به گزارش سلامت نیوز به نقل از وب ام دی، سندرم کاپگراس یک بیماری نادر است که در آن شخص معتقد است که عزیزانش یا افراد دیگر که می‌شناسد با افراد تقلبی یا فریبکار جایگزین شده‌اند. این باور آنقدر واقعی است که هیچ چیز نمی تواند این توهم را اصلاح کند.

سندرم کاپگراس یا توهم کپگراس به نام پزشکی که نزدیک به 100 سال پیش بیمار را با آن درمان کرد، نامگذاری شده است. همچنین ممکن است آن را به نام سندرم ایمپوستر بشنوید اما این وضعیت با «سندرم ایمپوستر» که ممکن است درباره آن شنیده باشید متفاوت است.

چه کسانی به آن دچار می شوند؟

از آنجایی که سندرم کپگرس نادر است، مطالعه آن دشوار است.

بیشتر آنچه می‌دانیم از گزارش‌های پزشکان از بیمارانشان می‌آید. برخی تحقیقات نشان می دهد که این بیماری در بین افراد مبتلا به بیماری های عصبی مانند زوال عقل شایع تر است: تا 16٪ از کسانی که زوال عقل یا آلزایمر دارند نیز به سندرم کپگراس مبتلا هستند.

همچنین در افراد مبتلا به سایر بیماری‌های مغزی، مانند پارکینسون یا صرع، در افرادی که سکته مغزی یا آسیب مغزی ضربه‌ای داشته‌اند، یا مبتلایان به اسکیزوفرنی یا اختلال دوقطبی، احتمال بیشتری دارد که دیده بشود. یک تخمین تحقیقاتی این است که افراد مبتلا به اسکیزوفرنی و زوال عقل 81 درصد از کل موارد ابتلا به این سندرم را تشکیل می دهند.

یک مطالعه در مورد سندرم کپگراس از پایگاه داده سلامتی 250000 نفر در بریتانیا استفاده کرد و فقط 84 مورد را در آن موقعیت بزرگ یافت. یکی از موضوعات رایج این بود که بسیاری از افراد مبتلا به سندرم کاپگراس انواع دیگری از هذیان را نیز داشتند.

افراد مبتلا به این عارضه نیز میانسال بودند، در گذشته مشکلات روانی دیگری داشتند و دو برابر میزانشان بیشتر از زنان بودند.

علل و عوامل خطر

با دیدن چهره ای آشنا دو سیستم در مغز شما کار می کند. سیستم عصبی مرکزی ویژگی های صورت را اسکن می کند. سیستم عصبی گسترده اطلاعات احساسی مربوط به آن چهره را منتقل می کند. پزشکان هنوز دقیقاً نمی دانند که چگونه سندرم کپگرس ایجاد می شود، اما فکر می کنند که یک اتصال شکسته بین این دو سیستم مانع از تشخیص طبیعی چهره می شود.

بسیاری از افراد مبتلا به سندرم کپگراس یک یا چند ضایعه یا ناحیه آسیب دیده در مغز دارند. لازم نیست این ضایعات دقیقاً در قسمت‌هایی از مغز باشند که مسئول تشخیص هستند. آنها به سادگی می توانند در مناطق متصل به آنها باشند.

عوامل خطر مختلفی برای سندرم کپگراس وجود دارد، از جمله داشتن زوال عقل یا پارکینسون.

برخی از افراد پس از مصرف مقادیر زیاد مواد مخدر یا الکل دچار آن می شوند؛ برخی دیگر مشکلات سلامتی مانند تیروئید کم کار، بیماری متابولیک دیگر یا کمبود مواد مغذی مانند کمبود ویتامین B12 داشته اند.

علائم سندرم کاپگراس

بارزترین علامت این باور است که عزیزان فرد فریبکار هستند. هیچ میزان استدلال نمی تواند نظر آنها را تغییر دهد.

