سلامت نیوز: روز گذشته رئیس مركز رفاه شهرداری تهران از راه اندازی نخستین گرمخانه ویژه زنان در پایتخت خبرداد. اظهارنظرهای فرزاد هوشیار پارسیان درباره فعالیت این گرمخانه اما، ضد و نقیض است. در حالی كه او در بخشی از اظهارات خود عنوان كرد گشتهای خدمات اجتماعی شهرداری كیسها را از سطح شهر جمعآوری و به این مركز منتقل میكنند، در بخش دیگری از اظهارات خود گفت: مراجعه به این مركز به صورت خودمعرف است.
به گزارش سلامت نیوز، روزنامه آرمان نوشت: در حالی كه طرح شناسایی زنان كارتن خواب تهران از هفته گذشته آغاز شده بود روز گذشته فاطمه دانشور، كمیته اجتماعی شورای شهر با بیان اینكه شهرداری تهران با كمك نیروی انتظامی اقدام به جمعآوری زنان كارتن خواب پایتخت و تحویل آنها به كمپ شفق كرده است، گفت: حدود 90 درصد زنان كارتن خواب محله هرندی ساماندهی شدهاند اما با این حال شاهد حضور زنان كارتن خواب در محلات دیگر هستیم. همزمان با این اظهارات، رئیس مركز رفاه شهرداری تهران از راهاندازی نخستین گرمخانه ویژه زنان با ظرفیت ۱۰۰ نفر در تهران خبر داد.
كیسهای خودمعرف یا بازداشتی؟
همزمان فرزاد هوشیار پارسیان از راهاندازی نخستین گرمخانه برای زنان در تهران خبر داد و گفت: این مددسرای بانوان با ظرفیت بیش از صد نفر در منطقه ۲۲ راهاندازی شده است. رئیس مركز رفاه شهرداری تهران ادامه داد: گشتهای خدمات اجتماعی شهرداری كیسها را از سطح شهر جمعآوری و به این مركز منتقل میكنند. او افزود: ۶ مددكار زن، پزشك زن در این مددسرا حضور دارند و از ساعت ۵ بعدازظهر به بعد زنان و دخترانی كه فاقد مسكن هستند به این مركز منتقل میشوند و به آنها یك وعده غذای گرم، حمام و لباس داده میشود. هوشیار پارسیان درباره محل این مددسرا گفت: سعی كردهایم مددسرا را در محلی قرار دهیم كه در محدوده بافت شهری نباشد اما دسترسی به سیستم حملونقل عمومی داشته باشد ضمن اینكه گشتهای ۱۳۷ هم كیسها را از سطح شهر جمعآوری و به این مركز هدایت میكنند. اوگفت: بخش عمدهای از كارتنخوابهای زن معتاد و معتادین ته خطی هستند. به گزارش ایسنا، به گفته او مراجعه به این مركز به صورت خودمعرف است.
گرمخانه باید امنخانه باشد
بر اساس آمار چند سال پیش وزارت رفاه حدود 1700 تا 2000 زن كارتن خواب در پایتخت وجود دارد اما داستان اعتیاد و رانده شدن به حاشیه ناامن اجتماع برای زنان بسیار تلختر از مردان است. زنانی كه اسیر یكی از امواج آسیبهای اجتماعی مانند اعتیاد یا فرار از منزل میشوند خواه، ناخواه در دریای آسیبهای اجتماعی گرفتار میشوند. برای مثال درباره زنان معتادی كه از شدت اعتیاد همهچیز و همه كس خود را از دست میدهند و به خیابان پناه میآورند، مساله فقط اعتیاد نیست. این قبیل زنان بر اساس تجربیات دیر یا زود درمعرض سایر آسیبهای اجتماعی مانند تن فروشی و بارداری ناخواسته نیز قرار میگیرند. تاسیس گرمخانه برای این قبیل زنان بیش از مردانی كه به هر حال حتی اگر سالها هم در خیابان باشند، مورد تجاوز جنسی و بارداری ناخواسته قرار نمیگیرند، اهمیت داشت ولی تاكنون این اتفاق نیفتاده بود. از این نظر این گرم خانهها برای زنان معتاد متجاهر بیشتر شبیه امنخانه است؛ امن خانهای كه میتواند زن آسیب دیده از مشكلات اجتماعی را چند ساعتی در آغوش گرم خود پناه دهد تا شبها و ساعاتی كه ناامنی در شهرها بیشتر است این زنان قربانی آسیبهای بیشتری نشوند.
