سلامت نیوز:ایران نخستین كشور و تهران نهمین كلانشهر دنیا در زمینه اتلاف وقت شهروندان در ترافیك شناخته شده است.

بر اساس این گزارش كه مربوط به تیرماه سال جاری است، مردم ایران به‌طور متوسط برای هر مسیر خود از مبدأ تا مقصد، بیش از ۵۰ دقیقه زمان در ترافیك هدر می‌دهند و از این بابت در جایگاه نخست جهان قرار گرفته‌اند. شاخص این گزارش متشكل از زمان لازم برای رسیدن به محل كار، برآورد نارضایتی از اتلاف زمان، انتشار گاز دی‌اكسید‌كربن در ترافیك و دیگر ناكارآمدی‌ها در سامانه ترافیكی است.

همچنین كشورهای مهمی مثل هند با زمان هدر‌رفت 61/46 دقیقه، چین با 43/43 دقیقه و ایالات متحده امریكا با 34/78 دقیقه، به ترتیب در جایگاه‌های پنجم، دهم و سی و سوم این رده‌بندی قرار دارند. از لحاظ میزان آلودگی ناشی از تولید گاز دی‌اكسید‌كربن در مقایسه با میزان ترافیك خودروهای در حال تردد، كشورهای آفریقای جنوبی، مصر و قطر در رتبه اول تا سوم قرار دارند. ایران نیز با وجود بیشترین هدررفت زمان به ‌واسطه ‌ترافیك، از لحاظ تولید گاز CO2، در جایگاه ششم قرار گرفته است. 

اما در میان كلانشهرهای جهان، شهر كلكته در هند كه ساكنانش به‌طور متوسط 66/88 دقیقه از وقت روزانه خود را در ترافیك هدر می‌دهند، در جایگاه اول است. شهر داكا، پایتخت كشور بنگلادش با زمان 59/42 دقیقه در جایگاه دوم و بمبئی هندوستان با زمان هدررفت 58/98 دقیقه در رده سوم، عنوان دیگر شهرهای پرترافیك جهان را به خود اختصاص داده‌اند. در این میان شهر تهران با متوسط 55/07 دقیقه هدررفت زمان شهروندان در ترافیك‌های سنگین، جایگاه نهم را به خود اختصاص داده است.  اعلام این آمار در حالی است كه پیش از این نیز رئیس كمیته محیط‌زیست شورای شهر تهران گفته بود: ازدحام و شلوغی، نه تنها باعث افزایش ترافیك، تشدید آلودگی هوا، به مخاطره افتادن محیط‌زیست شهر تهران، ورود خسارات مالی و صدمات جانی به شهروندان شده بلكه موجب تلف شدن بخش قابل توجهی از وقت تهرانی‌ها در ترددهای روزانه هم شده است. به گفته وی، جمعیت ثابت شهر تهران حدود 9 میلیون نفر و تعداد سفرهای روزانه نیز بالغ بر 18 میلیون سفر است، با احتساب 20 دقیقه معطلی به ازای هر سفر در ترافیك، روزانه 6 میلیون ساعت وقت تهرانی‌ها در ترافیك تلف می‌شود. 

با در نظر گرفتن ارائه پیشنهادهای مختلف در زمینه كاهش ترافیك به عنوان یكی از معضلات شهری كه همواره از سوی متخصصان بیان شده است، اما لازم به ذكر این نكته است كه شهروندان در شهرهای مختلف وقت و زمان خود را به عنوان تنها عامل تولید كه قابل تجدید شدن نیست، به صورت بهینه سازماندهی كنند. این امر نیز در سطح كلان نیاز به هم‌اندیشی جمعی، احساس نیاز ملی و فعالیت‌های وسیع اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی، مدیریتی، سیاسی و قضایی دارد كه بدون مدیریت و برنامه‌ریزی ممكن نخواهد شد.