سلامت نیوز_*نرگس ملک‌زاده: روزهای بزرگداشت معلم و سروصداهای آن و شعارهای بی‌جا و بجای آن، نقدهای واردشده بر ساختار و مسئولان آن و... سبب می‌شود تا بیشتر به نقش خودم به‌عنوان معلم در مشکلات آموزشی نظر بیندازم. گاهی که کلاه خود را قاضی می‌کنم، می‌بینم که اگر کمی هم منصف‌تر بخواهیم به جان نظام آموزشی بیفتم، شاید سهم هرکدام از معلمان در چالش‌های موجود و پیش‌رو قابل تأمل باشد.
به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه وقایع اتفاقیه، ازاین‌رو، شایسته است با تغییری، حتی حداقلی، سهمی در خارج‌کردن از درجازدگی فکری و عملی این پیکر بی‌جان داشته باشم. همیشه از تراکم بالای دانش‌آموزان در کلاس‌های درس گفتیم و نوشتیم و از عدم تناسب جمعیت دانش‌آموزان با فضای فیزیکی مناسب نالیدیم اما خودمان کمتر به دنبال فراگیری آموزش‌هایی بودیم که با تکنیک‌های آن، خوب گوش‌دادن و خوب‌دیدن برای آموزش و ارتباط با دانش‌آموزانمان بهره بگیریم. همیشه از حجم بالای محفوظات در کتب درسی گله‌مند بودیم اما خودمان به‌دلیل مقایسه‌ای غلط و شاید توقعات اشتباه مدرسه و خانواده‌ها شتابزده به تدریس دروس پرداختیم، بی‌آنکه لذتی از یاددادن ببریم یا در لذت یادگرفتن دانش‌آموزانمان شریک شویم. خودمان سعی در اتمام کتب درسی تا پایان اسفند می‌کنیم تا فرصت مرور داشته باشیم اما دانش‌آموزانمان را در موارد مشابه به عدم برنامه‌ریزی صحیح در کارهایشان متهم می‌کنیم.
پاسخگو‌بودنمان در محیط کار در مقابل آنچه سال‌ها رنگ کهنگی گرفته، جسارت در انجام فعالیت‌های ارزشمند آموزشی و پرورشی را از ما گرفته و دوری از خلاقیت عاملی شده تا توپ را به زمین دانش‌آموزانمان بیندازیم و به دنبال آن باشیم که چرا در پرورش دانش‌آموزان خلاق، توفیقی نصیب ما نمی‌شود. کم‌توجهی به ایجاد ارتباط عاطفی مناسب با دانش‌آموزان، سبب ازبین‌رفتن فضای دوستی بین معلم و دانش‌آموز شده و استفاده از روش‌های تنبیهی نامناسب، جزء اولین گزینه‌های انتخابی ما در برخورد با دانش‌آموزان در موقعیت‌های دشوار کلاسی شده است. آن‌وقت در فضایی خارج از محیط آموزشی به دنبال عوامل بازتولید خشونت در دل جامعه می‌گردیم!
در شرایطی که جامعه رو به پیشرفت در بحث تکنولوژی و رسانه‌ای است و دانش‌آموزان در این فضا با شتاب در حال پیشی‌گرفتن از معلمان هستند، بسیاری از ما معلمان با کمبود سواد رسانه‌ای در سطح آموزش‌وپرورش مواجه هستیم و هنوز به معجزه به خدمت‌گرفتن رسانه در آموزش ایمان نیاورده‌ایم. اینها تنها مشکلات کوچکی از گستره بحران‌زده و چالش‌برانگیز آموزش‌وپرورش ما هستند اما بی‌شک اگر هر کدام از ما به‌عنوان افراد تشکیل‌دهنده جامعه، سهم خود، هر چند هم کوچک را در زمینه بهبود آموزش به خوبی انجام دهیم، مطمئنا کمکی خواهد شد به سرعت‌گرفتن تغییر. همان‌طور که قلم و زبانمان در مواجهه با مشکلات آموزش‌وپرورش بر مدار نقد می‌چرخد، بد نیست خود را نیز نقد کنیم چون ما معلم هستیم و باید سرشار از شوق تغییر باشیم. اگر این‌گونه باشیم، می‌توانیم معلمان خوبی باشیم.
*عضو کانون صنفی معلمان
نظر شما