سلامت نیوز :عدم تمایل پزشکان متخصص به طبابت در شهرهای محروم باعث شده تا بسیاری از آن‌ها بدون داشتن مجوزهای قانونی و با داشتن رابطه در مطب دوستان خود در شهرهای بزرگ کار کنند. چند عضو کمیسیون بهداشت و درمان مجلس سیاست وزارت بهداشت را در توزیع پزشک شکست‌خورده می‌دانند.

به گزارش سینانیوز، حدود ۲۶ هزار پزشک متخصص در رشته‌های پزشکی در کشور فعالیت می‌کنند که از این تعداد نزدیک به ۶۰ درصد آن در شهر تهران اقامت دارند، آن هم بیشتر در بیمارستانهای خصوصی. این آمار نشان می‌دهد با وجود ادعای وزارت بهداشت مبنی بر توزیع مناسب پزشک متخصص در شهرهای محروم، این برنامه به درستی انجام نمی‌شود و مشکل بیماران این مناطق را نیز برطرف نمی‌کند.

در حال حاضر پزشکان متخصص ترجیح می‌دهند طرح خدمت خود را در شهرهای محل سکونت خود و در شهرهای بزرگ بگذرانند؛ چراکه به اعتقاد آن‌ها، گذراندن این طرح پس از هشت سال دوره تخصص، اجحاف در حقشان بوده و انگیزه فعالیت را از آن‌ها می‌گیرد.
دکتر "عبدالعزیز جمشیدزهی" عضو کمیسیون بهداشت و درمان مجلس در گفتگو با سینانیوز با اعلام اینکه توزیع پزشک در استان‌های مختلف و در مراکز استان‌ها به شدت نامناسب است، می‌گوید:اکنون در برخی شهرستان‌های با جمعیت حدود ۴۰ هزار نفر، حتی یک پزشک متخصص هم وجود ندارد.
وی می‌افزاید: «علی رغم تلاش معاونت نیروی انسانی وزارت بهداشت برای تامین پزشک در مناطق محروم، همچنان شاهد کمبود پزشک متخصص در این مناطق هستیم. این در حالی است که دانشگاه‌های علوم پزشکی شهرستان‌ها، تعداد متخصصان مورد نیاز خود را اعلام کرده‌اند.»
وی ادامه می‌دهد: «در حال حاضر متاسفانه پزشکان متخصص تمایل دارند از فعالیت‌های خود عقب بمانند اما طرح خود را در مناطق محروم نگذرانند. آنها گاهی فقط تمایل دارند به مناطق مورد علاقه خود مراجعه کنند. به عنوان مثال پزشک متخصص باید به سیستان و بلوچستان برود و خدمت کند اما با یکبار رفتن، دیگر به آنجا مراجعه نمی‌کند.»
عضو کمیسیون بهداشت و درمان مجلس شورای اسلامی می‌گوید: «اگر به دنبال ساماندهی این اوضاع و توزیع مناسب پزشک متخصص هستیم باید نظارت وزارت بهداشت و بازرسان افزایش یابد. به زور نمی‌شود پزشک متخصص را به مناطق محروم اعزام کرد؛ چراکه برای این دسته از پزشکان، محرومیت از طرح اهمیتی ندارد و در این میان بیماران هستند که بسیار آسیب می‌بینند.»
در همین حال بسیاری از متخصصان دلیل عدم تمایل به گذراندن طرح خدمت خود در مناطق محروم را کمبود مراکز درمانی تخصصی و آزمایشگاه‌های مجهز اعلام می‌کنند و این امر بهانه‌ای می‌شود تا بیماران برای درمان بهتر روانه شهرهای بزرگ شوند.
از سوی دیگر عده‌ای از متخصصان بر این باورند که دستمزدهای بالا در شهرهای بزرگ با سطح درآمد در مناطق محروم قابل مقایسه نیست و به همین دلیل برای کسب درآمد بیشتر نمی‌توانند در شهرهای محروم دوام بیاورند.
با وجود اینکه طبق قانون، وزارت بهداشت موظف است شرایط رفاهی را برای پزشکانی که دوره خدمت خود را در مناطق محروم می‌گذرانند، فراهم کند اما برخی از متخصصانی که در شهرهای محروم طرح خدمت خود را می‌گذرانند علاوه بر نبود تجهیزات و امکانات پزشکی، از مشکلات معیشتی، نبود یا کمبود امکانات رفاهی و تحصیلی مناسب برای خانواده‌هایشان گلایه دارند و معتقدند وزارت بهداشت تنها برنامه اعزام پزشکان به مناطق محروم و شهرهای کوچک را در دستور کار خود داشته و کمتر توجهی به رفع کمبودها و مشکلات‌شان دارد.
عدم تمایل پزشکان متخصص به طبابت در شهرهای محروم همچنین باعث شده تا بسیاری از آن‌ها بدون داشتن مجوزهای قانونی و با داشتن رابطه در مطب دوستان خود در شهرهای بزرگ کار کنند و عواقب این کار غیرقانونی را هم به جان بخرند.
حسینعلی شهریاری رییس کمیسیون بهداشت و درمان و نماینده یکی از شهرهای محروم در مجلس شوراری اسلامی درباره عواقب این رخداد می‌گوید: «توزیع پزشک و برخورداری مردم مناطق محروم از خدمات سلامت، عادلانه نیست. برخی مناطق با ازدحام پزشک متخصص و برخی مناطق با کمبود شدید آن مواجه هستند. چرا باید تهران و شهرهایی مانند شیراز، مشهد، اصفهان و تبریز مملو از پزشک متخصص و فوق تخصص باشد اما زنان و کودکان مناطقی مانند خاش و زابل از کمترین خدمات درمانی بی‌بهره باشند.»
وی ادامه می‌دهد: «در برنامه پنجم توسعه کشور، تمهیدات لازم برای آنکه پزشکان تمایل بیشتری برای خدمت در مناطق محروم داشته باشند، اندیشیده شده که البته اجرای این برنامه منوط به تلاش دولت است. مجلس نیز در برنامه چهارم توسعه ۱۰۰ میلیارد تومان برای کمک به وضعیت درمانی مناطق محروم تصویب کرده است اما تا پایان این برنامه تنها کمتر از ۱۰ میلیارد تومان آن محقق شده است.»
شهریاری تصریح می‌کند: «البته پزشکان متخصص و فوق تخصص نیز بیشتر تمایل دارند در تهران و چند شهر بزرگ مستقر شوند؛ شهرهایی که بیمارستان‌های لوکس و گرانقیمت در آن‌ها احداث می‌شود.»
به نظر می‌رسد انتظار از پزشکان متخصص و حتی پزشکان عمومی برای گذراندن طرح و فعالیت در شهرستان‌ها زمانی تحقق می‌یابد ‌که دولت و مجلس شورای اسلامی به موقعیت و کار پزشکان در شهرستان‌ها، توجه ویژه‌ای داشته باشند. براساس تاکیدات کارشناسان، دو قوه مقننه و مجریه باید در تدوین قوانین و لوایح و نیز تامین شرایط و امکانات مادی و رفاهی، به گونه‌ای عمل کنند تا پزشکان مورد اشاره با دلخوشی بیشتری در مناطق کمتربرخوردار مشغول به کار شوند. در غیر این صورت، شکی نخواهدبود که این دسته از پزشکان پس از انجام تعهدات و گذراندن طرح، بلافاصله به مراکز استان‌ها و تهران عزیمت می‌کنند و حکایت کمبود پزشک متخصص در مناطق محروم و شهرهای کمتربرخوردار همچنان ادامه خواهد داشت.