سلامت نیوز: مدیر اداره آموزش پژوهشکده سرطان پستان گفت: تقویت امید در مبتلایان به سرطان پستان کمک می‌کند تا آنها فکر نکند که سرطان مساوی با مرگ است و هم‌چنین زندگی پس از بیماری را برای آنها آسان می‌کتد.  

 به گزارش سلامت نیوز به نقل از  آنا، اکرم السادات سجادیان درباره تاثیر مشاوره بر روند درمان بیماران مبتلا به سرطان پستان گفت: مشاوره و راهنمایی در روانشناسی هنر همدلی، همراهی و پذیرش بی‌قید و شرط مراجع است. مشاور خانواده در مراحل مختلف زندگی فردی و خانوادگی از جمله بیماری، یاری رسان مراجعان بوده و با همراهی با بیمار و نزدیکان وی به آنان در بازگشت سریعتر به زندگی، شادمانی و دستیابی به شرایط ایده آل کمک می‌کند.
وی با تاکید براینکه خدمات مشاوره روانشناختی با هدف توسعه ظرفیت‌ها، رشد افراد و امید بخشی به بیماران است؛ ادامه داد: ابتلا به سرطان پستان شامل مراحل تشخیصی و درمانی گسترده و اقدامات وسیع مانند جراحی، شیمی درمانی و رادیوتراپی بوده که زمانبر و طولانی و گاهی پیچیده‌ هستند که موجب درگیری فرد بیمار و خانواده وی می‌شوند. زمانی که بیمار متوجه وجود این مشکل می‌شود ابتدا دچار یک حالت گیجی و سردرگمی شده که ممکن است تا مدت‌ها ادامه داشته باشد که اگر به موقع اقدامات مشاوره صورت پذیرد می‌تواند به خودشناسی، شناخت بیماری، کاهش تاثیرات منفی بیماری بر فرد و خانواده، آموزش نحوه برخورد با فرزندان، همسرو سایرین، و سازگاری با بیماری و زندگی پس از بیماری به بیمار کمک کند.
عضو هیات علمی گروه کیفیت زندگی پژوهشکده سرطان پستان در ادامه با اشاره به اینکه تقویت امید در بیماران مبتلا بسیار اهمیت دارد، افزود: امید دریچه جدیدی به روی بیمار می‌گشاید و به بیمار کمک می‌کند تا فکر نکند که سرطان مساوی با مرگ است.
 مدیر اداره آموزش پژوهشکده سرطان پستان ادامه داد: ‌ امید واقعی بر پایه واقع بینی درباره امور است. افرادی که با در نظر نداشتن واقعیت مشاوره می‌کنند، گاهی به امیدواری افراد ضربات بدی می‌زنند. این در مراحل اولیه احتمالا به ناامیدی و ناتوانی می‌انجامد. امیدی که برپایه اجتناب باشد هیچ ضمانتی ندارد. ولی واقعیت همراه با امید به معنای زندگی در جهان غیر واقعی نیست. پذیرش واقعیت به معنای قطع امید نیست.
 سجادیان با اشاره به اینکه؛ مشاوره کمک به جایگزینی افکار مثبت با افکار منفی و تغییر دیدگاه‌ها در زندگی افراد می‌کند افزود:مشاوره باید بر مبنای برخورد مناسب با عوامل کاهنده امید در بیماران مانند تاخیر مراجعه، سردرگمی پس از تشخیص، ناتوانی تصمیم گیری پس از تشخیص، مواجهه با مراحل پیشرفته بیماری، ترمیم روحیه بیماری در موارد ارتباط آسیب دیده بیمار و پزشک، اطرافیان و سایرین باشد.