سلامت نیوز: دختر سرملوان مفقودشده سانچی در سال ۹۰، عباس پورقربانی مقدم گفت: «پدرم هیچگونه مشکلی از نظر سلامت روحی و روانی در طی سال‌های خدمتش نداشته که دست به خودکشی بزند یا اقدام به پریدن در آب کرده باشد. به نظر من حتی فکر کردن به چنین احتمالاتی در مورد فرد زحمتکش و مسئولی که جانش را در راه خدمت از دست داده است، کم‌لطفی است.»

به گزارش سلامت نیوز به نقل از خبرآنلاین، در گزارشی که چند روز پیش در خبرآنلاین درباره عباس پورقربانی مقدم، سرملوان مفقودشده در کشتی سانچی در سال ۹۰ منتشر شد، کاپیتان مصطفی قبادی در خصوص مفقودشدن سرملوان سانچی احتمالاتی را مطرح کرده بود. به گفته او «مفقودشدن خدمه کشتی معمولا به دلایلی چون خودکشی، مصرف دارو یا پریدن داخل دریا است.» البته این اظهارنظرها درباره سرملوان عباس پورقربانی مقدم نبود و صرفا احتمالاتی بود که مطرح شد.


با این وجود راهبه پورقربانی مقدم، فرزند سرملوان مفقود شده سانچی، این احتمالات را رد کرد و درباره پدرش گفت: «پدر من عاشقانه کارش، دریا، دریانوردی و دریانوردان را دوست داشت و دریا را خانه دوم خود می‌دانست و برای خدمت با تمام نیرو و توانش، متعهدانه خدمت می‌کرد. چطور ممکن است فردی با چنین سابقه کاری و روحیه مسئولانه و متعهدش از خدمت‌کردن خسته شود؟ او بار اولی نبود که به چنین ماموریت‌های کاری می‌رفت. پرونده او تماما امتیازات مثبت است و این را از محتوای پرونده کاری او می‌توان متوجه شد.»

او گفت: «من کارشناسی ارشد روانشناسی دارم و در جایگاه فردی که علم و تخصص این رشته را دارم، می‌توانم بگویم که پدرم از سلامت روحی و روانی کامل برخوردار بود، پدرم هیچگونه مشکلی از نظر سلامت روحی و روانی در طی سال‌های خدمتش نداشته که دست به خودکشی بزند یا اقدام به پریدن در آب کرده باشد. به نظر من حتی فکر کردن به چنین احتمالاتی در مورد فرد زحمتکش و مسئولی که جانش را در راه خدمت از دست داده است، کم‌لطفی است و همه درخواست من برای چنین فردی که متعهدانه به کشورش خدمت کرده، صدور رای شایسته از مسئولین مربوطه است. اقدامی که می‌تواند دلگرمی باشد؛ نه تنها برای خانواده بلکه برای تمامی افرادی که در مملکت خود صادقانه به این آب و خاک خدمت می‌کنند.»

راهبه پورقربانی مقدم در ادامه گفت: «باید اقداماتی انجام شود که در صورت بروز این اتفاق‌ها، خانواده و فرزندان فراموش نشوند و انگیزه بیشتری برای خدمت داشته باشند. من امروز بیشتر از خودم دل‌نگران خانواده‌های چشم به راه کشتی سانچی هستم و دردشان را با گوشت و پوست و خونم لمس می‌کنم و با لحظه‌لحظه اندوهشان گریسته‌ام. تقاضا دارم برای قلب‌های نگران این عزیزان کاری کنید.»