سلامت نیوز : معمولا وقتی از عدالت در سلامت حرف به میان می‌آید، موضوع کاهش پرداخت هزینه درمان از جیب مردم و اعزام پزشکان به مناطق مختلف مورد تاکید قرار می‌گیرد با این وجود، واقعیت این است که عدالت در سلامت به مسائل زیربنایی‌تر ربط دارد. باید گفت اگر می‌خواهیم عدالت در سلامت تامین شود باید سیستم بهداشت و درمان کشور به‌طور زیربنایی مورد بازنگری قرار بگیرد. سیستم بهداشت و سلامتی که کارکنان آن همزمان در بخش دولتی و خصوصی کار می‌کنند، نمی‌تواند عدالت را تامین کند.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه آرمان ؛ از طرف دیگر، حقوق و مزایایی که پزشکان و دیگر کارکنان حوزه بهداشت و درمان دریافت می‌کنند نه بر اساس نقشی است که در تامین سلامت بیماران ایفا کرده‌اند بلکه، بستگی به میزان ویزیت روزانه آنها دارد. به‌صورت کلی در سیستم بهداشت و سلامت ما بیش از آنکه به مقوله پیشگیری توجه شود به مقوله درمان توجه می‌شود. در این سیستم ما در مواقعی شاهد ارائه خدمات رایگان درمانی هستیم. به‌نظر می‌رسد وجود خدمات رایگان سیستم را به سمت عادلانه شدن پیش ببرد اما، واقعیت این است که در هیچ جای دنیا خدمات رایگان درمانی ارائه نمی‌شود. خدمات رایگان مربوط به خدمات بهداشتی و پیشگیری است و ما این موضوعات را با هم اشتباه گرفته‌ایم .

باید باز هم تاکید کرد که بیش از درمان باید به پیشگیری توجه نشان داد. هزینه‌کردن در حوزه پیشگیری سود زیادی عاید ما می‌کند به‌گونه‌ای که هر یک ریالی که در زمینه پیشگیری هزینه کنیم به اندازه 25 ریال سود حاصل می‌شود. در سیستم بهداشت و درمان ما نه تنها این مقوله مغفول مانده است که برخی روش‌ها و سازوکار‌ها باعث می‌شود روز‌به‌روز عدالت در سلامت بیش از پیش مورد تهدید قرار بگیرد. در این زمینه می‌توان مثال‌های زیادی آورد. در نظر بگیرید بسیاری از شرکت‌ها و سازمان‌ها و مراکز درمانی ویژه کارکنان خود را دارند که به‌صورت رایگان خدمات درمانی ارائه می‌دهند. این نقض عدالت در سلامت است. چرا افرادی به‌واسطه اینکه درجایی کار می‌کنند، می‌توانند خدمات رایگان دریافت کنند؟ اگر بنا ارائه خدمات رایگان درمانی هست این خدمات باید برای تمامی شهروندان ارائه شود. از طرف دیگر، ما در سال‌های اخیر با مبحثی به نام بیمه پایه و مکمل رو‌به‌رو بوده‌ایم.

بیمه مکمل مربوط به خدماتی است که تنها با داشتن بیمه پایه ارائه آن امکان‌پذیر نیست. شیوه اجرای بیمه مکمل در ایران اما با هیچ جای دنیا قابل مقایسه نیست و طوری عمل شده است که در یک بیمارستان ویزیت درمان برای هر فرد متفاوت شده است. جالب اینکه یک پزشک مثلا بین ساعت 9 تا 10 صبح بیماری را می‌بیند که برای مثال 10 هزار تومان حق ویزیت داده است و همان پزشک بین ساعت 10 تا 11 بیماری را ویزیت می‌کند که حق ویزیت 20 هزار تومانی می‌دهد.آیا خدمتی که به این دو بیمار مختلف ارائه می‌شود، متفاوت است؟ آن پزشک برای بیمار دوم چه کاری انجام می‌دهد که برای اولی انجام نداده و چرا باید آن بیمار دوبرابر اولی پول بدهد؟ همه اینها عدالت در سلامت را با مشکل مواجه می‌کند. تفاوت در تعرفه‌های خصوصی و دولتی، اجرانشدن قوانین و... نیز مشکلات اساسی در حوزه بهداشت و درمان به وجود آورده است.

واقعیت این است که بی‌عدالت در سلامت تنها با اقدامات زیربنایی رفع خواهد شد. باید با جدیت قوانین تدوین شده در این زمینه اجرایی شوند. اجرای این قوانین البته مشکل خواهد بود چون، شهروندان به این سیستم فعلی عادت کرده‌اند و در ابتدا ممکن است مقاومت‌هایی وجود داشته باشد. با این وجود، به‌نظر می‌رسد باید با جسارت این کار را انجام داد وگرنه، مقوله عدالت در سلامت محدود به موارد خاص و گاه سطحی باقی می‌ماند و ما به‌جای اینکه مشکلات را به صورت زیربنایی حل کنیم، کارهایی انجام می‌دهیم که ممکن است به صورت مقطعی موثر واقع شوند اما، درنهایت خود آن کار‌ها هم مشکل ایجاد می‌کنند و گره‌هایی بر گره‌های موجود می‌افزایند. البته وزارت بهداشت دولت جدید عزم راسخی برای حل این مشکلات دارد و باید این وزارتخانه را در این راه یاری کرد.