دکتر فیروزه رحیمی، فوق تخصص قرنیه و عضو هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران در گفت‌وگو با  ایسنا گفت: پس از چهارسالگی هرچه درمان چشم تنبل عقب بیفتد احتمال بدست آوردن بینایی کامل کمتر می‌شود به طوری که درمان بعد از 9 سالگی، بهبودی کامل را به همراه نخواهد داشت.

وی تصریح کرد: تنبلی چشم یا آمبلیوپی به هرگونه کاهش دید که در نتیجه ضایعه عضوی نباشد و بعد از اصلاح عیوب انکساری در چشم باقی مانده و بینایی فرد را کمتر از حد طبیعی کند، اطلاق می‌شود.

دکتر رحیمی گفت: این بیماری در دو درصد افراد جامعه، چهار درصد کودکان سنین قبل از مدرسه و معمولاً در یک چشم دیده می‌شود که ارث از عوامل اصلی موثر در بروز آن است و اگر به موقع تشخیص و درمان نشود فرد را از یک چشم کم بینا می‌کند ولی با تشخیص به موقع کاملاً قابل درمان است.

این فوق تخصص قرنیه افزود: شایع‌ترین علت تنبلی چشم، عیوب انکساری مانند نزدیک بینی، دوربینی و آستیگماتیسم است که در سنین زیر 9 سال بوجود می‌آید و اگر اختلاف عیوب انکساری به 2 - 5/1 دیوپتر در دو چشم برسد باعث تنبلی چشم خواهد شد.

عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران خاطرنشان کرد: از دیگر عوامل ایجاد کننده تنبلی چشم انحراف چشم است؛ انحراف چشم باعث دوبینی در فرد می‌شود که در این حالت تصویر واضحی روی شبکیه تشکیل نمی‌شود و به این ترتیب مغز برای حذف دوبینی تصویر چشم منحرف را حذف کرده و تنبلی چشم ایجاد می‌شود.

وی ادامه داد: در تنبلی چشم، مغز ترجیح می‌دهد از چشمی که دید کامل دارد استفاده کند، در این صورت چشم تنبل که دید کافی ندارد به مرور زمان ضعیف‌تر می‌شود؛ در حالی که انسان برای بینایی و انجام کارهای ظریف به دید دو چشم نیاز دارد.

فوق تخصص قرنیه گفت: درمان آمبلیوپی معمولاً به صورت بستن چشم سالم و وادار کردن مغز به دیدن با چشم تنبل است، این نوع درمان ممکن است مدتها طول بکشد.

دکتر رحیمی در پایان متذکر شد: در مواردی که تنبلی چشم ناشی از عیب انکساری باشد ممکن است فقط با تجویز عینک یا لنز درمان شود و در موارد انحراف چشم، جراحی راه حل مناسبی برای درمان است. درمان فقط تا سن نه سالگی به بینایی کامل منجر می‌شود و بعد از آن درمان قطعی وجود ندارد.