چهارشنبه ۱۷ مهر ۱۳۹۲ - ۱۶:۱۷
کد خبر: 84299

زمین خوردن یا افتادن یکی از شایعترین و جدی ترین مشکلات دوران سالمندی است که بسیار تکرار می­شود .

ضرورت­​ های فعالیت‌ بدنی در دوره سالمندی
سلامت نیوز : افزایش جمعیت سالمندان، به علت کاهش موالید، بهبود وضعیت بهداشت و افزایش امید به زندگی، ضرورت توجه به مشکلات این قشر را روز افزون نموده است.

به طوریکه در سال 2002 حدود 600 میلیون نفر از جمعیت کل جهان را افراد بالای 60سال تشکیل می­دادند و پیش بینی می­شود که این رقم در سال 2050 به دو میلیارد افزایش یابد. بر اساس برخی پیش بینی­​ها جمعیت ایران تا 42 سال دیگر حدود 130 میلیون نفر خواهد بود که یک پنجم آن را سالمندان تشکیل خواهند داد.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از جام جم ؛ زمین خوردن یا افتادن یکی از شایعترین و جدی ترین مشکلات دوران سالمندی است که بسیار تکرار می­شود و دارای عواقب و عوارض جسمانی، مانند شکستگی لگن، از کارافتادگی، از دست دادن توانایی فیزیکی و مرگ و همچنین عواقب روانی، مانند از دست دادن اعتماد به نفس و عزت نفس و کاهش امید به زندگی می­باشد و با توجه به هزینه­های بالای این عواقب و عوارض جسمانی و روانی، شناسایی علل و عوامل آن و روش​­های پیشگیری از آن مورد توجه قرار می­گیرد.

دوران سالمندی می­​تواند با بروز برخی مشکلات مانند افزایش فشار خون، بیماری­های رماتیسمی، پارکینسون، آلزایمر، پوکی استخوان و غیره همراه باشد. به همین دلیل سالمندان باید تلاش کنند که در این دوران تناسب اندام و سلامت خود را بیش از پیش مورد توجه قرار دهند. اغلب افراد در دوران سالمندی، در حفظ تعادل بدن اندکی با مشکل مواجه می­​شوند، در آمریکا بسیاری از سالمندان به منظور پیشگیری از زمین خوردن و صدمات ناشی از آن، دوره­​های ویژه ای را برای تمرین حفظ تعادل می­​گذرانند. هر ساله در آمریکا یک سوم سالمندان 65سال به بالا (حدود 12 میلیون نفر) زمین خوردن را تجربه می­​کنند، این زمین خوردن­​ها علت اصلی مرگ­​های ناشی از آسیب­​ها و رایج ترین عامل صدمه و بستری شدن سالمندان در بیمارستان است.

بیش از 90درصد از  شکستگی­​ها می­​تواند عواقب ناخوشایندی داشته باشد. طبق آمارهای موجود، فقط یک چهارم این بیماران به طور کامل بهبود می­​یابند. 40درصد از آنها به پرستاری و مراقبت در منزل نیاز دارند و 24درصد از بیماران مبتلا به شکستگی مفصل ران در گروه سنی بالای 50سال پس از یک سال می­​میرند. این حوادث به شدت کیفیت زندگی فرد را تحت تاثیر قرار می­​دهد. ترس از زمین خوردن، به تنهایی می­​تواند باعث کم شدن فعالیت افراد مسن شود و بنابراین منجر به کاهش حضور آنها در فعالیت­​های اجتماعی شده و در عین حال زمینه ایجاد افسردگی را فراهم می­​آورد.

زمین خوردن به علت تغییراتی که در عملکرد دستگاه­​های اسکلتی-عضلانی، دهلیزی، حسی-پیکری ، بینایی و نیز دستگاه­های فیزیولوژیک درگیر در تعادل، رخ می​­دهد، اتفاق می­​افتد. دلایل مهم دیگری مثل کاهش یکپارچگی حسی، عملکرد گیرنده​­های عمقی، بینایی و شنوایی منجر به کاهش تعادل می­​شوند. سیستم اعصاب به منظور حفظ تعادل بدن، مجموعه حس­​های دریافت شده از سه مرکز اصلی را به طور همزمان پردازش می­​کند، این سه مرکز شامل چشم ها، ساختار دهلیزی مربوط به حس حرکت و جاذبه در گوش داخلی و همچنین سیستم حس­​های پیکری است.

