خواسته ورزشکاران
۱- چرا به تعداد بلیت‌های فروخته‌شده صندلی وجود ندارد؟ چرا ١٠ درصد همین صندلی‌ها که وجود دارد صندلی چرمی است؟ چرا ٦٠ درصد صندلی‌ها که چرمی نیست بلوک سیمانی است؟ 
۲- با این وضع بازی و وضع داوری چرا آب قطع است؟
۳- چرا بوفه ورزشگاه کم‌فروشی می‌کند؟ این ساندویچ کالباس که ما خریدیم ۱۰ هزارتومان، توش کالباس نیست و فقط کالباس را از لای نان ساندویچی رد کرده‌اند.
۴- چرا ما توی این وضعیت می‌آییم ورزشگاه و تبلیغات دورتادور زمین و وسط زمین و روی لباس بازیکنان وجود دارد؟ ما با دوربین نگاه کردیم روی توپ و شورت ورزشی و سوت داور هم تبلیغ کرده‌اند و پول گرفته‌اند.
۵- چرا آقای فردوسی‌پور گفت در اعتراض به این وضعیت، عدد ۲ را به شماره فلان، اس‌ام‌اس کنند؟ الان این سه‌میلیون‌نفری که اس‌ام‌اس ۱۲۰ تومانی فرستادند به شماره فلان و سرجمع شد مثلا هر شب ۳۶۰ میلیون تومان، وضعیت ما را بهتر کردند؟ یا وضعیت مخابرات را؟ یا وضعیت فردوسی‌پور را؟
۶- ما با این وضعیت می‌آییم ورزشگاه. حداقل اجازه بدهند زن و بچه ما هم بیایند بغل‌دست ما روی صندلی بنشینند. آیا مگر قرار نیست زن و شوهر در سختی‌ها و خوبی‌ها در کنار هم باشند؟
۷- اصلا این شرایط ورزشگاه را ول كنید. این چه وضع بازی‌کردن است؟ این بازیکنان ما جای اینکه تمرین کنند، چرا فقط روی خط ریششان کار کرده‌اند؟
۸- آب هم که هنوز قطع است.
نتیجه
شورای شهر تصویب کرد هر کسی بخواهد برود ورزشگاه و مسابقه فوتبال ببیند، باید شش ماه قبل اصل و فتوکپی شناسنامه و کارت ملی، استشهاد محلی، اجاره‌نامه، گواهی مدرسه یا گواهی از محل کار، برگه سلامت روان، سفته به مبلغ ٥٠ میلیون تومان و یک جعبه شیرینی به مسئولان ورزشگاه ارائه کند تا صلاحیت حضور او در ورزشگاه بررسی شود.
شورای شهر در پاسخ به انتقادها گفت آن یک جعبه شیرینی برای همین است که اگر به کسی اجازه داده نشد به ورزشگاه برود، با مسئولان شیرینی بخورد و دهانش را شیرین کند.

*طنز پرداز

منبع:رونامه شرق