سلامت نیوز: زلزله ٧,٨ ریشتری نپال که در ٢٥ آوریل ٢٠١٥ رخ داد، بدترین زمین‌لرزه از سال ١٩٣٤ بود و موجب خسارات گسترده در نپال و کشورهای اطراف آن منطقه شد. تلفات جانی این زمین‌لرزه تا ٨هزار نفر رسید و ١٧هزار ٨٦٦ نفر زخمی و ٣٦٦ نفر در نپال، مفقود شدند.
به گزارش سلامت نیوز، روزنامه شهروند نوشت: نپال، یک کشور فقیر است با تولید ناخالص داخلی حدودا ٤٠,٢میلیارد در سال ٢٠١٣. با این حال زمین‌لرزه‌ها اثرات اجتماعی- اقتصادی منفی روی اقتصاد این کشور می‌گذارد، USGS (سازمان زمین‌شناسی ایالات‌متحده) تخمین زده که این کشور، حدود ٣٥درصد تولید ناخالص داخلی‌اش را در زلزله ٢٠١٥ از دست داده است.
استفاده از تکنولوژی می‌تواند به‌عنوان کلید توسعه‌پایدار و زیرساخت‌های مقاوم به بلایا باشد. تکنولوژی نقش حیاتی را از نظر مدیریت‌بحران بازی می‌کند و با استفاده از ماهواره‌ها و سیستم اطلاعات جغرافیایی (GIS) و شبیه‌سازی‌های کامپیوتری، نقشه بلایا را طراحی، آسیب‌پذیری را ارزیابی و برای آمادگی و واکنش در مقابل بلایا، برنامه‌ریزی کند. ماهواره «سنتینل١ای» اروپا، عکس‌هایی را پیش و پس از زلزله نپال گرفته است. این عکس‌ها به حالت تداخلی (interferogram) یا «نمایش رنگی جابه‌جایی گسل‌ها با تکنولوژی بالا» تبدیل شد. دانشمندان در این عکس‌ها دریافتند که باوجود پارگی از سمت شرق کاتماندو، اما این گسل نشکسته و فشار زیادی روی آن است که می‌تواند در آینده زمین‌لرزه‌های دیگری را ایجاد کند. اتفاقا زمین لرزه‌ای به‌بزرگی ٧,٣ ریشتر، در ١٢می ٢٠١٥ (کمتر از ٣هفته بعد) اتفاق افتاد که مرکز آن در ٨٠ کیلومتری شرق کاتماندو بود.
به‌نظر می‌رسد که دانشمندان درمورد اثر تغییرات اقلیمی روی زمین‌لرزه، فوران آتشفشان و تسونامی به اجماع رسیده‌اند. درحالی‌که ثابت شده تغییرات اقلیمی می‌تواند سیستم‌ها را نسبت به خسارات، آسیب‌پذیرتر و حساس‌تر کند، بسیاری از دانشمندان به این نتیجه رسیده‌اند که گرمای جهانی و آب‌شدن یخ‌های قطبی که موجب بالا آمدن سطح دریاها می‌شود، با تغییر فشار به سطح زمین، می‌تواند موجب بروز زمین‌لرزه یا فوران آتشفشانی شود.
همان‌طور که دانشمندان درمورد علل احتمالی زمین‌لرزه بحث‌می‌کنند، تکنولوژی با کمک به امداد و اقدامات توانبخشی، اعم از ارتباطات، حمل‌ونقل و امکانات پزشکی، نقش دیگری را انجام می‌دهد. به لحاظ کاهش خطرات و آمادگی در مقابل بلایا و همچنین ارزیابی آسیب‌پذیری، تکنولوژی می‌تواند با ساخت ساختمان‌های مقاوم به زلزله در نقاط با گسل‌های فعال، نقشی به همان اندازه مهم، بازی کند.
نپال با خسارات گسترده و تلفات زیادی در مواجهه با فاجعه، دست‌وپنجه نرم کرده است. زلزله نپال، درس‌های ارزشمندی را به کشور هند می‌دهد. حداقل ٣٨ شهر از کشور هند در مناطق با خطر زمین‌لرزه قرار دارند که تراکم جمعیت در این شهرها، نسبتا زیاد است. اگر اقدامات لازم صورت نگیرد و زمین‌لرزه‌ای مشابه آنچه در نپال رخ داد، در این مناطق رخ دهد، می‌تواند موجب خسارات و تلفات بسیار شدیدتری شود. زلزله گوجارات در سال٢٠٠١، جان حدود ٢٠هزار نفر را گرفت.
مشاهده جابه‌جایی زمین با کمک ماهواره «سنتینل»
ماهواره «سنتینل١ای» اروپا، نخستین تصاویر خود را از جابه‌جایی گسل‌ها، بعد از زمین‌لرزه نپال، گرفت. این ماهواره، یکی از تکنولوژی‌هایی است که می‌تواند در پیش‌بینی زمین‌لرزه، تاحدودی موثر باشد. به این نحو که قادر است با مقایسه تصاویر قبل و بعد از زمین‌لرزه، به تغییرات و جابه‌جایی گسل‌ها پی ببرد.
آنالیز داده‌های ماهواره سنتینل از زلزله نپال
تبدیل عکس‌های گرفته شده به تصاویر تداخلی
پیداکردن تفاوت‌های عکس‌های پیش و پس از زمین‌لرزه
تشخیص حتی کوچکترین جابه‌جایی زمین توسط متخصصان زمین‌لرزه
میزان تغییر شکل و جابه‌جایی با خطوط رنگی یا (fringes) به‌تصویر کشیده می‌شود.
براساس عکس‌های ماهواره «سنتینل١ای»، هریک از خطوط، جابه‌جایی ٢,٨ سانتی‌متری زمین را نشان می‌دهد.
در این تصاویر، ٣٤ خط، برابر با جابه‌جایی زمین به میزان یک‌متر است.
محققان مشاهده کردند که چگونه از سمت شرق مرکز زلزله، این گسل پاره شده، اما سطح زمین را نشکسته است. این به آن معنا بود که همه انرژی و فشار گسل، خارج نشده و باید منتظر پس‌لرزه‌های بعدی بود.
این امید وجود دارد که چنین آنالیزهایی، می‌توانند نقاطی که خطر بیشتری در آینده در آن‌جا وجود دارند را مشخص کنند و به این ترتیب، برای بلایای پیش‌رو، برنامه‌ریزی کرد.
پروفسور «رایت»، استاد دانشگاه «لیدز» می‌گوید: ما می‌خواهیم بدانیم که کدام بخش‌های گسل، ضعیف‌تر هستند. با این اطلاعات مهم، می‌توانیم تا حدودی وقوع زمین لرزه‌ها را در آینده‌نزدیک، پیش‌بینی کنیم و از وقت گذاشتن روی نقاطی که خطر کمتری در آن‌جا وجود دارد، بپرهیزیم.
ماهواره «سنتینل١ای» نخستین ناوگان جدید فضاپیمایی است که اتحادیه اروپا برای مانیتورکردن زمین، به فضا فرستاده‌اند. به‌زودی قرار است که ماهواره دیگری به نام «سنتینل١بی» برای کمک به ماهواره اول، فرستاده شود و به این ترتیب، این دو ماهواره می‌توانند با هم، هر ٦ روز یک‌بار، تصویری کامل از کل کره‌زمین ارسال کنند.
نظر شما