هنگامی که فرد رو به سالمندی می­​رود، حفظ تعادل در بدن به تدریج دچار نقصان می­​شود، یعنی پاها دیگر توانایی درک سریع پستی و بلندی­​های زمین را نخواهد داشت؛ از سرعت واکنش­​های طبیعی بدن به محرک­​های محیط کاسته می­​شود. ماهیچه​­ها قدرت قبل را نخواهند داشت و مغز اطلاعات حسی را با سرعتی مطلوب، پردازش نخواهد کرد. به طور کلی تعادل به صورت توانایی حفظ موقعیت بدن و تحمل وزن روی سطح اتکا بدون زمین خوردن تعریف شده است. بنابراین ناتوانی در حفظ تعادل یکی از علل اصلی زمین خوردن به شمار می​­رود. تعداد زمین خوردن​​ها و ناتوانی در حفظ تعادل و شدت آسیب ناشی از آنها همراه با سن افزایش می­​یابد. زمین خوردن­​ها در جمعیت سالمندان می­​تواند منجر به مرگ شود و غالبا به علت آسیب ناشی از آن موجب بستری شدن در بیمارستان می­​گردد.

تحقیقات نشان می­​دهد که افراد با استفاده از تمرین می­​توانند همگام با افزایش سن، به حفظ تعادل خود کمک نمایند و حتی بعضی از مهارت​های از دست رفته را از طریق ورزش دوباره بازیابند.

از آنجا که تغییرات دوران سالمندی انجام برخی ورزش­​ها را در سالمندی محدود می­​کند؛ با این حال، تمرینات مختلفی وجود دارد که می­​تواند برای سالمندان سودمند باشند. تمرینات کششی و قدرتی برای اندام فوقانی و تحتانی می­​تواند گزینه​ای مناسب برای سالمندان، جهت شرکت در فعالیت­​های بدنی باشد. این تمرینات در عین سادگی و راحتی باعث نیرو بخشیدن به عضلات، مفاصل، اعصاب و ارگان­​های داخلی می­​گردد.

زمین خوردن در جمعیت سالمندان منجر به از کارافتادگی و اغلب به بستری شدن در بیمارستان و در برخی موارد نادر منجر به مرگ می­​گردد. بر طبق اطلاعات مراکز کنترل بیماری­​ها در سال 2001 در هر ساعت یک فرد سالمند به دلیل زمین خوردن جان خود را از دست می­​دهد، در سال 2002 بیش از سیزده هزار فرد 65 ساله و یا مسن​تر در آمریکا به علت آسیب­​های ناشی از افتادن جان خود را از دست دادند.

زمین خوردن ضررهای اقتصادی و فردی را به دنبال دارد. ضررهای فردی می­​تواند کاهش اطمینان، افت حرکتی، فقدان استقلال، انزوا، افت کیفیت زندگی، محدودیت فعالیت و پیشرفت ترس باشد. ضررهای اقتصادی نیز قابل توجه هستند. در سال 2003 بیش از 1.8 میلیون فرد 65 ساله و مسن تر در بخش­​های اورژانسی به علت آسیب­​های ناشی از زمین خوردن، درمان شدند و 421 هزار نفر بستری شدند. مراکزی برای کنترل بیماری­​ها در سال 2006، فشار اقتصادی را در آینده، بی اندازه برآورد کرده است. مخصوصا این مراکز پیش بینی کرده​اند که آسیب­​های ناشی از زمین خوردن تا سال 2020 به 43.8 میلیارد دلار می­​رسد.

نیمی از سالمندان به دلیل شکستگی لگن ناشی از زمین خوردن، هیچ گاه نمی­​توانند به سطح عملکرد اولیه خود بازگردند و بسیاری نسبت به زندگی مستقل ناتوان می­​شوند.

امروزه مطالعات اختصاصی کمی در مورد تمرینات ورزشی به عنوان روش مداخله​ای که بتواند عوامل خطرزای زمین خوردن را کاهش دهد و همچنین مقایسه بر روی دو جنس صورت گرفته است. طی  40 سال گذشته و به روایت آمار، جمعیت سالمندان در کشور ما 3 برابر شده و این روند صعودی تا سال 2050 باعث می­​شود که یک چهارم جمعیت کشورمان به گروه سالمند اختصاص یابد، در نتیجه باید توجه بیشتری به این گروه سنی مبذول شود.

یکی دیگر از ضرورت­​های فعالیت در دوره سالمندی به دیدگاه طول عمر در مطالعات رشد حرکتی برمی گردد که توجه ویژه به دوره سالمندی امروزه در مطالعات رشد حرکتی از اهمیت خاصی برخوردار است.

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha