سلامت نیوز : یک فوق تخصص روانپزشکی کودک و نوجوان گفت: با توجه به این که استرس و تقلای زیاد در طی روز می تواند وحشت شبانه کودک را تشدید کند بنابراین والدین باید به کاستن و به حداقل رساندن این موارد کوشا باشند.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از پایگاه اطلاع رسانی وزارت بهداشت ؛ دکتر سیدمحمدرضا، صدرعاملی ضمن بیان این مطلب اظهارداشت: وحشت های شبانه یا اختلال وحشت خواب نوع دیگری از اختلالات مربوط به خواب است که معمولا در ثلث ابتدایی شب اتفاق می افتد.در پسرها بیشتر است و معمولا یک زمینه خانوادگی دارد.

وی افزود: دراین حالت کودک بطور ناگهانی از خواب بیدار می شود و با حالتی وحشتزده در بستر می نشیند.

این متخصص اعصاب و روان تصریح کرد: در اغلب موارد همراه با آن گریه یا فریاد گوشخراشی وجود دارد که گاهی با اضطراب شدید خود رانشان می دهد که می تواند با علایمی همچون افزایش میزان ضربان قلب وتنفس مشخص شود.

وی یادآور شد: تفاوت آن با کابوس این است که کودک معمولا رویاهایی که باعث ترس وی شده را بخاطر نمی آورد و نسبت به دوره ای که اتفاق افتاده دچار فراموشی می شود در حالیکه رویاهای موجود در کابوس را اغلب بخاطر می آورد.

این روانپزشک با بیان این مطلب که دراین اختلال تلاش اطرافیان برای آرام کردن کودک معمولا بی فایده است، گفت: معمولا یک حمله بعد از حدود 3 تا 5 دقیقه خاتمه می یابد البته گاهی ممکن است بیشتر طول بکشد. اگرمداخله والدین برای بیدار کردن وی تداوم یابد کودک ممکن است بیدار شود ولی کاملا درحالت گیجی و منگی خاصی قرار دارد و سریعا دوباره به خواب می رود بدون آنکه صبح فردا از موضوع چیزی بیاد آورد.

این عضو هیات علمی دانشگاه با اشاره به روش های درمانی این اختلال عنوان داشت: والدین باید اطمینان داشته باشند که این اختلال مشکلی گذرا بوده و جدی نیست و نیاز به مداخله خاصی ندارد. از طرفی چون استرس و تقلای زیاد در طی روز می تواند این مساله را تشدید کند باید به کاستن و بحداقل رساندن ان کوشا باشند.

وی توصیه کرد: عادات منظم خواب بخصوص خواب کافی در شب و نیز چرت زدن بعد از مدرسه نیز می تواند از شدت آن در طول شب بکاهد.

وی با اشاره به این مطلب که این اختلال درمان اختصاصی خاصی نیاز ندارد افزود: بررسی وضعیت های استرس زای خانواده و خانواده درمانی یا درمان های انفرادی ممکن است نیاز باشد.

دکتر صدرعاملی متذکر شد: در عین حال باید به این نکته بسیارمهم توجه داشت که در مواردی که این اختلال آنقدر شدید باشد که کودک را از خوابیدن در سایر مکان ها همچون خانه دوست خود خجالت زده کند یا باعث اختلال در فعالیت های روزانه وی شود و از همه مهمتر زمانی که این اختلال تا سنین نوجوانی ادامه یابد یا برای اولین بار خود را در نوجوانی نشان دهد باید ارزیابی و درمان دقیقتری توسط روانپزشک برای رد سایر علل برای آن صورت گیرد.