اما حالا پژوهشگران دائماً دنبال راهی می‌گردند تا شعار «کم بخور، همیشه بخور» را ترویج بدهند و عده‌ای را از خطرات و معضلات چاقی دور کنند.

بعضی‌ها فکر می‌کنند شکمشان هر‌وقت سیر و پر شود، باید دست از خوردن بکشند و باز هم فکر می‌کنند، شکم وقتی سیر می‌شود که مواد مورد نیاز سلول‌ها تأمین شده باشد اما مشکل این‌جاست که معده افراد، قادر به شمردن کالری‌هایی نیست که روزانه دریافت می‌کند. این عضو نسبتاً مهم، نمی‌تواند تعداد قاشق‌های غذایی را که به دهان می‌برید، بشمرد.

 همچنین مقدار نوشابه‌هایی که می‌خورید برای شکم قابل درک نیست مگر اینکه ظرفیتش تمام شود و احساس انفجار کند و نمی‌داند مقدار مورد نیاز بدن شما، چقدر است؛ بنابراین هیچ عکس‌العملی مبنی بر پرخوری شما، از خود نشان نمی‌دهد. دلیلش هم این است که 20 دقیقه بعد از به پایان رسیدن عمل خوردن، معده احساس سیری می‌کند و 20 دقیقه زمان بسیار زیادی برای افزایش کالری‌های دریافتی است!

 البته راه‌هایی برای مبارزه با پرخوری ناخودآگاه افراد وجود دارد؛ اگر معده شما قادر به شمردن کالری‌های دریافتی روزانه‌تان نیست، شما که می‌توانید!

به گفته محققان «محرک‌های روانی» یکی از راه‌های فرار از پرخوری است. افراد می‌توانند مقدار معینی از غذا را در روز برای خود تعیین کنند و از خوردن بیشتر از آن مقدار، خودداری کنند. به این ترتیب اعصاب شما تحریک خواهد شد و با توجه به میزان غذایی که خورده‌اید، یا به خوردن ادامه می‌دهید یا از سر سفره کنار می‌روید.

در واقع وقتی فردی از مقدار کالری‌های دریافتی روزانه‌اش باخبر باشد، دیگر بیش از مقدار مورد نیازش صرف نخواهد کرد. بهترین راه این است که برای خوردن هر غذایی، پیمانه خاصی در نظر بگیرید و به نوعی، غذایی‌تان را برای هر یک روز، سهمیه‌بندی کنید.

در بسیاری از مواقع افراد فراموش می‌کنند که در رفت‌و‌آمدهای روزانه به آشپزخانه یا حین گپ زدن با دوستان یا... سراغ یخچال رفته و از هر خوراکی که دم دست‌شان باشد، به قول خودشان، کمی می‌چشند اما همین «ناخنک» زدن‌هاست که دردسر ساز می‌شود.

برای اثبات این موضوع، تحقیقی در آزمایشگاه غذایی کورنل صورت گرفت؛ در این تحقیق، به 17 مرد و 35 زن (که از کارمندان همان آزمایشگاه بودند) بدون ذکر هدف، برای صرف غذا دعوت شد. پژوهشگرانی که این آزمایش را ترتیب داده‌بودند، از گارسون‌های رستوران خواستند تا تمام سفارش‌های این 52 مورد آزمایش را (که شامل بال مرغ سوخاری بود) حاضر کنند اما فقط میز نیمی از آنها را تمیز کنند و ظروف نیمه دیگر را از روی میزها برندارند.

در نهایت مشخص شد کسانی که بعد از هربار سفارش، میزشان تمیز شده‌بود، هرکدام حداقل 7 تکه بال مرغ خورده‌بودند اما کسانی که ظروف تمام سفارش‌هایشان روی میز باقی مانده‌بود، حدود 28 درصد کمتر از دیگران خورده‌بودند یعنی حداقل دو بال کمتر.

نکته جالب توجه در این تحقیق این بود: گروه پرخورهای این آزمایش، تمیز بودن میز غذا را به عنوان علت پرخوری باور نداشتند و ادعا می‌کردند به خاطر گرسنگی مفرط، بیشتر غذا خورده‌اند.

به این ترتیب محققان می‌گویند تأثیر موهبت «دیدن» را حتی در «مقدار خوردن» نباید نادیده گرفت. تحقیقات ثابت کرده‌است کسانی که تمام مواد تشکیل‌دهنده یک وعده غذایی را (پیش‌غذا، غذا، دسر و نوشیدنی) در بشقاب جلوی رویشان قرار می‌دهند، 14 درصد کمتر از کسانی که غذایشان را در ظرف‌های کوچک میل می‌کنند، غذا مصرف می‌کنند و اغلب کسانی که در ظروف کوچک غذا می‌خورند، برای بار دوم و سوم هم ظرفشان را پر می‌کنند.