حمایتها اجباری است یا اختیاری؟
شهرداری تهران در بحث اعتیاد تنها نهادی است كه به صورت جدی در امر نگهداری و حمایت از معتادان خیابانی دخالت دارد و مجموعه این تلاشها در سالهای اخیر باعث تاسیس مراكز و گرمخانههایی برای معتادان شده است. در این گرمخانهها به معتادان غذا میدهند، امكانات بهداشتی نظیر حمام برایشان فراهم میكنند و شبها برای خوابیدن به آنها سرپناه میدهند، با این وجود همواره درباره نحوه نگه داری و انتقال معتادان به گرمخانهها میان مسئولان و مددكاران اجتماعی اختلاف نظر وجود داشته است. سال 92 كمپ ترك اعتیاد شفق (همان كمپی كه دانشور مدعی شده زنان جمعآوری شده تهرانی قرار است به آنجا منتقل شوند) با نگهداری اجباری معتادان داخل كمپ و اجرای روشهای نادرست در ترك معتادان مانند كتك زدن و بدرفتاری رسانهای شد، با این وجود این كمپ هنوز هم در دسته كمپهای مجاز كشور به كار خود ادامه میدهد. در عمل اماهیچ امیدی به ترك و بهبود فرد معتاد در كمپ اجباری و با روشهای سلبی وجود ندارد اما باز هم مسئولان شهری شاید بیشتر برای زشت نشدن نمای شهرها و دیده نشدن این افراد به عنوان نمونههای فقر فرهنگی و اجتماعی در كشور آنها را بازداشت كرده و تحویل كمپها میدهند در حالی كه نگه داشتن اجباری معتادان در كمپها خلاف قانون است.
محور برنامه ریزی برای معتادان خودشان نیستند
یك كارشناس آسیبهای اجتماعی درباره تاسیس گرمخانه به «آرمان» میگوید: نفس این كار كه باعث میشود انسانهای زخمی و به حاشیه رانده شده وضعشان بدتر از این نشود و در این هوای سرد لااقل از سرما یخ نبندند خوب است در حالی كه درباره نحوه انجام این كار خوب باید چند مساله مورد توجه قرار بگیرد. ثریا عزیزپناه میافزاید: تا زمانی كه برای رفع اعتیاد افراد خود آنها محور برنامه ریزی نباشند و برنامهها بر اساس آزار بصری از دیدن این افراد و اینكه دیگر شهروندان از دیدن آنها آزرده نشوند، انجام میپذیرد این اقدامات فایدهای ندارد. او ادامه میدهد: حالا كه این مركز به كوشش شهرداری تهران تاسیس شده و بودجه صرف آن شده بهتر است كاری كنند تا آنجا واقعا برای این زنان تبدیل به سرپناه شود و برای اینكه این مكان یك سرپناه واقعی باشد باید حائز چندین ویژگی اصلی باشد. عزیز پناه عنوان میكند: در درجه اول باید در این مركز غربالگری صورت بگیرد تا شدت اعتیاد و بیماریهای احتمالی این زنان شناسایی شود و بر این اساس آنها دستهبندی و حمایت شوند. این كارشناس ادامه میدهد: در گام بعدی باید تلاش شود تا جای ممكن زنان ارجاع داده شده به این مركز به چشم یك جای امن كه میتوان به آن پناه برد به آن نگاه كنند و نباید هیچ اجباری در نگهداری و ترك آنها در این مراكز وجود داشته باشد. عزیز پناه با اشاره به اینكه اگر به زنی انگی بخورد این انگ تا آخر عمر با اوست، میگوید: زنان كارتن خواب از خانواده خود رانده شدهاند و با وضعی كه برایشان پیش آمده حتی با وجود ترك، احتمال پذیرفته شدن و برگشت مجدد آنها به خانواده شان وجود ندارد. تنهایی و بیكسی برای این زنان نگرانی بزرگی است كه با ماندن در خیابان و قرار گرفتن در معرض انواع و اقسام آسیبهای اجتماعی این بیكسی عمیقتر میشود. عزیز پناه عنوان میكند: آخرین گام و اصلیترین گام ما در تاسیس گرمخانه باید حمایت همهجانبه از زنان بیسرپناه باشد و نباید این مساله به حضور چند ساعته این زنان در مراكز محدود شود. باید برای كار و آموزش این زنان برنامه ریزی شود تا به اجتماع برگردند.
روز گذشته رئیس مركز رفاه شهرداری تهران از راه اندازی نخستین گرمخانه ویژه زنان در پایتخت خبرداد. اظهارنظرهای فرزاد هوشیار پارسیان درباره فعالیت این گرمخانه اما، ضد و نقیض است. در حالی كه او در بخشی از اظهارات خود عنوان كرد گشتهای خدمات اجتماعی شهرداری كیسها را از سطح شهر جمعآوری و به این مركز منتقل میكنند، در بخش دیگری از اظهارات خود گفت: مراجعه به این مركز به صورت خودمعرف است.
نظر شما