سلامت نیوز: برای روستای کشاری تا قبل از این ماهی یک تانکر 30 لیتری آب می‌آوردند. برای بقیه روستاها هم به دلیل دوری و مسافت و هزار یک بهانه دیگر آب نمی‌برند. مردم کشاری مجبور هستند که برای تهیه آب به برکه‌هایی بروند که زیستگاه گاندو است.هنوز خاطره پسربچه 10 ساله‌ای که برای تهیه آب به زیستگاه گاندو رفته و جان خود را از دست داده است فراموش نمی‌کنیم. مردم روستای ما هر روز با ترس و لرز برای تهیه آب باید به برکه‌هایی که گاندو در آن زندگی می‌کنند، بروند، در نهایت هم آب گل‌آلود و کثیفی برای آشامیدن می‌آورند.
به گزارش سلامت نیوز به نقل از «فرهیختگان» از چابهار به سمت شهرستان سرباز که حرکت می‌کنید، لوله قطور کنار جاده دل‌تان را قرص می‌کند که آب به این شهرستان و روستاهای تابعش می‌رسد. حتی درخت‌هایی که از نشتی لوله‌ها در آن بیابان سبز شده‌اند انگار وضعیت را خوب نشان می‌دهند. با این فرض که «سرباز» آب دارد وارد این شهرستان شدیم. چهره «سرباز» و بچه‌های روستا آنقدر خاکی بود که یک‌باره همه خیال‌های خوش‌ذهن‌مان نقش بر آب شد. واقعیت همین بود که می‌دیدم؛ خشکسالی و کمبود آب.
روزی روزگاری چابهار
از چابهار به سمت شهرستان سرباز که حرکت می‌کنید، لوله قطور کنار جاده دل‌تان را قرص می‌کند که آب به این شهرستان و روستاهای تابعش می‌رسد. حتی درخت‌هایی که از نشتی لوله‌ها در آن بیابان سبز شده‌اند انگار وضعیت را خوب نشان می‌دهند. با این فرض که «سرباز» آب دارد وارد این شهرستان شدیم. چهره «سرباز» و بچه‌های روستا آنقدر خاکی بود که یک‌باره همه خیال‌های خوش‌ذهن‌مان نقش بر آب شد.
واقعیت همین بود که می‌دیدم؛ خشکسالی و کمبود آب. آب اینجا آنقدر کالای با‌ارزشی است که وقتی می‌خواهند از میهمان‌هایشان پذیرایی کنند با حالتی خاص به شیشه آب معدنی که مارکش اصلا معروف نیست، اشاره می‌کنند. اینجا مردم قدر قطره قطره آب را می‌دانند و خیلی راحت آن را هدر نمی‌دهند.
جالب‌تر اینکه 45 هزار نفر از مردم روستاهایی که اکثرشان مرزی هستند در انتظار آبرسانی سیارند. در حال حاضر 64 درصد جمعیت شهرستان سرباز شبکه آبرسانی ندارند. تنها 18 درصد مردم 68 روستا مرزی به صورت سقایی آبرسانی می‌شوند و بقیه هم حتی این شرایط را ندارند.
شاید باورش سخت باشد که آبیاری سقایی هم درست انجام نمی‌شود. اهالی روستاهای آزاتی، کشاری، هدار، بافتان و لاشارکاهی (زی دپ، تنکی دپ، سیرجادپ، احمدآباد، قادرآباد و دلیگ) مشکل آب دارند. این مشکل آنقدر جدی است که نزدیک به یک ماه است آب شهرستان سرباز قطع شده و هیچ مسئولی به آن رسیدگی نمی‌کند.
به هر روستایی که پا می‌گذاری عطش در چهره مردم و بچه‌ها دیده می‌شود؛ در چهره کودکانی که روی صورت‌شان گل ماسیده، لب‌های ترک خورده دختران و پاهای خاکی‌شان.
چابهار هم مشکل دارد
این شرایط برای شهرستانی رقم خورده که برخی از روستاهایش به مرز نزدیک است. شاید همین موضوع باعث شده توجیهی برای کمبودهای این شهرستان وجود داشته باشد، اما وقتی آمار چابهار -که منطقه آزاد هم محسوب می‌شود - را زیر و رو کنیم متوجه می‌شویم که از 438 روستای این شهرستان تنها 16 روستا به صورت شبانه روزی آب دارند. برای بقیه روستاها باید با تانکر آبرسانی کرد؛ البته اگر این کار به طور منظم انجام شود.
جالب است وقتی از جاده ساحلی عبور می‌کنید سمت راست‌تان آب‌های اقیانوس است و سمت چپ روستاهای محروم از آب. کاش به جای اینکه به دنبال نام برای چابهار باشیم و مدام آن را «پیشانی توسعه شرق کشور» بخوانیم کمی به فکر مردم محروم آن بودیم.کافی است چند کیلومتر از چابهار به سمت شرق استان حرکت کنید، همان جایی که به خودتان نوید می‌دهید که به کوه‌های مریخی نزدیک می‌شوید، خواهید دید روستاهایی آن طرف جاده هستند، درست روبه‌روی اقیانوس که آب ندارند و از کمبود آب رنج می‌برند؛ روستاهایی که در منطقه آزاد چابهار قرار دارند از کمترین امکانات هم بهره‌مند نیستند.
