سلامت نیوز : در واژه غریبی در شیرخوارگاه است، اینجا بچه‌ها فقط مادر دارند، پرستاران شیرخوارگاه حضرت رقیه(س)، نقش مادر را برای بچه‌ها بازی می‌كنند، هر چند كه هیچ آغوشی مثل آغوش مادر نمی‌شود. ستاره‌های شیرخوارگاه هر كدام اسمی دارند، مهیا، مهدیس، ستاره، عاطفه، فاطمه، ابوالفضل و... اسامی كه «مادریاران» بر روی آنها گذاشته‌اند و یك برگ كاغذ نقاشی شده بر بالای تخت شده شناسنامه ساكنان كوچك شیرخوارگاه. اینجا اصل و نسب نوزادان برای مربیان مهم نیست. مهم دست نوازشی است كه بر سر نوزادان كشیده شود و محبت مادرانه‌ای كه قرار است جای خالی مادران را پر كند. اما توقع 41 نوزادی كه تنها 3 مادر یار برای سرپرستی دارند خیلی كمتر از این حرفهاست، هر چند مادریارها سعی می‌كنند تا محبت مادرانه شان را نثار تمام نوزادانی كنند كه به گناه نكرده مجازات می‌شوند اما وقت گذاشتن برای تهیه شیر، تعویض پوشك و لباس و استحمام نوزادان و در آغوش گرفتن هر از چند گاه یكی از نوزادان، وقتی برای محبت بیشتر باقی نمی‌گذارد. در شیرخوارگاه باید به كم راضی بود، یك بالش كوچك هنگام گرسنگی جای آغوش گرم مادر را می‌گیرد و یك شیشه شیر خشك جایگزین شیر مادر می‌شود تا شاید ساكنان شیرخوارگاه حضرت رقیه(س) از همین حالا سرد و گرم روزگار را بچشند و منتظر هیچ دست مادرانه‌ای نباشند تا در آغوششان بگیرد و شب‌ها برایشان لالایی بخواند. اما آسمان در اینجا از هر جای دیگری به زمین نزدیكتر است.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از تهران امروز ؛ تلخ است فكر كردن به بچه‌هایی كه روز و شب‌شان را بدون خانواده سپری می‌كنند و تلخ‌تر از آن زمانی است كه برای تهیه گزارش به این مركز می‌روی. فقدان مادر در این فضا كاملا محسوس است اما انگار بچه‌ها یاد گرفته‌اند منتظر مادر نباشند و به محبت مادریاران و گرمای آغوش مهمانانی كه هر از چند گاهی به شیرخوارگاه می‌روند،‌ رضایت دهند. میز كوچك وسط سالن مملو از شیشه‌های كوچك و قوطی‌های شیر خشكی است كه قرار است جای شیر مادر را بگیرند و یكی از مادر یاران جوان كه نوزادی را به بغل گرفته و مشغول شیر دادن به اوست نشانی‌هایی هستند كه ما را به سمت اتاق نوزادان راهنمایی می‌كنند.

