سلامت نیوز:نیازهای زنان زندانی به حمایت‌های چندبخشی در دوران زندان و پس از آزادی از زندان برای کسب توانایی‌های لازم برای انطباق با زندگی در جامعه آزاد تاکنون کمتر مورد توجه قرار گرفته است.
به گزارش سلامت نیوز به نقل از آرمان ،اما در بحث آسیب‌شناسی زنان زندانی اصل خودِ جرم، نکته‌ای است که باید به آن پرداخته شود. اینکه این قشر چه جرمی مرکتب شده‌اند و برای چه خلافی در زندان هستند.
جمعی از خانم‌هایی که در زندان هستند ممکن است با توجه به نوع شخصیت و ظرفیت‌شان برای مثال ممکن است آنسوشیال یا ضد اجتماعی باشند. این افراد آزاد شدن‌شان غیر از این نیست که دوباره به همان کار قبلی‌شان برگردند. اگر بدون درمان آزاد می‌شوند چون کانونی در خانواده برای‌شان وجود ندارد، دوباره وارد سطح جامعه می‌شوند و همان مشکلاتی که از قبل داشتند را دنبال می‌کنند و ادامه می‌دهند، اگر بازپروری نشوند.
توجه به علت اصلی جرم
ما باید در این قضایا به این نکته که علت اصلی ارتکاب جرم این افراد چه بوده است خیلی اهمیت بدهیم و بعد با یک کارشناسی دقیق متشکل از روانپزشک، آسیب‌شناس، جامعه‌شناس، روانشناس یا جرم شناس اجتماعی باشد، مشکل‌شان را تشخیص داد.
اگر که مشکل‌شان، مشکل اخلاقی یا اختلال شخصیت است به نظر می‌رسد که اینها باید در محیط‌های کارآموزی و کسب و مهارت‌های زندگی و تغییرات رفتاری جای عمل داشته باشند نه اینکه به سطح خانواده برگردند و مفاسد قبلی را پیگیری کنند و دوباره وارد جامعه شوند که در این صورت آش همان است و کاسه همان. اما اگر در سطح حقوقی به این مساله نگاه کنیم قضیه فرق می‌کند.
برای مثال به‌خاطر تصادف یا به خاطر اختلافات مالی یا چک‌های برگشت‌خورده یا مسائلی که به هرحال ربطی به شخصیت آدم‌ها ندارد، یعنی مساله شخصی و روانی نیست و به دلیل این موراد در زندان هستند طبیعتا باید برای آزادی آنها تلاش و کوشش کنیم.
چون که مجموعه شرایط خانواده معمولا بدون حضور مادر گرانی‌گاه خودش را از دست می‌دهد و دیگر آن خانواده ثبات ندارد و در این زمینه لازم است که تلاش‌هایی صورت بگیرد چرا که نقش پدر هر چند که در خانواده مهم است اما به صورت گرانیگاهی نیست و بیشتر نقش حمایتی دارد. بنابراین حضور مادر در خانواده از الزاماتی است که باید به آن توجه خاصی مبذول داشت.
سازمان زندان‌ها تسهیلاتی که در این زمینه می‌تواند قایل شود، ملاقات با خانواده، مرخصی‌های کوتاه مدت یا استفاده از مددکاری. در این زمینه مهم‌ترین سازمانی که می‌تواند به زندان‌ها کمک کند، سازمان بهزیستی است.
این سازمان می‌تواند مددکار در اختیار سازمان زندان‌ها قرار دهد و مشکلات خانواده‌ها را به‌طور دقیق مورد بررسی قرار دهند و زمانی بیشتری را برای این افراد و این خانواده‌ها بگیرند. برای افراد کار در تولیدی‌ها یا در خود زندان یا در جاهای دیگری که امکانش هست به گونه‌ای که درآمدشان به خانواده برسد و در نهایت زمان ملاقات و بازپروری را بیشتر کنند.
کارآموزی زندانیان زن
آن چیزی که بیش از همه می‌تواند به این خانم‌ها کمک کند، استفاده از سیستم مددکاری و کارآموزی است. یعنی اینکه این افراد در مدتی که در زندان هستند بتوانند برای مستقل زندگی کردن یک کسب‌وکار و یک پیشه‌ای را فرا بگیرند، یک مهارتی را یاد بگیرند که اگر باز از خانه بیرون آمدند دچار این مشکل نشوند که ندانند که درآمدشان را باید از کجا تامین کنند و دوباره وارد همان بازی قبلی شوند.
