سلامت نیوز : زندگی اجتماعی به گونه ای است که همواره این احتمال وجود دارد انسان ها از یکدیگر دلگیر شوند، بین آنان مشاجره اتفاق بیفتد، احساس کنند کسی حق آن ها را ضایع کرده است و این که آدمی خواسته یا ناخواسته پای خود را در کفش دیگران کند. یک روز کسی از دست و زبان ما می رنجد، روز دیگر ما از کسی می رنجیم و این مسائل تا زمانی که زندگی جاری است ادامه دارد.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از خراسان ؛ در این که این مسئله یک واقعیت غیرقابل انکار است شکی نیست اما نکته مهم شیوه مواجهه با پیچ و خم ها و پستی و بلندی های زندگی است. عده ای زود از کوره در می روند و هر گونه ناملایمتی را به بدترین شکل پاسخ می دهند و عده ای با سعه صدر مسائل را حل می کنند و از دیگران و اشتباهات آنان درمی گذرند.برخی از افراد توقع دارند محیط اجتماعی هر گونه اشتباه آن ها را نادیده بگیرد ولی زمانی که خود در چنین مقامی قرار می گیرند کوچک ترین گذشتی از خود نشان نمی دهند. گاهی ما انسان ها در مقایسه با دیگران، جنبه های مثبت خویش را بیش از آن چه واقعیت دارد، در نظر می گیریم و عیوب خود را کمتر از آن چه هست، می بینیم. در نتیجه به جنبه های مثبت دیگران کمتر توجه می کنیم. این مسئله روابط اجتماعی و به خصوص روابط خانوادگی ما را مخدوش می کند.

گذشت ثمرات قابل توجهی دارد؛ موجب طولانی شدن عمر شخص بخشنده می شود، وجدان آدمی را آرام می کند، خانه دل از کینه و انتقام به عنوان مهلک ترین بیماری خالی می شود، روح عفوکننده بزرگ و بزرگوار می شود، محبوبیتش میان گروه های مختلف مردم افزایش می یابد و در نهایت این روحیه گذشت از اشتباهات دیگران به عنوان یک فرهنگ و ارزش عالی انسانی به همسر و فرزندان و اطرافیان و... منتقل می شود.گذشت به عنوان یک خصوصیت مثبت انسانی، زیباترین جلوه های کرامت اخلاقی را به تصویر می کشد. این مسئله در مناسبات اجتماعی و به ویژه در زندگی مشترک، حضور موثری دارد. زن و شوهر بیش از هر مجموعه انسانی دیگر باید نسبت به هم بزرگ منشی داشته باشند. یکی از نشانه های بزرگ منشی عفو و گذشت و مدارا نسبت به هم است. زندگی مشترک، به گونه ای است که زن و شوهر به طور طبیعی در رفتار و گفتار هم دقیق می شوند و به عیوب هم پی می برند. اما نباید این مسئله به بازگوکردن عیوب هم و سرزنش یکدیگر منجر شود. چرا که در این صورت، شادکامی از صحنه زندگی، بیرون رانده می شود و جوی آکنده از بدبینی و دشمنی بر فضای زندگی حاکم می شود.

مدارا و گذشت، ما را ملزم می کند که در مورد همسرمان به جای عیب جویی، عیب پوشی را برگزینیم و در مواردی، تغافل را سرلوحه مناسبات خود قرار دهیم. یعنی وانمود کنیم که از اشتباه طرف مقابل بی اطلاع هستیم. چه قدر زیباست در جایی که انسان توانایی تلافی کردن و انتقام گرفتن را دارد با کرامت از اشتباه دیگران بگذرد و خدای مهربان را گواه عمل خویش قرار دهد و این اوج قدرت انسان است و سوال اساسی این است؛ انسانی که از اشتباهات و قصور مردم در حق خویش گذشت نمی کند چگونه توقع دارد خدای مهربان زشتی های عمل او را بپوشاند، گناهانش را نادیده بگیرد و او را بیامرزد؟ امام علی(ع) می فرمایند: بگذارید و بگذرید، ببینید و دل مبندید، چشم بیندازید و دل مبازید که دیر یا زود باید گذاشت و گذشت.