به گزارش سلامت نیوز به نقل از قانون ، این دخترها روزها در یک کارگاه آبکاری فلزات زندگی می‌کردند. «مسعود»، مددکار جمعیت امام علی درباره این خانواده می‌گوید:«پدر خانواده حتی قرص تقویتی می خورد که شب‌ها به بچه هایش تعرض کند. بچه ها از او می ترسیدند و به آدم های دیگر به‌راحتی اعتماد کردند. فاطمه در هشت سالگی برای مدتی هر روز به بهانه بستنی و... به کارگاه چوب بری کشیده می‌شد و آنجا مورد تجاوز قرار می گرفت. کار به جایی رسید که او به این وضعیت عادت کرد.

10 سالش بیشتر نبود اما حتی بلال فروش و کله پز محل نیز به او دست درازی کرده بودند و با دریافت های دو هزار تومانی و پنج هزار تومانی، این کار هر روزش شده بود».

مسعود درباره وضعیتی که به آن اعتیاد جنسی می‌گویند، ادامه می دهد:«کار به جایی رسید که خودش آمد پیش ما و گفت از این وضعیت خسته شد‌ه‌ام، از خودم بدم می آید. او را به بهزیستی بردیم، اما آنجا هم به خاطر مشکلات روان شناختی زیادی که برایش پیش آمده بود، اذیت می‌کرد و بعد از دو ماه خودشان او را به خانه برگرداندند. یکی از وقت‌هایی که پدرشان می‌خواست بچه ها را اذیت کند، دخترها با آجر به سر او زدند.

ما با پلیس تماس گرفتیم، گفتند ساعت 12 شب حکم ورود به منزل نداریم و مجبور شدیم با کمپ‌های ترک اعتیاد تماس بگیریم». بعد از آن، دو ماه طول می کشد تا مددکارها بتوانند به کمک وکیل با جرم پرداخت نکردن نفقه و کودک آزاری که خود پدر به آن اعتراف کرده بود، حدود دو سال مرد معتاد را به زندان بیندازند.

مددکار این خانواده می گوید: «حالا نیز دوران حبسش تمام و آزاد شده است اما در این مدت، مادر خانواده هم دیگر از همه چیز عبور کرد و آنقدر وضعیت شان با فقر همراه بود که خانه را به پاتوقی برای کارهای خودش تبدیل کرد». اما داستان رعنا و فاطمه، یکی از هزاران مواردی است که اتفاق می افتد و فریادرسی برای آن حل آن پیدا نمی شود.

رضا شفاخواه، وکیل پایه یک دادگستری که پرونده این کودکان را در جمعیت امام علی پیگیری می کند،« متاسفانه در اغلب موارد این اتفاق می افتد که بهزیستی بچه هایی را که در خانواده ها مورد کودک آزاری قرار گفته اند، نه‌تنها سلب حضانت از خانواده نمی‌کند بلکه بعد از مدتی دوباره آن ها را به خانواده ای که او را مورد آزار و اذیت قرار می دهند، برمی گرداند. متاسفانه بهزیستی با وجود اینکه ما قانونی برای سلب حضانت کودکان از خانواده های آزارگر داریم اما این کار را انجام نمی دهد».

او در ادامه با اشاره به اینکه در چنین مواردی بهزیستی با حالتی مانند پلیس وارد محل می شود و بچه ها را می برد و بعد از دو هفته دوباره باز می گرداند، می‌گوید:« علت این است که بهزیستی بودجه برای نگهداری این کودکان ندارد. این گفته بهزیستی است که در سال هزار میلیارد بودجه داریم و توانایی نگهداری همه این بچه ها را نداریم».

او درباره اینکه بهزیستی چطور این پرونده ها را مختومه می‌کند و بچه ها را به والدین‌شان برمی‌گردانند، می‌گوید:«یک گزارش صوری مددکاری تنظیم می‌کنند که ما به خانه پدر و مادر رفتیم و در آن‌ها تغییر رفتار دیدیم و بچه را تحویل دادیم، در حالی که این طور نیست. متاسفانه قوه قضاییه و دادستان هم در پرونده‌ها به سلب حضانت بچه‌ها از خانواده های آزارگر توجه چندانی نمی‌کنند».