سلامت نیوز:متاسفانه در برخی از مناطق هنوز برخی افراد با افتخار خود را شكارچی می‌نامند و هنوز در كنار لاشه خون‌آلود یك حیوان عكس یادگاری گرفته و در شبكه‌های اجتماعی منتشر می‌كنند.

به گزارش سلامت نیوز، محمد درویش - مدیركل دفتر آموزش و مشاركت مردمی سازمان حفاظت محیط زیست در روزنامه آرمان نوشت: محیط زیست كشور ما در زمینه‌های مختلف در معرض آسیب است. شكار و نحوه شكار در گونه‌های گوناگون زیست محیطی باعث شده تا زنگ خطر‌های محیط زیستی در این زمینه به صدا در‌آید.

بنابر آمار منتشرشده از سوی معاونت محیط طبیعی سازمان حفاظت محیط زیست، مجموع گونه‌های طبیعی از جمله كله قوچ، بز، میش، گوزن، آهو و... به كمتر از 110 هزار راس در كشور رسیده است. اگر این آمار را با تعداد این گونه‌های جانوری در نیم قرن گذشته مقایسه كنیم، خواهید دید كه حدود 90 درصد از اندوخته‌های جانوری علف‌خوار در كشور از بین رفته‌اند. این شرایط سبب می‌شود تا به افراد به هر بهانه‌ای از جمله تفریح، تخلیه هیجان یا هر علت دیگر اجازه شلیك به حیات وحش داده نشود.

متاسفانه به دلیل اعمال برخی سیاست‌های غلط در مدیریت‌های گذشته هم‌اكنون بیش از یك میلیون جواز اسلحه برای مردم صادر شده است. به راحتی می‌توان تصور كرد كه وجود این اسلحه‌های جواز‌دار در كنار اسلحه‌های بدون مجوز چه آسیبی به طبیعت می‌زند. این در حالی است كه هر ساله سهمیه فشنگ نیز از طریق سازمان محیط زیست برای دارندگان مجوز شكار در نظر گرفته می‌شود كه این امر در واقع سلامت حیات وحش را نشانه رفته است. در اصل شلیك به سمت موجود زنده برای تفریح و خالی كردن هیجان از نظر محیط زیستی پسندیده نیست.

نگهداری حیوانات و حفاظت از آنها به منزله پاسداشت بخشی از محیط زیست است. در فرهنگ اصیل ایرانی تاكیدات فراوانی در زمینه حفاظت از زیست بوم از طریق ادبیات و تاكیدات بزرگان تاریخ كشور شده است. برای مثال در این زمینه از فردوسی نقل شده است كه «سیاه اندرون باشد و سنگ دل/ كه خواهد كه موری شود تنگ دل». در عین حال باید به این نكته توجه داشت كه نمی‌توان با اعمال سیاست‌های قهری و اقدامات سركوب‌كننده شكار را متوقف و شكارچیان را به اشد مجازات رساند. باید فرهنگ مردم در این زمینه افزایش یابد.

متاسفانه در برخی از مناطق هنوز برخی افراد با افتخار خود را شكارچی می‌نامند و هنوز در كنار لاشه خون‌آلود یك حیوان عكس یادگاری گرفته و در شبكه‌های اجتماعی منتشر می‌كنند. در واقع این اقدامات را باید به عنوان لكه ننگ یاد كرد تا این افراد دیگر جرات نكنند خود را شكارچی بخوانند. اگر این اقدامات لحاظ شود می‌توان به طرز معنی‌دار و پایدار مساله شكار را در كشور حل و فصل كرد. باید در عمل نشان داد كه شكار حیوانات جزو علایق افراد فرهیخته اجتماع نیست و به این ترتیب اندك اندك زمینه را برای كاهش میل به شكار در افراد ایجاد كرد. در كنار آن باید برای تخلیه انرژی و علایق افراد میدان‌های تیراندازی را راه‌اندازی و جوایزی را به آنها اختصاص داد. درباره اقدامات سلبی در این زمینه نیز می‌توان به عدم صدور پروانه شكار نزدیك به دو سال از سازمان محیط زیست اشاره كرد.

برای مدیریت نحوه شكار در جامعه نیز به دنبال برگزاری كارگاه‌های آموزشی هستیم تا به این ترتیب بتوان سمن‌های محیط زیستی شكارچیان را ترغیب كرد و به شكل داوطلبانه شاهد كنار گذاشتن تفنگ شكارچیان با عنوان سونامی تفنگ در محیط زیست كشور بود. باید توجه داشت كه از اسفند سال 92 این اقدام از سوی طرفداران محیط زیست در كردستان (اورامانات) آغاز شد و در حركت خودجوش بیش از هزار شكارچی اسلحه خود را كنار گذاشته‌اند. همچنین سازمان محیط زیست نیز در پی تشكیل گروه برای افرادی كه شكار را به‌طور تفریحی كنار گذاشته‌اند، بوده است تا طرفداران محیط زیست را كه زمانی شكارچی بودند، بتوان به عنوان مدیر در منطقه منصوب كرد. برای تحقق این مهم باید در بین این افراد به ایجاد انگیزه و آموزش‌های گوناگون همت گماشت. برای مثال در این زمینه نیز اگر حیوانی در طبیعت در سنین كهن‌سالی بود یا وجود آن آسیب‌زا برای گونه‌های برتر بوده یا ظرفیت یك گونه از حد مجاز فراتر بود؛ آن افراد می‌توانند از مزایای پروانه شكار استفاده كنند و درآمدی برای خرج و مخارج محلی به دست آورند تا بدین ترتیب بتوان هزینه‌های منطقه را مدیریت كرد. شایان ذكر است كه این مهم قرار است در سال جاری در جلسه شورای عالی محیط زیست بر اساس شیوه‌نامه گروه‌های اختصاصی ابلاغ شود.