پروفسور" گری آرونداش" در تشخیص اولیه به این نتیجه رسید که این افراد در طول 20 سال به اندازه کافی کافئین مصرف نکرده‌اند.

بررسی‌های بیشتر نشان داد که مصرف قهوه اثر محافظتی در برابر این بیماری دارد.

در ادامه این تحقیقات، وی با انجام تغییرات ژنتیکی بر روی 55 موش آزمایشگاهی، بیماری آلزایمر را در آنها توسعه داده و بر اساس گروه سنی به دو گروه تقسیم کرد.

در ادامه، پس از این ‌که آزمایش‌ها نشان داد که حافظه این موش‌های 18-19 ماهه (70 سالگی در انسان) دچار اختلال شده‌اند، در یک دوم جیره آب روزانه آنها کافئین اضافه کرد که معادل 8 فنجان قهوه و یا 14 فنجان چای در روز است.

در طول دو ماه این موش‌ها بر اثر دریافت کافئین درمان شدند و توانایی آنها به اندازه موش‌های هم سن خود که دچار این اختلال نبودند،‌ افزایش یافت.

همچنین بعد از چند هفته نتایج کالبدشکافی نشان داد که میزان پروتئین بتا-آمیلوئید در مغز موش‌هایی که بوسیله کافئین درمان شده بودند، نصف میزان آن در مغز سایر موش‌هاست. به عبارت دیگر، تراکم این پروتئین در مغز اولین صدمات بافتی را در بیماری آلزایمر ایجاد می‌کند.

تحقیقات نشان می‌دهند که کافئین با کاهش ترشح آنزیم‌هایی که پروتئین بتا-آمیلوئید را تولید می‌کنند، از حافظه محافظت می‌کند.

همچنین برخی بر این باورند که کافئین از طریق کاهش میزان این پروتئین اثرات ضد مخرب در مغز می‌گذارد،‌ اما کافئین تنها برای موش‌هایی موثر بود که حافظه آنها دچار آسیب دیدگی شده بودند و نه برای سایر موش‌ها که سلامت کامل داشتند.