گاهی اوقات، این توهم در مورد افراد دورتر، حیوانات خانگی یا حتی اشیاء نیز وجود دارد. هذیان ها ممکن است دوره ای باشند و بیایند و از بین بروند، به خصوص در میان افراد مبتلا به زوال عقل. همچنین ممکن است علائم یک بیماری زمینه ای مانند آلزایمر یا آسیب مغزی وجود داشته باشد.

مردم قبلاً فکر می‌کردند که سندرم کپگراس افراد را خشن می‌کند، اما کارشناسان اکنون می‌دانند که این وضعیت نادر است و به احتمال زیاد ناشی از بیماری دیگری است.

تشخیص سندرم کاپگراس

برای تشخیص، پزشکان آزمایشات سلامت جسمی و روانی را انجام می دهند. آنها ممکن است آزمایش‌های مهارت‌های ذهنی را برای بررسی زوال عقل یا سایر شرایط و آزمایش‌های تصویربرداری مغزی مانند MRI یا EEG که ضایعات یا سایر تغییرات مغزی را بررسی می‌کنند، درخواست کنند.

صحبت با اعضای خانواده یا مراقبان برای یادگیری زمان شروع هذیان و دریافت جزئیات دیگر مهم است.

درمان سندرم کاپگراس

درمان مناسب به وضعیت فرد بستگی دارد. روش های درمانی ممکن است با درمان هر بیماری جسمی یا روحی که می تواند باعث سندرم کپگراس شود، شروع شود.

در حالی که مدیریت این بیماری می تواند دشوار باشد، درمان مناسب و ارتباط خوب می تواند به نتایج بهتری منجر شود.

برخی از داروهای زوال عقل، از جمله دونپزیل (آریسپت)، گالانتامین (رازاداین)، یا ریواستیگمین(اکسلون)، ممکن است علائم را کاهش دهند. داروهای ضد روان پریشی مانند آریپیپرازول (Abilify)، اولانزاپین (Zyprexa) و پیموزاید (Orap) و ممکن است هذیان و بی قراری را کاهش دهند. داروهای ضد افسردگی به نام SSRI نیز در برخی موارد کمک کننده بوده اند.

برخی از متخصصان ابتدا درمان را برای کمک به بیمار و عزیزانشان برای مدیریت بیماری پیشنهاد می کنند. با توانبخشی درمانی، عزیزان سعی می کنند خود را به جای بیمار بگذارند تا احساس خود را بهتر درک کنند. اعتبار درمانی به بیمار احساس امنیت می‌دهد، اگر بترسد که فرد متقلب برای صدمه زدن به او وجود دارد.

مشاوره خانواده نیز ممکن است برای کنترل این شرایط کمک کننده باشد. تلاش برای متقاعد کردن فردی که مبتلا به سندرم کپگراس است که اشتباه می کند، کارساز نیست و می تواند باعث ناراحتی بیشتر برای همه شود.

عزیزان باید همیشه سعی کنند از خود دلسوزی نشان دهند. به یاد داشته باشید که این شرایط باعث ایجاد باور نادرست می شود. ممکن است سعی کنید با یک فعالیت مورد علاقه حواس آنها را پرت کنید. صدای آرامش بخش و لمس وسایلی که دوست دارند، حمایت شما را نشان می دهد و به آنها کمک می کند تا با واقعیت خود کنار بیایند.

سندرم کپگراس در مقابل سندرم ایمپوستر

برخی از متخصصان از سندرم کپگراس به عنوان سندرم ایمپوستر یاد می کنند. این با رایج‌تر «سندرم خیانتکار» که به زمانی اشاره می‌کند که کسی باور نمی‌کند که به اندازه خودش توانایی دارد، متفاوت است.

سندرم کاپگراس را می توان سندرم کاذب نامید زیرا کسانی که به این عارضه مبتلا هستند معتقدند که افراد فریبکار جایگزین عزیزانشان شده اند. این علامت کاپگراس یک توهم واقعی است، در حالی که سندروم فریبکار دیگر به یک باور درونی در مورد خود اشاره دارد.