با زگيل، به استقبال سرطان مي رويد

زگيل اصولاً چيز خوبي نيست، نه فقط به خاطر ظاهر زشت و زننده‌اش. شنيده‌ايد كه مي‌گويند<فلان كس خيلي زگيل است> به معناي اين كه خيلي سمج است و وقتي به چيزي گير مي‌دهد، ول كن نيست؟ اصطلاح دقيقي است چون زگيل‌ها واقعاً زگيل هستند و به اين راحتي نمي‌شود از شرشان خلاص شد. زگيل‌ها در نقاط مختلف بدن مثل دست، صورت و پا لنگر مي‌اندازند، اما يكي از مناطق مورد علاقه زگيل‌ها، منطقه تناسلي است. زگيل‌هاي تناسلي كه پزشكان به آنها كونديلوما آكوميناتا مي‌گويند، يكي از شايع‌ترين بيماري‌هاي مقاربتي به حساب مي‌آيند.

ويروس سرطان‌آور

كمتر كسي مي‌داند كه زگيل يك بيماري ويروسي است و بنابراين، قابل سرايت است. البته اين طور هم نيست كه با كوچكترين تماس با يك ضايعه،ويروس در نقطه سالم پوست كاشته شود و مزرعه زگيل برويد! اما تماس مكرر و نزديك، در شرايطي كه <ويروس پاپيلوماي انساني> در پوست تلقيح شود، باعث ايجاد زگيل مي‌شود. ويروس پاپيلوماي انساني كه مسئول ايجاد همه انواع زگيل است، خودش بيش از 100 نوع دارد و اگر فكر مي‌كنيد شهرتش به خاطر <زگيل> است بدانيد كه از اين‌ها مهم‌تر، بعضي از انواع اين ويروس، خطر ايجاد سرطان را هم بالا مي‌برند. نترسيد، خبر خوب اين است كه اغلب زگيل‌ها توسط ويروس‌هاي پاپيلوماي نوع 6 و 11 ايجاد مي‌شوند كه كمترين همراهي را با سرطان‌ها دا رند.‌

نشانه‌هاي زگيل
زگيل‌هاي تناسلي معمولاً به شكل ضايعات برآمده، به رنگ پوست و در نواحي تناسلي خارجي شامل آلت، فرج، اسكروتوم (پوست بيضه)، پرينه و پوست مقعد ظاهر مي‌شوند. گاهي به شكل برآمدگي‌هاي كوچك بروز مي‌كنند و گاهي به صورت مسطح، زبر يا پايه‌دار هستند، اما شكل كلاسيك و شايع آنها ضايعات <گل كلمي> است. گاهي هم زگيل‌ها داخلي هستند، يعني در غشاهاي مخاطي واژن، پيشابراه، مقعد و حتي دهان ديده مي‌شوند.

زگيل‌هاي داخل مقعدي اگر چه معمولاً در بيماراني كه رابطه جنسي غيرمعمول دارند ديده مي‌شوند، اما در زنان و مرداني كه هرگز چنين سابقه‌اي را ذكر نمي‌كنند هم ديده شده‌اند. بيماران دچار زگيل‌هاي داخلي ممكن است هنگام مقاربت، احساس درد، ناراحتي يا خونريزي داشته‌ باشند كه اين علايم در بيماران داراي ضايعات گل‌كلمي شايع‌تر است. ضايعات پيشابراه هم مي‌توانند عبور ادرار و مني را با مشكل مواجه كنند.

پزشكان براي تشخيص اين بيماري معمولاً نيازي به آزمايش ندارند و بر اساس ظاهر ضايعه،تشخيص زگيل تناسلي را مي‌گذارند، اما در موارد خاصي، نمونه‌برداري از ضايعه را توصيه مي‌كنند:

1-بيمار دچار نقص ايمني (مثلاً مبتلايان به ايدز)

2- زگيل‌هاي سفت يا زخمي

3- زگيل‌هاي مزمن

4-مصرف سيگار

5- سابقه پاپ‌اسمير غيرطبيعي براي خانم‌ها

درد بي‌درمان زگيل
زگيل‌هاي تناسلي مثل همه انواع زگيل‌هاي ديگر، ممكن است بدون درمان خود به خود از بين بروند.
 
بعضي‌هايشان هم كه اين قدر نجيب نيستند، سال‌ها به همان اندازه قبلي باقي مي‌مانند يا گاهي هم به تدريج بزرگ‌تر مي‌شوند؛ اين يعني كه درمان زگيل‌ها، همان قدر كه دشوار است، فوري و ضروري هم نيست، البته زگيلي كه علامت ايجاد كند يا اين‌كه از نظر زيبايي غيرقابل تحمل باشد را بايد درمان كرد. از اين گذشته، زگيل‌هاي تناسلي چون قابل انتشارند و به راحتي به همسر منتقل مي‌شوند، بايد هر چه زودتر درمان شوند.

