سلامت نیوز: مسئولان وزارت بهداشت درصورتی می‌توانند از پزشکان انتظارداشته باشند به مناطق محروم رفته و در آنجا کار کنند که وسایل اولیه زندگی یک فرد متخصص در آن شهر مهیا باشد. آزمایشگاه، پاتولوژی، پاتوبیولوژی و... وجود داشته باشد و در کنار اینها امکانات رفاهی و خدماتی داخل شهرها نظیر پارک وسینما و مدرسه برای این فرد و اعضای خانواده‌اش ایجاد شده و حقوق او هم مکفی باشد.
به گزارش سلامت نیوز، دکتر ایرج خسرونیا رئیس انجمن متخصصان داخلی در روزنامه آرمان نوشت: درحالی که در نقاط محروم و دورافتاده کشور کمبود پزشک و خدمات بهداشتی بسیار بیشتر از داخل شهرهاست و شکی در این وجود ندارد که پزشکان همانند داخل شهرها باید به این نقاط نیز خدمت‌رسانی کنند اما، باید گفت در هیچ شغلی به زور نمی‌توان افراد را به کارگرفت و باید خود آنها به این کار تمایل داشته باشند.
درمورد روستاها و نقاط محروم کشور در کنار ضرورت وجود پزشک و نیروی درمانی در این مناطق باید در درجه اول پرسید امکانات بهداشتی درمانی دیگر نظیر تخت بیمارستانی و تجهیزات درمانی تا چه حد وجود دارد و از سوی دیگر زمینه‌سازی برای حضور و ماندن پزشک تا چه اندازه ایجاد شده است. مسئولان وزارت بهداشت درصورتی می‌توانند از پزشکان انتظارداشته باشند به مناطق محروم رفته و در آنجا کار کنند که وسایل اولیه زندگی یک فرد متخصص در آن شهر مهیا باشد. آزمایشگاه، پاتولوژی، پاتوبیولوژی و... وجود داشته باشد و در کنار اینها امکانات رفاهی و خدماتی داخل شهرها نظیر پارک وسینما و مدرسه برای این فرد و اعضای خانواده‌اش ایجاد شده و حقوق او هم مکفی باشد.
اما بعضا شاهدیم نه‌تنها این امکانات و بسترسازی‌ها نیست بلکه حقوق مکفی و مناسبی هم به این افراد داده نمی‌شود و انتظار می‌رود با همان اندازه حقوقی که این افراد داخل شهر و کنار خانواده خود کار می‌کنند به روستاها و مناطق محروم رفته و خدمت کنند. اگر امکانات درمانی لازم برای درمان فردی که به این مراکز رجوع می‌کند وجود نداشته باشد ماندن و بودن پزشک هم نتیجه‌ای نداشته و نمی‌تواند به تنهایی کافی باشد. یک پزشک در حالی می‌تواند کار کند که در درجه اول دستگاه‌ها و تجهیزات مورد نظر او وجود داشته باشد و در درجه دوم همکاران دیگرش هم که با او کار می‌کنند در کنارش حضور داشته باشند. در کنار اقدامات بیشتر اجبارآمیزی که طی این سال‌ها ما شاهد آن بودیم که در راستای افزایش تعداد پزشکان در مناطق محروم انجام می‌شود به نظر می‌رسد راه‌حل بومی‌سازی بیش از بقیه راه‌ها می‌تواند راهگشا باشد. یعنی در هر منطقه محروم کشور در مرکز استان مانند زاهدان یا سیستان دانشگاهی ایجاد شود و افرادی به آن رفته و در آنجا تخصص بگیرند که متعلق به خود آن شهر باشند و بعد از پایان تحصیل هم در همان منطقه به کار گرفته شوند. زیرا برای فردی که خانواده و محل تحصیلش در یک شهر دورافتاده است، راحت‌تراست از فردی که برای مثال درتهران زندگی می‌کند که به آن منطقه رفته و در آنجا خدمت کند.
اگر فردی را از منطقه‌ای داخل کشور به آنجا بفرستیم نه‌تنها برای خود او آزاردهنده است بلکه باعث می‌شود دیگر نتواند با راحتی و آرامش کار کرده و به مداوای بیماران بپردازد. این فرد چون آنجا محل زندگی خودش نیست همیشه به دنبال فرصتی می‌گردد تا از آنجا خارج شده و به محل زندگی اصلی خود و نزد خانواده‌اش برگردد و اگر بخواهد دائما در رفت‌وآمد و سفر باشد باید بخش زیادی از درآمد خود را به این امر اختصاص دهد و دیگر از نظر اقتصادی برای او صرفه نخواهد داشت. به نظر می‌رسد بحث بومی‌سازی بهترین راه‌حل برای این گزینه است و از این طریق می‌توان از نیروی بومی و داخلی هر منطقه‌ای برای بهبود و رشد شبکه بهداشتی درمانی در همان منطقه استفاده کرده و از این طریق هزینه مالی و غیرمالی دورشدن افراد از محل زندگی و تامین مایحتاج آنها کمترشده و می‌توان تمام تمرکز را بر بهبود خدمات درمانی معطوف ساخت.
نظر شما