تخت‌های كوچك پذیرای نوزادانی است كه برخی از آنها كمتر از یك ماه دارند و برخی دیگر تازه یاد گرفته‌اند غلت بزنند. كافی است یكی از بچه‌ها بنا به عللی گریه كند آ‌نوقت است كه یكی از مادریاران به سرعت خود را به او می‌رساند تا علت گریه كردنش را پیدا و نوزاد را ساكت كند تا مبادا دیگر بچه‌هایی كه خواب هستند، بیدار شده و گریه سر دهند، دخترها و پسرهای كوچك فارغ از هیاهوی دنیای بیرون از شیرخوارگاه آرام خوابیده‌اند و برخی دیگر با اصوات نامفهوم با یكدیگر صحبت می‌كنند. حضور پزشك مقیم در شیرخوارگاه نیز باعث می‌شود تا این بچه‌ها در صورت بروز كوچك‌ترین ناراحتی مداوا شوند. سالن كناری شیرخوارگاه در اختیار بچه‌های نو پایی است كه 2 تا 4 ساله‌اند و نونهالان شیرخوارگاه در گروه سنی 4 تا 6 سال در طبقه پایین شیرخوارگاه نگهداری می‌شوند. برای ورود به قسمت نونهالان در می‌زنیم اما كسی پشت در مانع از باز شدن در می‌شود. به خواهش مددكار شیرخوارگاه، كودكی كه پشت در است قبول می‌كند تا كمی لای در را باز كند و اجازه ورود می‌دهد و با شانه‌ای كه در دست دارد به سمت سالن راهنمایی مان می‌كند و بلافاصله بعد از ورودمان در را بسته و سعی در قفل كردن آن دارد. مابقی بچه‌ها روی مبل‌ها نشسته و تلویزیون تماشا می‌كنند. اما صدای در كافی است تا نگاه‌هایی كه تا چندی قبل به تلویزیون بود، به سمت‌مان بچرخد. امیر‌حسین پسرك تپلی است كه اخم كرده و توجهی به ما كه سعی داریم به هر نحوی شده او را به حرف بیاوریم ندارد. زنگ تلفن همراه اما به كمكم می‌آید، اتمام مكالمه آغازی می‌شود بر آشتی امیر‌حسین با غریبه‌های دوربین به دست. كم‌كم بقیه بچه‌ها هم بی‌خیال برنامه كودك می‌شوند و دور و برمان را می‌گیرند.مهسا، ابوالفضل، امیر علی، محدثه، آتنا، علیرضا و... بدون اینكه ما را بشناسند دوره مان می‌كنند و می‌خواهند هر طور شده محبت بیشتری از ما بگیرند، مایی كه هنوز چند لحظه از ورودمان به شیرخوارگاه نگذشته را «مامان» صدا می‌كنند. امیر‌علی و ابوالفضل با تفنگ‌هایشان به سویمان نشانه می‌روند و شلیك می‌كنند تا مامان‌های جدید را بكشند. امیر‌حسین اما كاری به این كارها ندارند مدام با تلفن همراه شماره می‌گیرد و با فردی خیالی در آن سوی خط صحبت می‌كند و از او می‌خواهد كه زودتر به خانه (پرورشگاه) بیاید. امیر حسین عاشق تلفن همراه است و در بین صحبت‌هایش مدام تكرار می‌كند كه تلفن دوست دارد. در قسمت یادآوری‌های تلفن همراهم ثبت می‌كنم كه امیر حسین تلفن دوست دارد تا یك روز برایش تلفن بخرم، در عین حال سعی می‌كنم با در آغوش گرفتن امیر حسین و گفت‌وگو با او حواسش را از تلفن همراهم پرت كنم اما امیرحسین چشم از تلفن همراهم بر نمی‌دارد و موقعی كه با بچه‌ها خداحافظی می‌كنیم امیر حسین دوباره به گوشه‌ای از اتاق رفته، اخم می‌كند و با نم اشكی كه در چشمانش دویده سعی می‌كند زنجیری به پایمان ببندد تا شاید دیرتر از شیرخوارگاه بیرون برویم. در شیرخوارگاه حضرت رقیه (س) بیش از یكصد كودك صفر تا شش ساله بد سرپرست و بی‌سرپرست به‌طور شبانه روزی نگهداری می‌شوند. اما فضای فعلی این مجموعه جوابگوی نیازهای كودكان نیست به همین دلیل با توجه به وسعت 2 هزار و 450 متر مربعی این شیرخوارگاه تصمیم به افزایش ساختمان آن گرفته شده است. یوسف رضایی، مدیركل بهزیستی شهرری در این باره به تهران امروز می‌گوید:«خیرین كمك اصلی را به توسعه شیرخوارگاه حضرت رقیه(س) داشته‌اند به گونه‌ای كه تمام هزینه ساختمان جدید این شیرخوارگاه كه در حال حاضر 80 درصد رشد فیزیكی داشته را خیرین تقبل كرده‌اند و یك ریال كمك دولتی در این ساختمان هزینه نشده است.» وی با اشاره به این نكته كه یكی از وظایف بهزیستی موضوع فرزند خواندگی است، می‌گوید:«زوجینی كه امكان فرزند‌دار شدن ندارند و مدارك پزشكی مبنی بر عدم فرزند‌دار شدن دارند، بعد از ارزیابی‌های روان‌شناسی و تایید شرایط، پشت نوبت دریافت فرزند قرار می‌گیرند و بعد از طی مراحل لازم فرزند به این خانواده‌ها واگذار می‌شود كه برای یك سال اول به صورت موقت فرزند در اختیار این خانواده‌ها قرار می‌گیرد و در صورت تایید بهزیستی به صورت دائم واگذار می‌شود.» رضایی در عین حال تاكید می‌كند كه فرزندان بد سرپرست این مجموعه به هیچ وجه به عنوان فرزند خوانده به خانواده‌ها واگذار نمی‌شوند و تا رو به راه شدن شرایط خانواده در مراكز شبه خانواده بهزیستی نگهداری می‌شوند.