اگر تا اينجا مطلب را به دقت دنبال كرده باشيد، ممكن است اين سوال برايتان پيش آمده باشد كه مگر نگفتيم زگيل‌هاي تناسلي خطر بعضي سرطان‌ها را افزايش مي‌دهند، پس حتما بايد آنها را درمان كرد. اما مسئله اين است كه در حال حاضر شواهدي مبني بر اين كه درمان زگيل‌هاي تناسلي تا‡ثير مطلوبي بر بروز سرطان دهانه رحم و ناحيه تناسلي داشته باشند، وجود ندارد. به عبارت ديگر، اگر فردي به ويروس پاپيلوماي انساني مبتلا شد، اتفاقي افتاده است كه احتمالاً قابل برگشت نيست.
 

درمان‌هاي شيميايي
اينكه پزشك‌ چه درماني را براي زگيل‌هاي تناسلي تجويز مي‌كند، بستگي به تعداد، اندازه، محل و شكل ضايعات و همچنين عواملي مثل پذيرش بيمار، وضعيت اقتصادي بيمار و تجربه پزشك دارد. به طور كلي 2 گروه اصلي درمان وجود دارند: درمان‌هاي شيميايي و درمان‌هاي فيزيكي. هر دوي اين روش ها درمان‌هاي تخريبي هستند، يعني روش‌هايي هستند كه ضايعه را از بين مي‌برند ولي عفونت ويروسي را درمان نمي‌كنند، چرا كه به طور كلي از بين بردن ويروس‌ها كار آساني نيست و دانش پزشكي به همين دليل، هنوز از درمان ريشه‌اي عفونت‌هاي ويروسي از قبيل ايدز، هپاتيت و حتي سرماخوردگي ناتوان است.از ميان درمان هاي شيميايي، محلول <پودوفيلين> معروف‌ترين دارويي است كه براي درمان زگيل تجويز مي‌شود.

اين محلول را بايد با دقت روي ضايعه ماليد و از آنجا كه انجام آن توسط بيمار مشكل است، پزشكان ترجيح مي‌دهند شخصاً اين كار را براي بيمار انجام بدهند و به همين خاطر، اگر چه خود اين دارو ارزان است، اما به دليل نياز به مراجعات مكرر، پردردسر و گران تمام مي‌شود.

هنگام استفاده از پودوفيلين براي درمان زگيل، بايد به موارد زير دقت كرد:
1- گردن رحم، واژن يا كانال مقعد نبايد به اين دارو آغشته شود.

2- براي‌ جلوگيري از تحريك، بايد پس از استفاده از محلول اجازه داد كاملاً خشك شود.‌

3-‌حدود‌يك‌هفته‌بايد‌ميان‌هر‌باراستفاده از اين محلول فاصله گذاشت. -4 سوزش در محل، درد و التهاب از عوارض جانبي شايع اين دارو است. به طور كلي گفته مي‌شود كه براي زگيل، اگر يك روش بعد از 3 دوره درمان، باعث بهبودي نشد، آن وقت بايد روش را عوض كرد.
 درمان‌هاي شيميايي زگيل هم از آن دسته درمان‌هايي هستند كه نياز به صبوري بيشتر دارند.

درمان‌هاي فيزيكي

سرما درماني (كرايوتراپي)، جراحي و درمان با ليزر 3 روش رايج درمان زگيل‌ها هستند. كرايو، براي بيماران داراي زگيل‌هاي با تعداد كم تا متوسط توصيه مي‌شود. مهم‌ترين عارضه جانبي آن هم درد يا تاول در محل است و 20 تا 40 درصد هم خطر عود دارد. درمان جراحي هم از آنجا كه مستلزم برداشت عمقي ضايعه است، به مهارت جراح بستگي دارد.
اين جراحي كوچك با بي‌حسي موضعي و توسط متخصصان پوست انجام مي‌شود و براي زگيل‌هاي مقعد يا درگيري يك ناحيه وسيع، بهترين راه است. خطر عود آن هم حدود 20 درصد است. درمان با ليزر بهترين روش براي زگيل‌هاي وسيع داخل پيشابراه و واژن است.

 نكته جالب اين است كه دود حاصل از اين نوع درمان مي‌تواند حاوي ويروس پاپيلوماي انساني باشد و به همين دليل، پزشكاني كه اين عمل را انجام مي‌دهند، حتما بايد از ماسك استفاده كنند. براي درمان با ليزر هم بين 5 تا 50 درصد احتمال عود در نظر گرفته مي‌شود. مزيت روش‌هاي فيزيكي، عليرغم هزينه بالاتر و عوارض مثل زخم در محل درمان و... اين است كه بيمار سريع از آنها نتيجه مي‌گيرد و نياز به مراجعات مكرر ندارد. به عبارت ديگر، اين نوع درمان‌ها براي بيماران عجول مناسب‌ترند.