سلامت نیوز : به دنیا آمدیم تا آب مقدس حیات گوارای وجودمان گردد. تا در کنار همنوعان خود رشد و تحصیل کنیم. شعار دوستی، برابری با افراد بینا سر دادیم. در کنار آنها از کودکی آرزو‌هایمان را مطرح کردیم و گفتیم: می‌خواهیم «مدرس دانشگاه و مدیرمسئول مطبوعات شویم.» با روشنی دل، قوه الهی و انگیزه‌ای درونی از گردنه‌های پرپیچ و خم و حتی صعب‌العبور گذر کردیم. شاید به جرأت قابل ذکر باشد که ترحم دیگران به معنای نقطه پایان زندگی‌مان نبود. با عصایی سفید از میان نگاه‌های تاریک و تنگ مسیر مدرسه را با امید به آینده‌ای روشن می‌پیمودیم. گل خنده هیچ‌گاه رنگ پژمردگی به خود نمی‌گرفت. با شوقی شایان کاغذ را در لوح می‌نهادیم، صحبت‌های آموزگار را با ترس از جا نماندن، یادداشت می‌کردیم. گاهی انگشتان سبابه و شست‌مان متورم و دردناک می‌شد، اما به یکدیگر مژده طلوع خورشید در صبح آینده را می‌دادیم و همه آن مشقت‌ها به کام ما نابینایان شیرین می‌آمد.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه ایران ؛ یک به یک پله‌های هموار و ناهموار را پیمودیم تا به این بحث برسیم: «ما معلولین با دیگر افراد جامعه از قبیل دانش‌پژوهان و مبتکران برابر بوده و تفاوتی را حس ننموده‌ایم.»این نوشته بر آن است به میزان اشتغال نابینایان تحصیلکرده در حوزه‌های فرهنگی- اجتماعی، نوع نگرش مسئولین نسبت به اشتغال نابینایان و مشکلات روحی و روانی آنها که نوعی احساس سرخوردگی از 16، 18 سال تحصیل است، بپردازد.

بررسی میزان اشتغال نابینایان، یکی از اساسی‌ترین موضوعات قابل توجه و قابل بحث در حوزه معلولین است. طبق تبصره مجلس شورای اسلامی، 3 درصد سهمیه استخدام مختص به معلولین اعم از نابینایان و غیره است. کمتر از یك درصد برای قشر نابینایان است. صرفنظر از این که این سهمیه بسیار اندک است، این سؤال مطرح است که طبق این تبصره چند درصد از افراد نابینا مشغول به کار شده‌اند؟ یکی از بهترین محیط‌های اشتغال برای نابینایان، فعالیت در حوزه‌های فرهنگی- آموزشی است.

در سال گذشته و در سال‌های ماقبل آن، تعدادی از نابینایان در آزمون استخدامی آموزش و پرورش شرکت كردند اما متاسفانه سهمیه استخدامی اجرا نشد.با پیگیری‌های مستمر روزنامه نابینایان [ایران سپید] درباره این که چرا این تبصره اجرا نشد، در ملاقات حضوری با رئیس کمیسیون معلولین مجلس شورای اسلامی هم این مشكل مطرح شد. از دولت جدید با توجه به پیام رئیس جمهوری: «برابری، عدالت و شایسته‌سالاری» خواستار رسیدگی جدی در اجرای این تبصره هستیم. برای نمونه هنگامی که خود برای اشتغال به وزارت آموزش و پرورش قسمت استثنایی رفتم، مدیر آن قسمت حاضر به پذیرش من نشد.

از این مثال‌ها زیاد است. مجالی برای برشمردن همه آنها نیست. برای اثبات صحبت‌هایمان شواهد زیادی داریم. نه تنها در بحث اشتغال چنین برخورد‌هایی از مسئولین می‌بینیم، بلكه بعضی‌ها در آموزش و پرورش حتی باور نمی‌کنند که نابینا تحصیل می‌کند. می‌گویند: «مگر نابینا هم درس می‌خواند؟» از ذکر نام آنها اینجا خودداری می‌شود.آیا به مشکلات روحی و روانی نابینایان برای نبود شغل تاکنون فکر کرده‌اید؟ اکثریت نابینایان تحصیلکرده به خاطر نبود شغل، به مشکلات روحی و روانی دچار شده‌اند. اگر بحث اشتغال را هم کنار بگذاریم، سازمان بهزیستی در رفع مشکل ایاب و ذهاب هیچ اقدامی نکرده است. شنیده‌ام مراکزی برای ایاب و ذهاب نابینایان باز شده که كرایه آن در هر مسیر 7 هزار تومان است. حال پاسخ دهید نابینایی که هیچ درآمدی ندارد، از کجا این هزینه‌ها را بپردازد؟ ما نابینایان با شوق فراوان به دانشگاه رفتیم و در کل 16 تا 18 سال درس خواندیم که در خانه بمانیم و به گوشه نشینی روی آوریم و به بیماری‌های روحی و روانی مبتلا شویم. حتی اگر دلمان هم بگیرد، نمی‌توانیم به مراکز تفریحی از قبیل مراکز فرهنگی- اجتماعی برویم.با امید به این که این مقاله توانسته باشد به گوشه‌هایی از سخنانی که سال‌ها است در دل همنوعانم مانده و زخمی کهنه شده است، پرداخته باشد.