در یادداشت قبلی خدمت آقای دکتر عرض کردم که وظیفه حاکمیت و اصلا فلسفه شکل گیری نهاد دولت؛ دفاع از منافع عامه است و نه منافع خاصه و لذا تفکر تولید به هرقیمتی و ایجاد انحصار نتایج وحشتناکی در دنیا داشته و دیگر عقلانیت امروز دنیا دنبال تکرار اشتباهات نابخشودنی سابق نمی رود؛
اگر صنعت داخلی با عوارض معقول واردات نتواند سر پا بایستد ادامه حمایت از آن ره به ترکستان برده و در کشور ما آنقدر نتایج این سیاست های اشتباه و مرگبار که جان صدها هزار ایرانی را طی دهه های مختلف گرفته است واضح است که صدای همه مسئولان مملکت که از این سیاست ها حمایت کردند را هم در آورده است و درک آن نیاز به تحقیقات مفصل ندارد ضمن اینکه استاد گرامی می دانند انچه به نام حمایت از تولید دارو در ایران در این سال ها انجام شده از نظر کیفیت و... نتایج آن را اقای روح الامینی منتشر کردند که توقع می رفت جنابعالی در ان موقع هم به نقد سیاست ها می پرداختید.
اما نکته مهمی که به نظر می رسد محل بحث باشد این است که با علم به اینکه در هیچ جای دنیا کارخانه های داروسازی الزاما مواد اولیه را خود تولید نمی کنند اما خوداتکایی و خودکفایی و حمایت از تولید در ایران به این منظور بوده که به گونه ای دارو در داخل کشور تولید شود که خودکفا شویم و با نوسانات نرخ ارز نیاز به ورود اقای شهریاری در مجلس و یا اساتیدی چون شما بزرگوار و فریاد خطر تعطیلی خط تولید نباشد که این امر هم محقق نشد و همین صنعت دارو از فرق سر تا ذیل به شدت نیازمند و وابسته است و نتایج آن را در کمبود انتی بیوتیک یا استامینوفن هم دیده اید.
اما جناب آقای استاد واعظ مهدوی گرامی؛ بنده در نوشتار قبلی چرایی زانو زدن دارویار را توضیح دادم و به جد معتقدم مشکل اساسی در به ثمر نرسیدن دارویار عدم هماهنگی و تعارض منافع و رانت و اهرم های سیاسی است و نیت مجریان طرح کاملا خیرخواهانه بود.
اما نکته اصلی که در سخنان جنابعالی توجه بنده را به خود جلب کرد بحث پیش بینی شما از اینکه دارویار منجر به واردات دارو می شود بود و در ادامه سخنان که فرمودید رانت و تعارض منافع موثر بوده است؛ بهتر از بنده واقف هستید در کشوری که تعارض منافع در همه حوزه ها وجود دارد آنهم به این سطح گستردگی از فعالیت همزمان افراد در بخش دولتی تا خصوصی و.... اصلا امکان تحقق هیچ سیاست عام المنفعه ای وجود ندارد و این مبرهن تفاوتی نمی کند که در مورد دارویار باشد با پزشک خانواده؛ همه و همه شکست می خورد.
لذا پیش بینی شما در مورد عاقبت دارویار پیش نیازش تنها داشتن اطلاعات از نیات و اهداف و برنامه های شرکت های تولیدی دارویی و وارد کنندگان دارو در مواجه با دارویار است که بنده در این مورد صراحتا عرض می کنم که دچار نقصان اطلاعات هستم وگرنه در سیستم غرق در تعارض منافع پیش بینی پذیری و یا نقد یک سیاست عمومی چندان قابل درک نیست چون همه می دانند که برنامه در حال خاک خوردن است و مجری سیاست ها را سیاست بازان بیرونی قدرتمند سرکار گذاشته اند یا یا برعکس مجری دارای تعارص منافع سیاست گذاران و ملت را سرکار گذاشته است.
به جد معتقدم که یک ایرانی اگاه هرگز کالای داخلی قابل رقابت با مشابه خارجی را رها نمی کند و هیچ سیاست مدار دلسوزی نیست که به اهمیت تولید داخل واقف نشود از قایم مقام تا امیرکبیر تاریخ بر این مساله صحه گذاشته که همه باید حمایت کنیم و در این مورد جناب اقای مهدوی بنده حرف خاصی ندارم اما پیشنهادم ساده و کاملا کوتاه "همان مسیری را برویم که هند و چین به عنوان دو کشور بسیار مهم و موفق در صنعت دارویی دنیا و خصوصا تولید مواد اولیه پیش رفته اند" موافقید؟ یا جنابعالی مدل بومی خودتان را مطرح می کنید؟
نظر شما