سلامت نیوز:چند سالی می‌شود كه مراكزی برای جمع‌آوری پلاسمای خون از سوی وزارت بهداشت راه‌اندازی شده‌اند؛ ‌مراكزی كه ابتدا در مناطق مركزی شهر بودند، اما حالا به مناطق جنوبی حاشیه‌های شهر كشیده شده‌اند و در برابر پلاسمای اهدایی مبلغی حدود 40 هزار تومان به عنوان حق ایاب و ذهاب پرداخت می‌كنند.

به گزارش سلامت نیوز، جوان نوشت: این مبلغ اما برای ساكنان مناطق كم برخوردار آنقدر جذاب است كه آنها را  به اهدای پلاسما برای دریافت پول تشویق كند. ‌حاشیه‌های شهر و مناطق تازه‌ای كه بازاریاب‌های شركت‌های خصوصی جمع‌آوری پلاسما برای كارشان انتخاب كرده‌اند، مركز آسیب‌های اجتماعی هستند و  احتمال اعتیاد و رفتارهای پر خطر در چنین مناطقی بیشتر است و این مسئله می‌تواند سلامت پلاسمای اهدایی را زیر سؤال ببرد، حتی اگر این پلاسماها آزمایش شوند. از سوی دیگر سنگ بنای اولیه مراكز خصوصی جمع‌آوری پلاسما به منظور گسترش صنعت پلاسما بوده است، ‌تعهدی كه این مراكز از زیر بار آن شانه خالی كرده‌اند و حالا تنها پلاسمای خون مردم فقیرمناطق كم برخوردار را جمع‌آوری می‌كنند تا با صادرات این پلاسما تجارت كنند.

اگرچه یكی از افتخارات ایران تأمین خون و فرآورده‌های خونی مورد نیاز با اهدای داوطلبانه است، اما فعالیت‌های اخیر مراكز جمع‌آوری پلاسما این مهم را با چالش مواجه كرده است. 
چند سالی است خرید پلاسمای خون در كشور باب شده و از ورود بخش خصوصی به تهیه پلاسما و صادرات آن به كشورهای اروپایی برای تهیه داروهای مشتق از پلاسما حكایت دارد. تجارت نسبتاً تازه‌ای كه حالا انگار دردساز شده است. 

استدلال را‌‌ه‌اندازی مراكز جمع‌آوری پلاسما هم تولید داروی مشتق از پلاسما برای بیماران ایرانی از پلاسمای ایرانی بود. به همین منظور مدیر‌عامل سازمان انتقال خون از ورود بی‌رویه داروهای مشتق از پلاسما به كشور انتقاد كرده و گفته بود: داروهای وارداتی مشتق از پلاسما راه بیماری‌های نوظهور را باز می‌كند. وی در این‌باره اینگونه توضیح داده بود: در آن زمان كه ایدز به عنوان یك بیماری نوظهور در ایران چهره ناپسند خود را نشان داد از میان 3 هزار و 500 هموفیلی در ایران تنها 7 تا 8 درصد آنان به ایدز مبتلا شدند كه درصد آلودگی در كشورهای غربی حدود 10 برابر بود. آن روز بخش عمده فرآورده‌های پلاسمایی را خود تولید می‌كردیم و حجم كمی از دارو و فرآورده مشتق از خون از خارج وارد می‌شد و از همین رو آلودگی در جامعه ما نسبت به كشور‌های غربی كم بود. به گفته وی حد‌اقل 15 سال است كه كشورهای پیشرفته اجازه ورود داروهای مشتق از پلاسما را با منشأ بیگانه نمی‌دهند و متأسفانه در كشور ما هنوز شاهد ورود داروهای مشتق از پلاسما با منشأ بیگانه هستیم كه امكان ورود بیماری‌های نوظهور و نوپدید را به همراه خواهد داشت. بنابراین یكی از استانداردها و بحث‌های سلامت این است كه ما تلاش كنیم تا داروهای مشتق از پلاسمای مورد نیازمان را از پلاسمای خودمان تأمین كنیم تا اگر هم به موارد انتقال بیماری برخورد كردیم بیماری بومی خودمان باشد. 

وی تأكید می‌كند: فعالیت این مراكز منوط به توسعه صنعت پلاسما است، ولی متأسفانه به دلیل عدم نظارت از جانب وزارت بهداشت، سازمان غذا‌، دارو و انتقال خون طی سال‌های گذشته این مراكز به تعهد اصلی خود كه توسعه صنعت پلاسما است عمل نكرده‌اند و تنها فعالیت آنها منحصر به جمع‌آوری پلاسما شده است. 
مدیرعامل سازمان انتقال خون كشور معتقد است: امكان تجارت و فعالیت اقتصادی برای این مراكز فراهم شده و متأسفانه در فعالیت آنها انحراف صورت گرفته است، همچنین به جای اینكه این مراكز در مناطق مناسب شهری تشكیل شود در حاشیه شهر تشكیل شده است و از طرفی نیز این مراكز دارای سیستم اطلاعی مرتبط با هم نبوده و این مسئله سبب می‌شود افراد به دلیل مسائل مالی اهدای پلاسمای مكرر در مراكز مختلف داشته باشند. 

حالا اما پورفتح‌الله می‌گوید: حق پرداخت برای دریافت پلاسما در حد هزینه ایاب و ذهاب است و وزیر بهداشت نیز دستورالعملی تدوین و ابلاغ كردند كه توسعه این مراكز متوقف شود، بنابراین حداقل بیش از یك سال است كه مجوز جدیدی در این زمینه صادر نشده و نخواهد شد و این مراكز باید به تعهد خود مبنی بر ورود به صنعت پلاسما عمل كنند، در غیر این صورت باید خسارات این مدت را كه از وظیفه اصلی خود انحراف داشته‌اند، بدهند. حالا پایان‌بندی این ماجرا در هاله‌ای از ابهام است؛ ‌پلاسمایی كه فروخته می‌شود تا حداقل‌های زندگی برای مردم مناطق فقیر‌نشین پایتخت تأمین شود.