما در كمیسیون تلفیق و بهداشت و درمان به این دلیل كه تعارض منافع وجود دارد هیچ چیز به نفع گروه پرستاری و مراقبتی تصویب نمی‌شود. حتی در بودجه ۱۴۰۱ هیچ اعتباری دیده نشده است و در نتیجه اتفاق جدیدی هم برای پرستاران رخ نمی‌دهد. پرستاران هم دل‌شان را به اتفاقاتی كه می‌خواهد بیفتد، خوش نكنند. بحث این بود كه تعرفه‌گذاری خدمات، فوق‌العاده خاص و استخدام نیروهای طرحی از سوی كمیسیون بهداشت و درمان مجلس پیگیری شود، اما هیچ كدام از اینها انجام نشد.
در حالی كه حدود ۱۵۰ پرستار شهید داشتیم و حدود ۵ هزار پرستار نیز به كرونا مبتلا و خانواده‌های‌شان درگیر شدند. نزدیك به ۴۰۰ نفر از پرستاران جانباز شده‌اند و ریه‌شان به قدری درگیر شده است كه باید در خانه بستری باشند. جانفشانی‌ها و ایثارگری‌های بسیاری كردند و خودشان و خانواده‌های‌شان درگیر شدند. وقتی درگیر می‌شوند بار كاری‌شان بر دوش همكاران دیگر می‌افتد. در تمام این مدت كه ما ۵ پیك كرونا را گذرانده‌ایم یك لحظه پا به عقب نگذاشتند و كماكان نیز به خاطر مردم این كار را انجام می‌دهند. آنها عهدی كه بستند با مردم‌شان است.
به خاطر قسمی كه خورده‌اند كارشان را انجام می‌دهند ولی مسوولان فقط میزان فوق‌العاده ویژه پرستاران را افزایش دادند و در ارتباط با مابقی مسائل هیچ اقدامی انجام نشده است و فقط وعده دادند. چنانكه نیمی از پرستارانی كه در حال حاضر كار می‌كنند شركتی، قراردادی یا طرحی هستند و در بهترین حالت تنها ۵۰ درصد استخدامی و پیمانی هستند.
وضعیت كمبود پرستار در كشور فجیع است، استاندارد تعداد پرستار به تخت در جهان، دو است و در كشور ما، هشت دهم. در كشورهای حوزه خلیج فارس، استاندارد تعداد پرستار نزدیك به ۱.۹ است و در ردیف ۱۰ كشور آخر جهان در نسبت پرستار به تخت‌های بیمارستانی هستیم. قطعا معلوم است كه وقتی مریضی به بیمارستان می‌رود و پرستار قرار است ۳۰ بیمار را مدیریت كند، شرایط چگونه است.
معلوم است كه مراقبت خوبی نمی‌شود و آمار مرگ و میر بیمارستانی و خطا و قصور بالا می‌رود و مردم از خدمات بی‌كیفیت برخوردار می‌شوند. به بیمارستان‌ها بروید و ببینید وضعیت مردم چگونه است. همه تبعات این اتفاق گریبانگیر مردم می‌شود، زیرا فردی كه مریض است و به بیمارستان می‌رود انتظار دارد خدمات پرستاری مناسبی بگیرد، اما وقتی نیست و كمبود است، نمی‌گیرد و منزلت و كرامت بیمار حفظ نمی‌شود.
آنها را در راهرو‌ها می‌خوابانند و فرصت نمی‌كنند به آنها رسیدگی كنند. پرستار خسته، گاهی بدرفتاری می‌كند، زیرا تحت فشار است. معلوم است وقتی تعداد پرستاران كم باشد، در نهایت فقط مردم آسیب می‌بینند. كسانی كه پول دارند بیمارستان‌های خصوصی می‌روند و خدمات خوب دریافت می‌كنند و كسانی كه وضعیت مالی مناسبی ندارند در بیمارستان‌های دولتی سردرگم می‌شوند.»
نظر شما