مصطفی فاطمی در گفتوگو با فارس اظهار داشت: تا چند دهه گذشته تنها راه جایگزینی دندانهای از دست رفته، استفاده از پروتزهای متحرک یا تراشیدن دندانهای مجاور ناحیه بیدندانی و استفاده از بریج بود.
این دندانپزشک گفت: ایده جایگزینی یک دندان با ساختاری شبیه خود دندان - یعنی دارای ریشه داخل استخوان و تاج شبیه دندان - سابقهای چند هزار ساله دارد به گونهای که در مومیاییها و اجساد کشف شده قدیمی ساختارهایی از جنس چوب، دندان حیوانات و عاج فیل که در داخل استخوان فک فشرده شده بودند دیده شده است.
عضو هیئت علمی جهاد دانشگاهی تصریح کرد: این روشها موفقیت چندانی نداشتند و حتی پیوند دندان - دندان نهفته خارج شده - در محل دندان کشیده شده نهایتاً دو، سه سال بیشتر دوام نداشته است.
فاطمی افزود: ایده ساخت ایمپلنت با کشف ایده اتصال بعضی مواد مانند تعدادی از فلزات و سرامیکها به استخوان به دهه 1960 باز میگردد.
این دندانپزشک ادامه داد: از آن زمان مواد گوناگون در طرحهای مختلف برای جایگزینی دندانهای از دست رفته مورد استفاده قرار گرفت.
وی گفت: شاید تعبیر پیچ و پلاک پلاتینی در ارتوپدی را بتوان سرآغاز استفاده از این تکنیک در ایمپلنتهای دندانی برشمرد.
عضو هیئت علمی جهاد دانشگاهی تصریح کرد: رایجترین ماده مورد استفاده در ایمپلنتهای دندانی آلیاژهای تیتانیوم هستند.
فاطمی، ساختار کلی ایمپلنت را شامل یک قطعه فلزی به شکل ریشه و به اسم فیکسچر دانست و افزود: یک قطعه شبیه دندان تراش خورده به نام اباتمنت و یک قطعه پروتزی به حالت روکش نیز روی آن قرار دارد.
این دندانپزشک گفت: این اجزا جمعاً ساختاری شبیه دندان را ایجاد میکنند که از آن به ایمپلنت تعبیر میشود.
نظر شما