به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه شرق ،معمولا از روزهای قبل از شروع سال جدید، خطر تصادفات جاده‌ای شروع می‌شود و حتی احمد شیرانی، رئیس مرکز اطلاعات و کنترل ترافیک راهور هم روز گذشته اعلام کرد؛ «هم‌زمان با شروع سفرهای نوروزی تاکنون «۱۱۱ مورد» تصادف ثبت شده که منجر به کشته‌شدن «۱۲۵ نفر» شده است».
با وجودی که سال‌های قبل به دلیل شیوع کرونا محدودیت‌هایی در تردد برون‌شهری وجود داشت، به همان میزان تعداد تصادفات در تعطیلات نوروز هم کاهش چشمگیری پیدا کرده بود؛ اما این تناسب در سال جاری بیشتر شده است. طبق اظهارات رئیس مرکز اطلاعات و کنترل ترافیک راهور میزان سفرهای نوروزی امسال در مقایسه با سال قبل «۱۲ درصد» افزایش داشته و بیشترین وقوع تصادفات جاده‌ای در استان‌های خراسان رضوی، تهران، فارس، کرمان و اصفهان بوده است.
سال گذشته هم طبق آمار اولیه پزشکی قانونی بیش از ۱۱۰ نفر در تصادفات نوروز جان خود را از دست دادند.با وجود انتقادهای کارشناسان بر ناایمنی بسیاری از جاده‌ها و خودروهای سواری، برخی فرهنگ رانندگی را عامل مهم این تصادفات می‌دانند. بنابراین ساده‌ترین راه برای هشدار نسبت به کاهش تصادفات ایجاد فرهنگ‌سازی و آگاهی‌رسانی جمعی است تا در ایام نوروز با کمترین تعداد تصادف جاده‌ای مواجه شویم.
محمدرضا مرشددوست، کارشناس ایمنی، چندی پیش درباره چند راهکاری که دنیا برای کاهش تصادفات جاده‌ای انجام داده است، اظهار کرد: در مثلث تصادفات با عوامل انسان، ماشین و جاده روبه‌رو هستیم. دنیا اقداماتی را برای کاهش تصادفات جاده‌ای انجام می‌دهد. یکی از این اقدامات این است که با همکاری افرادی که بر اثر تصادفات دچار آسیب نخاعی شدند، درخصوص کاهش تصادفات جاده‌ای دست به فرهنگ‌سازی زده است؛ به طوری که افراد آسیب‌دیده مربی حوزه تصادفات شدند و سایر شهروندان را آموزش می‌دهند.
در این آموزش‌ها علاوه بر اینکه مربیان علت تصادف خود را شرح می‌دهند، سایر بحث‌های مرتبط با ایمنی را مطرح می‌کنند که شنیده‌شدن این موارد از زبان قربانیان حوادث رانندگی برای افراد تأثیرگذار خواهد بود. باید از افرادی که بر اثر تصادفات رانندگی دچار آسیب شدند کمک گرفت. این اتفاق به توانمندسازی افراد آسیب‌دیده نیز کمک می‌کند. همچنین دنیا برای فرهنگ‌سازی درخصوص کاهش تصادفات جاده‌ای از سلبریتی‌ها، مربیان موتورسواری و اتومبیل‌رانی و پلیس کمک گرفته است. این افراد نیز می‌توانند زبان گویای سازمان‌های امدادی باشند.
سازمان‌های امدادی تعداد اندکی مربی دارند، اما این افراد با فراگیری آموزه‌هایی درباره تصادفات می‌توانند آن را به جامعه منتقل کنند. باید به افراد آموزش داد که اگر تصادفی اتفاق می‌افتد به چه صورت امدادرسانی‌های اولیه را بلد باشند. زمانی که در شهرها تصادفی اتفاق می‌افتد بالاخره نیروهای امدادی به محل می‌رسند، اما آیا این موضوع در جاده‌ها نیز امکان‌پذیر است؟ در جاده‌ها به دلیل مسافتی که میان فردی که تصادف کرده و نیروی امدادی وجود دارد، نیروها دیرتر به محل می‌رسند، پس باید مردم برخی نکات اولیه‌ای را که ضروری است در لحظات اولیه تصادفات انجام شود، آموزش ببینند.
خودامدادی و دیگرامدادی از سوی رانندگان و سرنشینان بسیار مهم است که در دنیا به آن توجه شده اما ما از آن غافل هستیم. همچنین در دنیا رانندگان حمل‌ونقل عمومی دوره‌های امدادی را می‌گذرانند. از آنجایی که این افراد در جاده‌ها تردد می‌کنند، خودشان امدادگرانی محسوب می‌شوند که به صورت تمام‌مدت در جاده‌ها تردد می‌کنند.
نظر شما