به گزارش سلامت نیوز حنیف رضا گلزار کارشناس ارشد خاک وآب و کنشگر محیط زیست ومنابع طبیعی در یادداشتی اختصاصی درباره ارتباط طرح های سدسازی و تخریب اکوسیستم جنگلی نوشته است.

پرده نخست

شعار کم آبی سر داده می شود. جنگل و طبیعت تخریب می شود و دیوار خاکی در قامت یک "سد" به نام سد الیمالات در قلب جنگل سر بر می آورد. مسیر رود بسته می شود و دریاچه ای دست ساز در پشت دیوار خاکی با غرق کردن میلیون ها تُن خاک ارزشمند و هزاران اصله درخت شکل می گیرد.

پرده دوم

دریاچه دست ساز که بر قتلگاه طبیعت و زیستمندان سربرآورده، چشم انداز زیبایی دارد. گردشگری هم شعار پر رونق این روزگار و لغلغه زبان خیلی از مدیران است، بی آنکه الفبای آن را بدانند! دریاچه و حریم جنگلی اطراف آن به مساحت ۲۵ هکتار از سوی "آب منطقه ای مازندران" و بدون موافقت متولی منابع طبیعی واگذار می شود و سرمایه دار ها می آیند، تصرف می کنند و تغییر کاربری می دهند تا سرمایه گذاری کنند.

پرده سوم

مجموعه گردشگری دورادور دریاچه برپا می شود. برای ساخت پارکینگ، موافقت شفاهی مدیرکل منابع طبیعی استان اخذ می‌شود. پیمانکاران با لودر و بولدوزر به جان پوشش گیاهی و خاک و آب راهه ها می افتند، شن ریزی می کنند و باقی ماجرا... در همه این مدت، متولی منابع طبیعی همچنان در خواب است یا اینکه خود را به خواب زده است!

بهره سخن!

سد خاکی و ۸۰۰ هزار مترمکعبی الیمالات یک تجربه است! تجربه ای که بر رهاشدگی منابع طبیعی و ناتوانی ساختار مدیریتی منابع طبیعی کشور مهر تایید می کوبد! مردم و کارشناسان حق دارند نگران باشند و بپرسند "اگر سدهای کسیلیان، فینسک، زارم رود، تنکابن و دیگر سدهای مکان یابی شده در گیلان و مازندران و گلستان با نقض حریم هیرکانی ساخته شوند، چه خواهد شد ؟!»