سلامت نیوز: لجبازی نوعی جنگ است. تکرار بسیاری از رفتارهای نامطلوب توسط بچه‌ها برای راه انداختن یک جنگ است. بچه‌ها می‌خواهند بدانند ما به چه چیزهایی حساس هستیم و چگونه می‌توانند توجه ما را جلب کنند. کودکان هم مثل همه‌ی انسان‌ها نیاز به توجه دیگران دارند پس باید سعی کنیم توجهی را که کودک مایل است از طریق رفتارهای نامطلوب (ناپسند) به دست آورد در جاهای دیگر به او بدهیم. باید بدانیم حتی دریافت یک برخورد تند هم برای کودک معادل دریافت توجه است. هر انسانی کارهای مثبتی هم دارد و باید به کارهای مثبت کودک‌مان (حتی بسیار جزئی) توجه لازم را نشان بدهیم. این توجه از طریق صحبت کردن، بازی، تشویق رفتارهای مثبت، ابراز علاقه و نوازش برآورده می‌شود.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از هفته نامه پزشکی امروز کودک باید حس کند ما او را دوست داریم و او هم ما را دوست داشته باشد چون وقتی کسی ما را دوست بدارد و بداند ما هم او را دوست داریم بهتر به حرفمان گوش می‌دهد.
پس بهتر است وقتی رفتار نادرستی از او سرمی‌زند و می‌خواهیم بداند که ما ناراحت شده‌ایم بداند ما از رفتار او ناراحت هستیم نه از خود او. بداند ما رفتارش را دوست نداشته‌ایم نه خود او را. و وقتی درصدد جبران رفتار خود است نشان دهیم که متوجه این موضوع شده‌ایم و از او تشکر کنیم (ارائه توجه مثبت).
دقت داشته باشیم:

    باید تعریف دقیق لجبازی را بشناسیم و سپس برچسب لجبازی را به رفتار بزنیم (لجبازی یعنی کودک با وجود اینکه می‌داند کارش اشتباه است این کار را ادامه می‌دهد).
    کودکان در سنین 2 تا 3 سالگی به طور طبیعی لجباز می‌شوند. این نیاز به دلیل دفاع از امیال، کسب استقلال و ایجاد هویت است.
    لجبازی مانند یک جنگ است و اگر مدتی به برخی رفتارهای آنها بی‌محلی نشان دهیم و در جنگ آنها وارد نشویم خود به خود لجبازی را کنار می‌گذارند.
    نکند ما بر یک موضوع اصرار فراوان و خسته ‌کننده ‌کنیم؟
    آیا توقع داریم همه‌ی کارهایش را درست انجام دهد؟
    آیا توقع داریم همه‌ی ‌کارها را یکباره یادش بدهیم و او یک باره یاد بگیرد؟
    کودکان تحمل کلاس‌ اخلاق را ندارند پس نصیحت کردن ممنوع بلکه الگوی رفتاری او باشیم و به جای نصیحت کردن با رفتارمان به او یاد دهیم که چه کاری خوب و چه کاری بد است؟
    در بعضی کارها خود به خود تنبیهی نهفته است (مثل دیر رسیدن به مدرسه) پس سرزنش نکنیم.
    آیا انتظار نظم و ترتیب افراطی داریم؟

پس سعی کنیم در مقابل لجبازی فرزندانمان:

    کمی بیاندیشیم و ‌تصمیم آنی نگیریم.
    احساس عجز و ناتوانی نکنیم.
    بدانیم لجبازی مختص ما و فرزند ما نیست.
    به رفتارهای مثبت او توجه کنیم و تشکر را فراموش نکنیم.
    بد نیست در مواردی به رفتارهای منفی او هیچ توجهی نکنیم تا یاد بگیرد به دنبال رفتارهای منفی هیچ توجهی نمی‌گیرد.
    به او بگوییم و بداند که دوستش داریم.
    برای اوسخنرانی نکنیم.
    قوانین ساده-واضح و قابل اجرا برای او وضع کنیم و در ازای انجام قوانین تشویق شود و بداند اگر قوانین را زیر پا بگذارد تنبیه می‌شود و نوع تنبیه را هم بداند.
    پس بهترین راه مقابله با لجبازی توجه به رفتارهای مثبت و بی‌توجهی به رفتاری منفی است.
    بدانیم اگر در همه‌ی کارهای فرزندمان دخالت کنیم او را از بسیاری تجارب محروم کرده‌ایم. حال آنکه تجربه کردن لازمه‌ی یادگیری است