سلامت نیوز:پویش «ارمغان» سال گذشته با همكاری معاونت امور زنان و خانواده ریاستجمهوری آغاز شد و توانست ٢٥٠ زندانی زن كه به دلیل جرایم غیرعمد (عمدتا مالی) در زندان بودند را آزاد كند. امسال قرار است این پویش با نام «زندان جای مادران نیست» كار خود را ادامه دهد.
به گزارش سلامت نیوز، اعتماد نوشت: به سراغ اطهره نژادی، معاون برنامهریزی و نظارت راهبردی معاونت امور زنان و خانواده ریاستجمهوری كه یكی از بانیان این پویشهاست رفتهایم تا در گفتوگویی چرایی شروع این كار و برنامههای آتی را بپرسیم.
چه چیزی باعث شد كه به فكر زنان زندانی محكوم ناشی از جرایم غیرعمد باشید و از سال قبل پویش ارمغان و «زندان جای مادران نیست» را اجرایی كنید؟
در دولت یازدهم ما با توجه به وظیفه سازمانی معاونت سعی كردیم كه همه اقشار و گروههای زنان را در برنامهریزیها و سیاستگذاری معاونت ببینیم كه از جمله زنان زندانی هم از آن اقشاری بودند كه باید به آنها توجه میكردیم. معاون رییسجمهور كه در آن زمان خانم مولاوردی بودند و در سفرهای استانیشان گاهی از زندانها بازدید میكردند و خود من هم به زندانها رفتم و وضعیت را از نزدیك مشاهده كردم.
اطلاعات، پژوهشها، كارها و تجربیاتی را كه از دستگاههای مختلف به ما میرسید ،بررسی كردیم و دیدیم در برخی مواقع زنانی كه دچار جرایم غیر عمد شدهاند، اكثرا هم جرایم مالی است و معمولا هم برای خودشان نیست و شاید حتی برای همسرانشان چك كشیده بودند، زنان دربندی هستند كه نبودنشان در خانوادههایشان باعث ضربه خیلی زیاد به بنیان خانواده شده و فرزندان اینها دچار سردگمی هستند و به هرحال مادر به عنوان محور خانواده حضور ندارد. ما در یك بررسی خیلی جامع متوجه شدیم كه باید درمورد كل زندانیان كشور كاری كنیم و آن كار این است كه برای اینكه زنان زندانی، مخصوصا زنانی كه همسرانشان هم در زندان هستند كمتر آسیب ببینند، گامیبرداریم.
از این رو با انجمن حمایت از خانوادههای زندانیان موافقتنامه همكاری بستیم. این انجمن به عنوان یك انجمن غیر دولتی توانمندسازی اقتصادی خانوادههای زندانیان را آغاز كرد. در پروژه مشتركی كه داشتیم در چند استان كشور به ویژه استانهایی كه زندانیان بیشتری داشتند كار را شروع كردیم تا بتوانیم توانمندسازی اقتصادی را به خانوادههای زندانیان ببریم.
در بخش دوم كار زنان زندانی بودند كه همانطور كه در ابتدای صحبتهایم گفتم، نبودن آنها در خانه به خانواده آسیب میرساند. نكته دیگر این است كه اغلب این زنان به دلیل عدد و رقم نسبتا پایینی نسبت به آقایان در زندان هستند. در نتیجه فكر كردیم كه این كار را با كمك خود مردم و با استفاده از فرهنگ نیكوكاری مردم جلو ببریم. با ستاد دیه وارد مذاكره شدیم و در سال گذشته تفاهمنامهای را با آنان منعقد كردیم كه كمپین «ارمغان آزادی» را برای سال اول در سال گذشته اجرا كردیم. برای این كمپین دوستان همه كمك كردند، هم مردم و نیكوكاران وارد كمك شدند وهم معاونت از ظرفیت تسهیلگری و ترویج خود استفاده كرد، جمعیت هنرمندان هم برای انجام این كار به ما پیوستند و خلاصه همه كمك كردند تا بتوانیم كار مثبتی را در این زمینه انجام دهیم.
گویا امسال هم پویش زندان جای مادران نیست را اجرایی كردهاید.
امسال فكر كردیم كه باید باز هم این كار را ادامه دهیم. تجربه خوبی بود. تجربهای كه نشان میدهد هنوز هم روحیه همكاری و نیكوكاری میان مردم وجود دارد. وقتی تك تك ما خودمان را جای فرزندانی بگذاریم كه مادر در زندان است یا جای مادری بگذاریم كه نگران فرزندش است و واقعا به طور غیرعمد دچار این جرم شده است و در زندان به سر میبرد، حتما خودمان را مجاب خواهیم كرد و مجاب خواهیم شد كه در این پویش كمك كنیم و بنابراین امسال هم این كار را با این شعار كه «زندان جای مادران نیست» با جدیت بیشتری دنبال میكنیم.
