به گزارش سلامت نیوز به نقل از باشگاه خبرنگاران جوان،علائم بیماری پارکینسون معمولا به تدریج شروع و با گذشت زمان بدتر می‌شوند. این بیماری حدود ۵۰ درصد بیشتر از زنان، مردان را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

علل بیماری نیز شامل ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی است. بیماری پارکینسون بیشتر به دلیل علائم مربوط به حرکت مانند لرزش اندام که در فرد ایجاد می‌شود، شناخته شده است.

اخیرا محققان آمریکایی اظهار کرده‌اند بررسی ارتباط میان ژن پارکینسون و مشکلات صوتی می‌تواند سبب تشخیص زودهنگام این بیماری شود.

یکی دیگر از مواردی که افراد مبتلا به این بیماری دچار آن می‌شوند این است که این بیماری مانع تولید صوت می‌شود و به همین دلیل افراد مبتلا به این بیماری گاها یک صدای ملایم و یکنواختی دارند.

تحقیقات جدید انجام شده توسط دانشمندان علوم اعصاب دانشگاه آریزونا نشان می‌دهد که یک ژن خاص که معمولا با پارکینسون مرتبط است ممکن است از دلایل مربوط به این صدا باشد و نتایج این مطالعه می‌تواند به تشخیص و درمان زودهنگام بیماران پارکینسون کمک کند.

این تحقیق در آزمایشگاه "جولی‌ای میلر" (Julie E. Miller)، استادیار علوم اعصاب و علوم گفتار، زبان و شنوایی در دانشگاه آریزونا انجام شد.

برای بررسی هرگونه ارتباط بین تغییرات صوتی و ژن مرتبط با پارکینسون معروف به "آلفا-سینوکلئین" (Alpha-synuclein) محققان به بررسی "سهره راه‌راه یا سهره گورخری" (Zebra Finch)، (پرنده آوازخوان بومی استرالیا) پرداختند.

"سزارای مدینا" از محققان این مطالعه گفت که پرندگان به دلایل متعددی الگوی ایده آلی برای مسیرهای گفتار و صدای انسان هستند. این سهره‌های راه راه، آوازهای خود را از پرندگان نر مسن‌تر یاد می‌گیرند و این روش دقیقا همانند همان روشی است که در انسان‌ها دیده می‌شود چرا که نوزادان انسان با گوش دادن به صحبت‌های والدین خود صحبت کردن را فرا می‌گیرند. بخشی از مغز سهره راه راه که با گفتار و زبان سروکار دارد نیز بسیار شبیه به مغز انسان سازماندهی شده است.

محققان این مطالعه بیان کردند شباهت‌های دیده شده در رفتار، آناتومی و ژنتیک این پرندگان به ما امکان می‌دهد تا بتوانیم از سهره‌های راه راه به عنوان الگویی مناسب برای بررسی گفتار و صدای انسان استفاده کنیم.

محققان برای این که ببینند آلفا سینوکلئین چگونه بر تولید آواز در پرندگان تاثیر می‌گذارد، ابتدا از آهنگ‌های ضبط شده آن‌ها استفاده کردند. آن‌ها سپس یک نسخه از ژن را به برخی از پرندگان تزریق کردند. به سایر پرندگان این ژن داده نشد تا محققان بتوانند نتایج را با هم مقایسه کنند. تمام آوازهای پرندگان بلافاصله پس از تزریق ژن و سپس یک، دو و سه ماه بعد دوباره ضبط شد.

محققان از یک نرم‌افزار رایانه‌ای برای تجزیه و تحلیل و مقایسه ویژگی‌های صوتی آهنگ‌ها در طول زمان مطالعه استفاده کردند و زیر و بمی، دامنه و مدت آهنگ‌ها را برای تعیین این که آیا و چه زمانی تولید صدای پرندگان تغییر کرده است، بررسی کردند.

برای تعیین این که آیا تغییرات روی گفتار با تغییرات در مغز مرتبط است یا خیر، محققان بخشی از مغز به نام ناحیه X (Area X) را مورد بررسی قرار دادند. آن‌ها دریافتند که سطوح بالاتری از پروتئین آلفا سینوکلئین در ناحیه X وجود دارد و این نکته به آن‌ها کمک می‌کند تا مشخص کنند که این ژن در واقع باعث ایجاد تغییراتی در مغز شده که به تغییراتی در تولید صدا منجر شده است.

یافته‌های این مطالعه در مجله "PLOS ONE" منتشر شد.

منبع: تی ان