سلامت نیوز:وحید حسینی مدیرعامل شرکت کنترل کیفیت هوا در روزنامه شهروند نوشت :آلودگی هوای تهران سالانه جان هزاران نفر را به صورت مستقیم می‌گیرد و زندگی ده‌ها هزار نفر را به صورت غیرمستقیم تحت‌تأثیر قرار می‌دهد. مواد سمی موجود در هوای تهران حاوی عناصر گوناگونی است که از سر تا پای شهروندان را آلوده می‌کند و بیماری‌های گوناگون را به ارمغان می‌آورد.
این بیماری‌ها و صدمات برای شهروندان حساس جامعه مانند کودکان و سالخوردگان و مبتلایان به بیماری‌های قلبی و تنفسی شدیدتر و اثرات آن جبران ناپذیر‌تر است.این معضل پیچیده البته راه‌حل ساده‌ای دارد: آلودگی تولیدی در منابع آن کنترل شود. همین راه‌حل مختصر و کارا، نیازمند اقدامات گسترده مهندسی، مدیریتی و سیاستگذاری است که هزینه‌های مالی مفصلی نیز به دنبال دارد. هزینه‌هایی که اگر انجام نشود، ده‌ها برابر آن را باید در سیستم سلامت کشور و هزینه درمان و هزینه از دست دادن بخش مهمی از جمعیت جوان بپردازیم.
در تهران، مسئول اصلی آلودگی هوا و به تبع آن بیماری و مرگ‌ومیر شهروندان، ناوگان حمل‌ونقل شهری و به عبارت ساده‌تر خودروهای سواری، خودروهای دیزلی مانند اتوبوس و کامیون و موتورسیکلتهای بنزینی و عمده آنها موتورسیکلتهای ١٢٥ هستند. این ناوگان، باید به شیوه‌های گوناگون پاکسازی شود تا تهران نفس بکشد. دست روی دست گذاشتن و تماشای فاجعه‌ای که در برابر دیدگان‌مان گسترده می‌شود، مشکلی را حل‌نمی‌کند. پاکسازی ناوگان حمل‌ونقل نیز راه‌های گوناگونی دارد.
از گذاشتن فیلتر بر خودروهای دیزلی تا تعویض به موقع کاتالیست خودروهای بنزینی و جایگزینی موتورسیکلتهای بنزینی آلوده با موتورسیکلتهای بنزینی پاک و استاندارد یا موتورسکیلت‌های برقی. اینها راه‌های آزموده دنیاست و در کنار آنها، باید سیاستگذاری تردد در شهر به نحوی باشد که خودرو آلوده، جذابیت استفاده در کلانشهر تهران را از دست دهد. این دقیقا هدف طرح کاهش است که این روزها مورد نقد و بررسی همگان واقع شده و موافق و مخالفانی دارد.
از جزییات طرح کاهش بگذریم، اما طرح بسیار مطالعه شده کاهش، طرحی است که در آن خودروهایی که درصد بسیار کمی از کل ناوگان را شامل می‌شوند، اما مسئول تولید آلودگی عمده‌ای هستند، اجازه تردد در بخشی از شهر را نخواهند یافت. به این امید که این خودروهای بسیار آلوده، جای خود را به خودروهای کمتر آلوده بدهند.در این وانفسای شنیدن صدای موافقان و مخالفان طرح اما، ذکر یک نکته مهم ضروری است؛ آلودگی هوا که جان و نفس شهرمان و شهروندان‌مان را هر روزه می‌گیرد، ناشی از ناوگان حمل‌ونقلی است که بخشی از آن با فرسودگی و آلایندگی زیاد مقصران اصلی هستند. پیاده‌سازی طرح کاهش زحمت دارد. هزینه اجتماعی نیز دارد.
بدیهی است مسئولان و مدیرانی که این طرح را مطالعه، طراحی، پیاده‌سازی، اجرا و اعمال قانون می‌کنند در برابر مردم و به‌ویژه دارندگان و استفاده‌کنندگان خودروهای مشمول طرح پاسخگو هستند. اما باید اکنون یک تصمیم جدی بگیرند: آیا حاضرند هزینه فشارهای اجتماعی و مسئولیت مدنی خود را بپذیرند و با پیاده‌سازی به موقع، دقیق و بی‌نقص یک طرح مطالعه‌شده جان هزاران نفر از شهروندان را نجات دهند یا گوشه عافیت بگزینند و به تماشای نابودی جان‌ها و مرگ آدم‌ها بنشینند؟
نظر شما