مراكز شبه خانواده از مراكزی است كه در آنها كودكان بی‌سرپرست و بد‌سرپرست نگهداری می‌شوند. مدیركل بهزیستی شهرستان ری با اشاره به تفكیك سنی و جنسی این كودكان در مراكز شبه خانواده می‌گوید: «فرزندان 6 تا 12 سال، 12 تا 15 سال و 15 تا 20 سال در مراكز شبه خانواده به تفكیك سن و جنس در مراكز حضرت رقیه(س)،شهید ‌غیاثوند، شهید ضرغامی،‌ جوادیه،‌دولت آباد و ‌حاج باقری نگهداری می‌شوند كه پسران بعد از رسیدن به سن 20 سالگی از این مراكز ترخیص می‌شوند.» به گفته وی به افرادی كه از این مراكز ترخیص می‌شوند هزینه ترخیص معادل 5 میلیون تومان اختصاص می‌یابد كه بتوانند هنگام جدا شدن از مراكز شبه خانواده محل سكونت برای خود تهیه كنند. اما این هزینه به اندازه‌ای نیست كه نیازهای فعلی پسران را جواب دهد و باید تغییری در این هزینه‌ها صورت بگیرد تا با واقعیت‌های امروز جامعه تطبیق داده و فرزندان هنگام ترخیص دچار مشكل نشوند.»

طرحی برای حمایت از مددجویان

شهرستان ری دارای تعداد قابل توجهی از معلولین، خانواده‌های بی‌سرپرست و بد سرپرست و ایتام واجد شرایط كمك‌های مالی نیز هست. این موضوع وظیفه سنگینی را بر دوش سازمان بهزیستی این شهرستان قرار داده است. رضایی با اشاره به محدودیت اعتبار این سازمان در خصوص كمك به این خانواده‌ها می‌گوید:«به دلیل اینكه بهزیستی برای كمك به این خانواده‌ها محدودیت مالی دارد طرحی را به عنوان طرح حامی برای نخستین بار در كشور و در شهرری راه‌اندازی كرده‌ایم. بر اساس این طرح خیرین می‌توانند با تقبل هزینه حداقلی 300 هزار ریال خانواده‌های نیازمند را بدون هیچ واسطه‌ای تحت پوشش قرار دهند و مبلغ مورد نظر را به طور مستقیم به حساب خانواده نیازمند واریز كنند.»

وی با اشاره به این نكته كه در حال حاضر 2 هزار و 500 نفر در انتظار دریافت مستمری از بهزیستی شهرری قرار دارند، می‌گوید: «مستمری ماهانه 40 هزار تومانی بهزیستی تكافوی نیازهای خانواده‌های نیازمند را نمی‌دهد و در كنار پرداخت مستمری بهزیستی لازم است یك یا چند حامی در كنار این خانواده قرار داشته باشند كه در حال حاضر این طرح برای 15 هزار نفر هدف گذاری شده است.»‌ به گفته رضایی در طرح حامی برای خانواده‌های نیازمند شناسنامه تهیه شده كه به همراه شماره حساب اختصاصی خانواده و ذكر میزان معلولیت افراد در اختیار حامی قرار می‌گیرد. به این صورت مبلغ واریز شده مستقیم به حساب خانواده واریز شده و هیچ واسطه‌ای در این میان وجود ندارد. مدیركل بهزیستی شهرستان ری تاكید می‌كند: «4 هزار و 50 نفر نیز در حوزه توانبخشی از مستمری ماهانه بهزیستی استفاده می‌كنند و بیش از یك هزار پرونده نیز در حوزه اجتماعی بهزیستی شهرستان وجود دارد كه با احتساب خانواده‌های این فراد این رقم به بالای 4 هزار نفر می‌رسد. همچنین تعدادی از معلولین جسمی حركتی نیز از كمك‌های موردی و توانبخشی رایگان بهزیستی بهره مند می‌شوند كه وسایل توانبخشی، تشك مواج،‌ویلچر، درمان‌های ‌ارتوپدی،‌درمان‌های بینایی سنجی، فیزیوتراپی، گفتار درمانی و... نیز برای این افراد به صورت رایگان مورد استفاده قرار می‌گیرد.»