به جز ستاد دیه، با تشكلهای حمایت از خانواده زندانیان هم در این باره مذاكره داشتهاید؟ آیا برنامه دارید از نهادها و سازمانهای دیگری هم در این زمینه كمك بگیرید؟
بله، همانطور كه قبلتر هم گفتم با تشكلهای حمایت از خانوادههای زندانیان مذاكره داشتیم و امسال هم همان كاری كه در دو سال با كمك انجمن حمایت از خانوادههای زندانیان انجام دادیم، ادامه میدهیم. امسال هم درصدد رسیدن به یك تفاهم سه جانبه با سازمان بسیج كشور و سازمان بسیج مستضعفین و سازمان زندانهای كشور هستیم كه انشاءالله این دو سازمان هم به ویژه دو معاونت بسیج در حوزه بسیج خواهران و بسیج سازندگی به كمك ما بیایند.
آیا بهتر نیست بدون ذكر نام داستان این زنان منتشر و منعكس شود تا مردم ارتباط بیشتری با موضوع بگیرند و دخیل هم شوند؟
این موضوع واقعا در تخصص من نیست. بیشتر شما روزنامهنگاران میتوانید به ما كمك كنید. شاید در این حوزهها بتوان كاری كرد كه مردم بیشتر از اتفاقهایی كه میافتد، مطلع شوند و حتی جنبه پیشگیرانه هم داشته باشد؛ هشدارهایی برای همه مردم. به نظر من خوب است كه بدون ذكر نام داستانهای این افراد مطرح شود. اما اینكه چقدر ما بتوانیم به این مساله دست پیدا كنیم باید دید كه سازمان زندانها اجازه گفتوگو با زنان زندانی را خواهد داد یا نه و آیا بعد از اینكه از زندان آزاد شدند امكان صحبت و استفاده از تجربیاتشان میسر میشود یا نه كه به هرحال حق آن كسی است كه به سراغش میرویم كه مایل است جواب بدهد یا نه.
چقدر لازم است چهرههای معروف پیشقدم شوند؟
به هرحال هر انسانی علاوهبر اینكه خودش به طور فردی میتواند به این قضیه كمك كند، یك سرمایه اجتماعی هم دارد كه این سرمایههای اجتماعی هم در بسیاری از مواقع كمك میكنند. وقتی كسی از سرمایه اجتماعیاش برای تشویق و ترغیب به شراكت در این امر خیر استفاده میكند، تاثیرگزار خواهد بود و به معنای واقعی كلمه همافزایی مثبت اتفاق میافتد. به نظرم میآید كه تاثیر قابل توجهی دارد. كمااینكه در كمپین سال گذشته هم برنامههای تلویزیونی كمك كرد به ما كه این كمپین در ایام عید به صورت زیرنویس در برنامهها مطرح شد.
گزارشهای شما كدام مناطق یا كدام زندانها و زنان زندانی را نیازمند توجه بیشتری میدانند؟
عدد و رقم كل زنان زندانی جرایم غیرعمد را از ستاد دیه به صورت حدودی گرفتهایم و سعی میكنیم كه به عنوان یك سیاستگذار خیلی وارد جزییات نشویم مگر اینكه برای سیاستگذاری و برنامهریزی ضروری باشد. نكته خیلی مهم برای ما این است كه ما با اعتماد كامل با ستاد كار میكنیم و امیدواریم آنچه مردم در قالب این كمپین كمك میكنند، حتما به طور كامل و مسلم در این حوزه استفاده شود كه قطعا این طور خواهد بود. ما با اعتماد بین دستگاهی كه داریم این كار را انجام میدهیم. مطمئنیم كه آنها با تخصصی كه دارند میتوانند بررسی كنند كه در كدام مناطق بیشتر باید این مساله صورت بگیرد. پارامترهای مختلفی هست از جمله اینكه ممكن است تعداد فرزندان یك زن زندانی بیشتر باشد و خب نسبت به كسی كه فرزند كمتری دارد، ممكن است در اولویت قرار بگیرد. نكته خیلی مهم دیگر هم این است كه بحث ما این است كه باید زندانهایمان خالی شوند. اگر ما بتوانیم با یك عدد، ١٠ زن زندانی را كه مادر هم هستند آزاد كنیم، برای ما نسبت به آزاد كردن یك زندانی كه عدد و رقم خیلی بیشتری را بدهكار است، ارجحیت دارد. دلیل هم این است كه ١٠ خانواده از این اقدام نتیجه میگیرند.
نظر شما