اوتیسم یک اختلال در طیف اختلالات اوتیستیک (ASD) است. این اختلال به طور عام بر ارتباطات اجتماعی، تعاملات میان فردی، و نحوه تفکر و رفتار تأثیر می‌گذارد. در زیر توضیحات کاملتری در مورد ویژگی‌ها و درمان اتیسم آورده شده است:

1. **ویژگی‌های اجتماعی:**

- مشکلات در تعامل اجتماعی: افراد مبتلا به اوتیسم مشکلات در برقراری و حفظ ارتباطات اجتماعی دارند.

- نقص در اشتراک گذاری احساسات: ممکن است نتوانند احساسات و تجارب خود را به درستی با دیگران به اشتراک بگذارند.

2. **رفتارهای تکراری و محدود:**

- رفتارهای تکراری: تکرار کردن حرکات یا دستورات به صورت مکرر، مثل چرخش اشیاء یا تکرار عبارات.

- علاقه‌های محدود: تمایل به تمرکز بر علاقه‌ها یا فعالیت‌های خاص و انگیزه اجتماعی کمتر.

3. **مشکلات در زبان و ارتباطات:**

- نقص در توانایی برقراری ارتباط کلامی: ممکن است مشکلات در استفاده از زبان و درک مفاهیم داشته باشند.

- استفاده از زبان غیرکلامی: برخی از افراد با اوتیسم از طریق زبان غیرکلامی مانند ژست‌ها، علائم صورتی، یا تغییرات در نبرد صدا ارتباط برقرار می‌کنند.

4. **حساسیت به تحولات محیطی:**

- حساسیت به تحولات حسی: برخی از افراد با اوتیسم ممکن است حساسیت زیادی نسبت به نور، صدا، بو، یا لمس داشته باشند.

5. **تاخیر در توسعه گفتاری و زبانی:**

- تاخیر در گفتار و زبان: بسیاری از افراد با اوتیسم تاخیر در توسعه مهارت‌های زبانی و گفتاری دارند.

اوتیسم یک اختلال پیچیده است که تأثیر گسترده‌ای بر روی زندگی روزمره فرد دارد. درمان و مداخله‌های مختلف، از جمله ترکیبی از تحلیل رفتاری، درمان‌های توانبخشی، و آموزشهای اجتماعی می‌تواند به بهبود علائم و توانایی‌های افراد مبتلا به اوتیسم کمک کند.

واژه "اوتیسم" از کلمه یونانی "اوتوس" (Autos) گرفته شده است که به معنای "خود" یا "خودمختار" است. این اصطلاح ابتدا توسط پزشک و روان‌پزشک یونانی اورنسوس براهه در قرن 20 میلادی به کار گرفته شد.

استفاده از این کلمه برای اولین بار توسط روان‌پزشک اتیسم، لئو کانر، در دهه 1940 میلادی انجام شد. او این واژه را برای توصیف وضعیتی از کودکانی که به خودشان مشغول بودند و ارتباطات اجتماعی نادرست یا کم داشتند، به کار برد.

پس از آن، اصطلاح "اوتیسم" به عنوان نامی کلی برای اختلالات طیف اوتیسم (ASD) به کار گرفته شد، که شامل اختلالاتی مانند اوتیسم کلاسیک، اختلال نقص توجه و فزون‌فعالیت (ADHD)، و اختلالات دیگر می‌شود. امروزه، این واژه به طور کلی به اختلالاتی اطلاق می‌شود که با مشکلات در تعاملات اجتماعی، تکرار رفتاری، و محدودیت‌های درک و ارتباط با محیط اطراف همراه هستند.

بی اشتهایی کودک

کم‌اشتهایی کودکان می‌تواند یک چالش برای والدین باشد، اما با ایجاد روش‌های موثر و تدریجی، می‌توان به توسعه عادات غذایی سالم در کودکان کمک کرد. در این راستا، این نکات می‌تواند به شما کمک کند:

1. **تدریجی و با صبوری:**

- اجبار به مصرف غذاها ممکن است نتایج معکوس داشته باشد. به تدریج و با صبوری، غذاهای جدید را به کودک معرفی کنید.

- امکان دهید کودک به تدریج با طعم و ملمس مواد غذایی آشنا شود.

2. **ترکیب مواد غذایی:**

- اغذیه‌ها را به شکل‌ها و ترکیبات مختلف آماده کنید. این می‌تواند رنگ، طعم، و ملمس مختلفی به غذاها بدهد.

- مواد غذایی را با هم ترکیب کنید تا تجربه غذایی جذاب‌تر شود.

3. **شرکت کودک در آشپزی:**

- کودکان را در فرآیند آشپزی شرکت دهید. این امکان را فراهم می‌کند تا غذاها را بهتر بشناسند و احتمالاً برای خودشان ترجیح بدهند.

- آشپزخانه را به یک مکان مهم و جذاب برای کودکان تبدیل کنید.

4. **استفاده از ابزارهای جذاب:**

- ظروف رنگارنگ و ابزارهای جذاب می‌توانند توجیه کننده و جلب کننده برای کودکان باشند.

- داستان‌ها یا بازی‌هایی که به غذاها مرتبط هستند، می‌توانند کودکان را به خوردن ترغیب کنند.

5. **توجه به احساسات:**

- گاهی اوقات افراد کم‌اشتها با احساسات خاصی نسبت به مواد غذایی خود دچارند. توجه به این احساسات و بررسی اینکه چرا کودکان خود ممکن است از بعضی غذاها منع شوند، می‌تواند کمک کننده باشد.

6. **برگزاری وعده‌های غذایی در محیط مثبت:**

- ایجاد محیطی خوشایند و مثبت برای وعده‌های غذایی می‌تواند احتمال خوشنودی و تجربه مثبت در مورد غذا را افزایش دهد.

- اجتناب از ایجاد فشار و استرس در هنگام وعده غذایی.

7. **تشویق و پاداش:**

- تشویق و پاداش برای تلاش‌ها و پیشرفت‌های کودکان در خصوص خوردن غذا می‌تواند ترغیب‌کننده باشد.

- امتحان غذاهای جدید را با تشویق و ایجاد انگیزه مثبت همراه کنید.

با توجه به این نکات و استفاده از رویکردهای فراگیر، می‌توانید به تدریج ترجیحات غذایی کودکان خود را توسعه دهید و آنها را به خوردن مواد غذایی متنوع‌تر تشویق کنید.