به گزارش سلامت نیوز به نقل از ایسنا، در كشورهای استوایی معمولا موز را می‌پزند و همراه با برنج و لوبیا می‌خورند. در كشورهای آمریكای لاتین موز را ورقه ورقه كرده و در آفتاب خشك می‌كنند.
هنگامی كه موز را انتخاب می كنید باید پوست آن زرد و سفت و روی آن لكه‌های سیاه وجود داشته باشد.
موز نارس بدلیل داشتن نشاسته زیاد هضم آن سنگین است. قندی كه در موز وجود دارد به سرعت قابل جذب است.
در موز چند ماده شیمیایی بسیار مهم مانند سروتونین، نوروپی تفرین، دوپامین و كاته چولامین وجود دارد.
موز از نظر طب قدیم ایران معتدل و تر است و خون را غلیظ می‌كند. موز انرژی زیادی دارد و چون نرم هست غذای خوبی برای كودكان و اشخاص مسن می‌باشد. بدلیل داشتن پتاسیم زیاد ضد سرطان بوده و غذای خوبی برای ماهیچه‌ها است.
موز ملین بوده و همچنین در درمان اسهال و اسهال خونی مفید است.
موز خون ساز است. بنابراین اشخاص لاغر و كم خون حتما باید موز بخورند.
تقویت كننده معده است و برای درمان زخم معده و روده استفاده می‌شود.
گرد موز همچنین داروی خوبی برای پائین آوردن كلسترول است.
شیره گلهای موز درمان كننده اسهال خونی است.
موز نفاخ است و زیاد خوردن آن خصوصا در سرد مزاجان تولید گاز معده می‌كند. برای رفع این عارضه باید پس از موز كمی نمك خورد.
موز تاثیر خوبی در تامین رشد و تعادل سیستم اعصاب دارد.
برای درمان ضعف بدن، موز را با عسل بخورید.
شایان ذکر است، موز به علت دارا بودن قند زیاد برای مبتلایان به مرض قند مضر است و نباید در خوردن آن افراط كنند.
موز انواع مختلف دارد، یك نوع آن بسیار درشت و نوعی از آن هم خیلی ریز است كه مزه شیرینی دارد.
نظر شما