آرزوی کودک
از روستای کشاری به سمت روستای هدار که می‌رویم یک ساعت طول می‌کشد تا جاده‌های خاکی و سخت را سپری کنیم و به آنجا برسیم. وارد روستا که می‌شویم ماشین‌مان نشان می‌دهد که غریبه‌ایم. کودکی با پای برهنه نزدیک می‌شود و به زبان محلی می‌گوید آب آورده‌اید؟
کودک آنقدر تشنه بود که دلش فقط آب می‌خواست. لب‌های خشک و خاکی که روی مژه و موهایش دیده می‌شد، نشان می‌داد مدت‌هاست تنی به آب نزده است. بی‌اختیار شیشه آبی را که در ماشین داشتیم، به دستش دادم. برق شادی در چشمانش دیده می‌شد. شبیه قهرمانی شده بود که سرزمینی را فتح کرده است. یک ضرب فریاد می‌زد آب آب و به سمت خانه می‌دوید.
تصویری که جلوی چشمم نقش بسته بود شبیه خواب و بیداری بود؛ مگر می‌شود در این روزگار کودکی آرزوی آب داشته باشد.
کپر جای زندگی است!
روستای مکی شاید یکی از عجیب‌ترین روستاهای شهرستان سرباز باشد؛ روستایی که تنها چهار خانواده در آن زندگی می‌کنند. آنان نه تنها آب نداشتند؛ بلکه پیرزن تنهایی در کپر زندگی می‌کرد. خانه‌های روستا معماری عجیبی ندارد؛ تنها چند بلوک سیمانی است که به یک اتاق منتهی می‌شود. وقتی پیرزن را در کپر می‌بینم این سوال به ذهنم می‌رسد که یعنی چند تا بلوک هم سهم این پیرزن نیست. نزدیک کپرش که می‌شویم با روی باز از ما پذیرایی می‌کند.
وقتی پای درد‌دل‌هایش می‌نشینم متوجه می‌شوم مشکلاتش آنقدر زیاد است که زندگی در کپر به شکلی خوشبختی برایش محسوب می‌شود. 10 سال پیش وقتی یکی از اقوامش مریض می‌شود، شناسنامه و دفترچه بیمه‌اش را به او می‌دهد تا خود را درمان کند. اما هیچ وقت فکر نمی‌کرده روزی که می‌خواهد برای درمان بیماری‌اش به بیمارستان برود به دلیل اینکه شناسنامه‌اش باطل شده استفاده از دفترچه بیمه برایش امکان‌پذیر نباشد. حالا بعد از چند سال دوندگی موفق شده شناسنامه باطل شده‌اش را بگیرد؛ اما هنوز دفترچه بیمه ندارد و درمان بیماری‌هایش همچنان میسر نیست. مشکلات و سختی‌ها انگار به مردم سیستان‌و‌بلوچستان سنجاق شده است؛ هر جا که سرک می‌کشی مشکل جدیدی را می‌بینی.
مردم چشم‌انتظار تانکر آب هستند
عبدالنصیر بلوچ‌زاده، رئیس شورای آزاتی و کشاری گفت: «دل هیچ مسئولی برای اهالی این روستاها نمی‌سوزد. اگر یک روز در شرایط بی‌آبی ما زندگی کنند هزار و یک بیماری می‌گیرند و نمی‌توانند قدم از قدم بردارند. اما بیش از پنج روستا نزدیک به یک ماه است که آب ندارند.»
وی افزود: «بارها به اداره آب و فاضلاب مراجعه کرده و خواستار حداقل همان سهم آب روستا شده‌ایم، اما مسئولان آب و فاضلاب با هزار و یک بهانه در این باره شانه خالی می‌کنند و برای روستاها آب نمی‌آورند. باورتان می‌شود که اداره آب و فاضلاب نداشتن گازوئیل برای تانکرها را برای نیاوردن آب بهانه می‌کند؟ البته من خودم از پول شخصی‌ام گازوئیل خریده‌ام اما باز هم آب نمی‌آورند.»
بلوچ‌زاده تاکید کرد: «مسئولان با مردم شهرستان سرباز به شکلی رفتار می‌کنند که انگار این مردم حق داشتن آب را ندارند و باید زندگی‌شان را در خشکسالی سپری کنند. این منطقه به دلایل مختلف مانند کم‌آبی و بارش، نبود لوله‌کشی آب شرب و خشکی رودخانه‌ها با کمبود آب مواجه است؛ اما با این وجود همان آبی را که باید با تانکر بیاورند هم از این مردم دریغ می‌کنند.»
رئیس شورای آزاتی و کشاری ادامه داد: «برای روستای کشاری تا قبل از این ماهی یک تانکر 30 لیتری آب می‌آوردند. برای بقیه روستاها هم به دلیل دوری و مسافت و هزار یک بهانه دیگر آب نمی‌برند. مردم کشاری مجبور هستند که برای تهیه آب به برکه‌هایی بروند که زیستگاه گاندو است.»
بلوچ‌زاده گفت: «هنوز خاطره پسربچه 10 ساله‌ای که برای تهیه آب به زیستگاه گاندو رفته و جان خود را از دست داده است فراموش نمی‌کنیم. مردم روستای ما هر روز با ترس و لرز برای تهیه آب باید به برکه‌هایی که گاندو در آن زندگی می‌کنند، بروند، در نهایت هم آب گل‌آلود و کثیفی برای آشامیدن می‌آورند.»
وی افزود: «مردم روستاهای شهرستان سرباز داغ آب روی دل‌شان است و هر روز چشم انتظار تانکر آب هستند؛ اما اینجا خبری از آب نیست.»
نظر شما