سه‌شنبه ۱ خرداد ۱۳۸۶ - ۰۰:۰۰
کد خبر: 3849

بی حوصله جوابت را می دهد، از صورتش خستگی می بارد سوزن را به سیاهرگ وارد می کند و خون غلیظ و پرمایه را به داخل سرنگ می کشد با مهارت و به تندی پنبه الکلی را روی ناحیه می گذارد و با تحکم می گوید؛ نگهش دار...» شاید این برخورد فقط یک نمونه از برخوردهای کادر درمانی بیمارستان ها با بیماران باشد و در کنار دیگر خدمات ارائه شده قابل اغماض.

پرستاران؛ فداکاری بدون پاسخ؟

به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه شرق،  تقریباً برای مخاطبان نظام بهداشتی ایران بدیهی است که اکثر بیمارستان های دولتی در خدمات رسانی عموماً بسیار ضعیف عمل می کنند ذات بیمارستان آموزشی در خود به معنای استفاده از کادر تحت آموزش جهت مداوای بیماران است هر چند که طبق دستورالعمل ها تمامی اعمال پزشکی زیر نظر اساتید مجرب باید انجام گیرد.

ولی فاصله بین آنچه بر روی کاغذ نگاشته شده و آنچه اجرا می شود بسیار است.اگر اکثر فشار کاری ناشی از پذیرش بیماران در این بیمارستان ها را بر عهده انترن ها و رزیدنت ها بدانیم قسمت اعظم فشار کاری بیماران بستری به عهده پرستاران کادر و دانشجویان پرستاری است. دانشجویانی که نه چون دانشجویان پزشکی آینده شغلی - البته در سال های اخیر فقط پرستیژ شغلی، - مناسبی برای خود متصورند و نه امید به بهره مندی از حقوق بالایی دارند این در حالی است که اکثر اعمال پرخطر برای بیماران توسط این قشر باید صورت پذیرد.

بر دوش کشیدن این وظایف را باید در کنار حداقل امکانات ایمنی گذاشت به عنوان مثال پرستاری که با مایعات مترشحه از بیماران چون خون و بزاق بیماران سر و کار دارد و در روز بارها و بارها با امکان فرو رفتن سوزن های تزریق در دست روبه رو است گاه از نداشتن دستکش لاتکس در مضیقه است.

در نبود مددکار، روانشناس و کسانی که وظیفه شنیدن مشکلات بیماران، اطمینان دهی به آنان یا دادن اطلاعات لازم را باید بر عهده بگیرند پرستاران این بار اضافه را علاوه بر انجام وظایف بر دوش می کشند و گاه ساعت ها وقت خود را باید صرف آرام کردن چنین بیمارانی کنند.تعداد زیاد تخت های بیمارستانی تحت نظارت یک پرستار نیز بخشی دیگر از مشکلات این قشر است در بیمارستان های دولتی این مشکل خود را در کمبود بودجه و کمی سرانه بهداشتی نمایان می سازد و در بیمارستان های خصوصی در بازگشت سرمایه.

جالب آنجاست که در شیفت های شب بیمارستان های آموزشی گاه 10 تا حتی 20 تخت، تحت نظارت یک پرستار قرار می گیرد،مشکلات ارگنامیک بخشی دیگر از مسائل این قشر است مسائلی همانند سرپا ایستادن مدام، قرار گرفتن در وضعیت های غیراستاندارد بدنی، رسیدگی به بیماران سنگین وزن، یا دچار نقص عضو، فلج و... تمامی این مشکلات را باید در کنار عدم وجود امنیت شغلی این قشر گذاشت.

پرستاران که جزء زحمت کش ترین اقشار پزشکی محسوب می شوند می توانند با شکایت بیمار به راحتی توبیخ شده یا در صورت عدم رعایت سلیقه های خاص مسوولان بالاتر از بدترین شیفت ها برخوردار شوند. در بیمارستان های خصوصی هم امکان تعلیق و اخراج با وجود قراردادهای کوتاه مدت، دست کارفرمایان را در این زمینه باز گذاشته است.

مشکلات پرستاران دندانپزشکی، اما در میانه نوشتن از مسائل پرستاران عموماً نادیده گرفته می شود با توجه به آنکه اکثر این پرستاران در مطب های خصوصی مشغول به کارند مسائل آنان به صورت جمعی چون پرستاران بیمارستان ها مطرح نمی شود و امکان بروز و حل را نمی یابد.

این پرستاران نیز چون پرستاران بیمارستانی با مواد آسیب زننده به سلامتی بدن (بیوهازارد) سروکار دارند.فشار ارگنامیک زیادی به بدن آنان وارد می شود و امنیت شغلی آنان تقریباً وابسته به انصاف کارفرمای آنان است و از حقوق و دستمزد بسیار پایین تری نیز برخوردارند.آنچه ذکر شد گوشه ای از مشکلات جامعه پزشکی و قشر پرستار است جامعه ای که تمامی مسائل آن می تواند اثر مستقیمی بر «کمیت و کیفیت» ارائه خدمات به مخاطبان خود داشته باشد و این «کمیت و کیفیت» گاه برابر با جان انسان ها است.

متاسفانه رویکرد جامعه سرمایه داری ایران به جامعه درمانی و اقشار پزشکی رویکردی است که هر جایگاه مقدسی را از تقدس خالی می کند و آن را به سطح حرفه ای که باید تکافوی سرمایه صرف شده را بکند می کشاند. نگاهی که کار را از ارزش ذاتی خود تهی می کند و آن را در بازتولید سرمایه می طلبد. 

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha