«ما آرزو داریم آخرین قربانیان اسید پاشی باشیم. آرزو داریم هیچ اسمی کنار اسم ما قرار نگیرد و جمع ما هیچ وقت بزرگ‌تر از این نشود. اگر قانون تشدید مجازات اسیدپاشی زودتر تصویب می‌شد، اگر خرید و فروش و نگهداری و حمل اسید جرم بود، اگراسید یک سلاح قتل نفس بود، اگر همه فکری به حال این خشونت می‌کردند، شاید الان چشمهای نرگس می‌دید، شاید من و زینب الان در خانه بودیم کنار خانواده.»

یک وکیل دادگستری با اظهار تاسف از عدم شناسایی متهم یا متهمان حادثه اسیدپاشی اصفهان، از پرداخت دیه به قربانیان این حادثه از صندوق بیت المال خبرداد.

حضور یک قربانی اسیدپاشی در هفته مد نیویورک باعث شد این موضوع بار دیگر درکانون توجه رسانه ها قرار گیرد؛ از جمله رویترز که در گزارشی مصور لیست شماری از قربانیان اسیدپاشی در سراسر جهان را بازنشر داد.

«مریم می‌دود و جیغ می‌زند، می‌سوزد. همه عشق زندگی‌اش این بود که بخواند، که بنویسد، که ببیند. وای چشمانش... همه زندگی‌اش. اصلاً مگر برای یک روزنامه نگار چیزی بالاتر از این هم هست؟ دیدن و نوشتن. همه صورتش می‌سوزد. همه چیزهایی که دوست داشت، در یک لحظه دود شد و رفت هوا. با یک شیشه اسید.» این یک سکانس از فیلم لانتوری است.اما کاش... ای کاش این فقط سکانسی از یک فیلم بود. آدم آرزو می‌کند این داستان‌ها هیچ وقت در عالم واقع رخ نمی‌داد و آدم‌های توی فیلم‌ها هیچ وقت وجود خارجی نداشتند؛ اما حیف که این آرزویی بیش نیست.