به گزارش سلامت نیوز به نقل از مدرم سالاری ؛ آقای روحانی! میتوانید تصور كنید وقتی بالا رفتن از پله برای تمام عمر آرزو میشود یعنی چه؟ تا به حال فكر كردهاید كه محرومیت از تحصیل در رشته مورد علاقه به خاطر نبود كتابهای مخصوص آن رشته برای نوعی از معلولیت چقدر اندوهبار است؟ میدانید وقتی یك مسوول دولتی با دیدن فردی روی ویلچر، موفقیت او در آزمون استخدام را نادیده میگیرد و بر او مهر بازگشت میزند چقدر مایوس كننده است؟ باخبرید كه محروم ماندن از مترو و بیآرتی و همه ناوگان حمل و نقل شهری چه دردی دارد؟ تا كنون تصور كردهاید كه چقدر سخت است وابستگی به مستمری روزانه نیم دلار، در حالی كه حداقل كالری برای زنده ماندن هر فرد یك دلار است؟
به این مشكلات اضافه كنید درد فرهنگی را؛ اضافه كنید انگشتنما شدن عصا به دستان در خیابان را و مسخره شدن فرزندان ناشنوا به جرم نشنیدن را.
شما میدانید اثبات قوه تعقل یك معلول سیپی به همكلاسیهایش تقریبا ناممكن است؟ مطلع هستید كه مشكلات فرهنگی ازدواج دختران معلول به قدری زیاد شد تا اینكه در قانون، مشوق معافیت سربازی برای همسرانشان قرار دادند؟ خبر دارید كه بسیاری از معلولان نخاعی در عصر فناوری اطلاعات، انتظار معجزه از آسمان خدا را دارند؟
آقای رییسجمهور! همانطور كه میدانید ما تا سال 83 حتی قانونی نداشتیم تا اینكه در آن سال، قانون 16 مادهای حمایت از حقوق معلولان توسط مجلس تصویب شد كه هیچ وقت توسط دستگاههای دولتی و خصوصی جدی گرفته نشد و نواقصش به حدی بود كه سال گذشته برای اصلاح مجدد به مجلس رفت تا شاید ضمانت اجرایی بیشتری به خود بگیرد. البته جمهوری اسلامی ایران در سال 89 به كنوانسیون جهانی حقوق افراد دارای معلولیت پیوسته و اجرای مفاد آن را پذیرفته است. پس ما خلاء قانونی نداریم بلكه با خلاء دیدگاه مواجهیم. شما به درستی از معلولان سخن گفتید و به همین دلیل انتظارات را بالا بردید؛ تا جایی كه به گفته خیلی از كارشناسان، معلولان بزرگترین چالش وزارت رفاه دولت آینده خواهند بود. اما نگران نباشید ما هیچگاه افرادی مدعی و پرتوقع نبودهایم، به نروژ و سوییس هم كاری نداریم. انتظار ما بهرهمند شدن از رفاه، متناسب با درآمدهای ملی كشور خودمان است. بنابراین تا حد امكان كمكتان میكنیم. میدانم قرار شد اطاله كلام نكنم، پس به همین چند سطر كه بخش بسیار اندكی از معضلات 10 درصد از جمعیت كشور است بسنده میكنم. البته این جامعه 10 درصدی به قدری نجیب و قانع است كه حتی نیمی از آنها به بهزیستی برای ایجاد پرونده نرفته و نامشان ثبت نشده است.
ما به خوبی میدانیم كه شما برای حقوق افراد دارای معلولیت تلاش خواهید كرد؛ زیرا شما تنها كاندیدایی بودید كه در مناظرههای انتخاباتی از حقوق این قشر سخن گفتید. شما بیان كردید كه عدالت یعنی فرصت برابر. مفهوم این سخن آن است كه معلولان هم از این فرصت بهرهمند خواهند شد. شما گفتید و بسیاری از ما به شما رای دادیم. البته منتی نیست، شما رییسجمهور محبوب ما شدید، انتخابتان شادی را به ما داد و دریچههای امید را بر قلبهایمان گشود. میدانید كار سختی پیش رویتان است و میدانیم از عهده اش برمیآیید. ما هم تنهایتان نمیگذاریم و محكم میگوییم رویمان حساب كنید. درست است شاید تمام انتظار بعضی افراد جامعه از ما امید به شفا باشد. درست است صداوسیما ما را آدمهای ناتوانی به تصویر كشیده. درست است که بسیاریمان از ترس زمین خوردن در خانه محبوسیم. اما كم نیستند معلولان توانمندی كه برای اعتلای ایران اسلامی كمر همت بستهاند. فراموش نكنید گرانترین وكیل ایران از جنس ماست. از یاد نبرید ما دو نماینده در شورای شهر تهران داریم و دانشمندان بسیاری را به جامعه تقدیم كردهایم. به یاد بیاورید سیامند رحمان و بسیاری دیگر از قهرمانان پارالمپیك، دلاورانی از تبار معلولانند. آقای روحانی! شما به خوبی میدانید اگر كشوری از تمام ظرفیت نیروهای انسانیاش بهره نبرد جامعهای معلول محسوب میشود. پس با ایجاد بستر، نیروهای انسانیتان را به صحنه بیاورید تا بعد از پایان دوران ریاست جمهوریتان با افتخار بگویید «من حسن روحانی رییسجمهور تمام ملت ایران بودم».
نظر شما