این اتفاق، سالانه عده زیادی را به کام مرگ کشانده که چه بسا کودکان، زنان و افراد غیرمسلح دیگری نیز شامل این مجموعه باشند. این عامل بیانگر این واقعیت است که آموزش درست صلح، شوربختانه مورد غفلت قرار گرفته و خلأ آن به‌ صورتی جدی قابل لمس است.

پذیرش این مهم که آموزش می‌تواند راهگشایی برای این وضعیت به‌وجودآمده باشد، در شعار امسال روز جهانی آموزش، خود را نمایان کرده است.‌ آنچه در این زمینه مورد توقع است، آموزش این مفهوم از اوان کودکی در فرد برای درونی‌شدن آن است. اگر کودک از همان ابتدا یاد بگیرد که راه تعامل را در پیش گیرد و بیاموزد که همدلی می‌تواند آرامشی همه‌جانبه را در او ایجاد کند، می‌شود امیدوار بود که جهان آرام مورد انتظار، زودتر خود را نمایان می‌کند.

آموزش صلح باید ابتدا از خانواده شروع شود و در رفتار اعضای خانواده به‌وجود آید. خانواده هم این رفتار را از رسانه‌هایی بیاموزد که با آنها در ارتباط است. نهاد آموزشی هم باید به طرق مختلف بکوشد تا در لیست دروس خود، درسی کاربردی برای بهینه‌سازی این امر بگنجاند و اثرات آن را به‌ صورتی علمی رصد کند.

جوامع شهروندان‌شان را با بینش‌هایی آشتی‌جویانه تربیت کنند و درصدد باشند تا آموزش صلح همه‌گیر شود؛ چراکه این آموزش مداوم نشانه‌ای برای رشد و تعالی یک مجموعه به حساب می‌آید تا زندگی را در مسیری منظم قرار دهد. با همه اینها متأسفانه قدرت‌طلبی و انحصارگرایی همیشه می‌تواند اختلالی جدی را در بهبود عملکرد به وجود بیاورد که رفع آن همتی جامع از نهادهای اثربخش جهانی را می‌طلبد تا به‌عنوان واقعیتی پذیرفته‌شده راه‌گشا شود.