زنان به لحاظ تفاوت‌های بیولوژیک، روانشناختی و اجتماعی که با مردان دارند در زندگی با مسایلی مواجه هستند که در برخی موارد متفاوت با مردان است.
حتی وقتی زنی مرتکب جرمی می‌شود اگرچه قانون برای او مجازات یکسانی با مردی که همان جرم را انجام داده، در نظر می‌گیرد و در این‌جا ممیزه جنسیتی وجود ندارد اما به جهت تفاوت‌های ذکرشده میان زنان و مردان، در برخی موارد نیاز است که در وضع قانون یا اجرای آن و همچنین در ارائه تسهیلات و خدمات ویژه مجرمان توجهات خاصی به زنان صورت گیرد. از آن‌جایی که خانواده‌های زندانیان در معرض مشکلات و آسیب‌های متعددی هستند لازم است که نهادهای مختلف از جمله بهزیستی و انجمن حمایت از زندانیان خدماتی را به آنها ارائه دهند تا از شدت آسیب‌ها و مشکلاتشان کاسته شود.
بخشی از اقداماتی که برای کمک به خانواده زندانیان انجام می‌گیرد شامل کمک‌های مالی است که در بودجه سالانه کشور نیز مبالغی به این منظور اختصاص داده می‌شود.
این کمک‌ها در سه دسته‌بندی توانمندسازی خانواده‌ها در زمینه سلامت، توانمندسازی اقتصادی خانواده‌ها و برگزاری کلاس‌های توجیهی و توانمندسازی معنوی قابل دسته‌بندی است. همان‌طور که مشخص است زنان در مقایسه با مردان با مشکلات بیشتری وارد زندان می‌شوند و در دوران زندان نیز با مشکلات بیشتری دست و پنجه نرم می‌کنند. از این موارد می‌توان این نتیجه را گرفت که زنان با مشکلات بیشتری نیز محیط زندان را ترک خواهند کرد.
مشکلاتی که اگر تمهیداتی برای آن اندیشیده نشود به احتمال زیاد بازگشت دوباره آنان به محیط زندان را تضمین کنند. بخشی از عدم توجه را باید در ناشناخته بودن چنین مشکلاتی و در عین حال نسبت کم زندانیان زن می‌توان جست‌وجو کرد.
از سویی باید توجه داشت طرح‌هایی نظیر مجازات‌های جایگزین حبس به‌گونه‌ای مورد تصویب و اجرا قرار بگیرند که کمترین معایب را برای زنان و جامعه به همراه داشته باشند. هر چند در دولت یازدهم شهیندخت مولاوردی؛ معاون وقت رئیس‌جمهور در امور زنان و خانواده اعلام کرد در لایحه‌ای که قوه قضائیه در رابطه با ساماندهی و مجازات‌های جایگزین حبس دارد معاونت امور زنان و خانواده نیز پیشنهادات خود را اعلام کرده و دستگاه قضا آنها را پذیرفته است. البته، جزئیاتی در این رابطه مطرح نشد و بهمن ماه سال گذشته اصغر جهانگیر؛ رئیس سازمان زندان‌ها اعلام کرد اگر طبق قانون تسهیلات و ارفاقاتی برای زنان لحاظ و ملاحظاتی ابلاغ شود، در زندان‌ها عملیاتی خواهد شد اما اگر قانون اصلاح نشود، این پیشنهاد به هیچ وجه عملیاتی نخواهد بود. در حال حاضر نیز پس از گذشت قریب به یک‌سال از این اظهارنظر، خبر دیگری از مجازات‌های جایگزین حبس زنان نشد.
گام اصلی مددکاری است
اما گام اصلی مددکاری و بررسی وضعیت این افراد است. گام دوم هم این است که به آنها یک حرفه یاد بدهند و کارآموزی‌های لازم را بگذرانند تا به آن مهارت‌های اجتماعی که لازم است، دست یابند. در این زمینه انواع و اقسام کارهایی وجود دارد به شرطی که بتوانند سرمایه مقتضی و مختصر را در اختیار آنها قرار دهند. کارهایی از جمله قالیبافی، آرایشگری، خیاطی و هر حرفه‌ای که برای بازپروری لازم باشد به افراد آموزش دهند.
در این راستا موسسات کارآموزی و انجمن‌های فنی و حرفه‌ای اینها خودشان امکانات اولیه را در اختیارشان قرار می‌دهند و به آنها می‌گویند که چه کارهایی را باید انجام دهند. همچنین در این زمینه نهادهای عمومی مانند خیریه‌ها و سازمان‌های مردم نهاد می‌توانند در حرفه‌آموزی به این قشر کمک کنند.
نظر شما