قانون بهداشت روان مربوط به 40 سال قبل است
به گزارش سلامت نیوز به نقل از اعتماد ؛ عملكرد دولت در مواجهه با بیماریهای اعصاب و روان همچنین این فرضیه را دامن میزند كه سیاستگذاران عرصه سلامت كه باید تقسیمات خود را با بدنه دولت هماهنگ و همسو كنند، از هرگونه اقدام جدی برای كنترل بیماریهای اعصاب و روان و تدوین سیاستهای پیشگیرانه در این زمینه منع شده یا دستنوشتههای آنان بنا بر دستورهای نانوشته، به بایگانی سپرده شده است. دكتر غلامرضا میرسپاسی، رییس انجمن علمی روانپزشكان ایران روز گذشته و در نشست خبری اعلام كرد كه با وجود صرف زحمات بیش از 40 روانپزشك برای تدوین پیشنویس قانون بهداشت روان، این پیشنویس نه تنها به دست تصویب و اجرا سپرده نشده بلكه متولیان كنترل و پایش بهداشت روان كشور همچنان تابع قوانینی هستند كه بیش از 40 سال از عمر آنها میگذرد.وی گفت: «حدود شش سال قبل متخصصان روانپزشكی به دستور وزارت بهداشت گرد هم آمدند و این پیشنویس را با تحمل زحمات فراوان آماده كردند در حالی كه این پیشنویس هنوز به مجلس ارائه نشده است.»دكتر پرویز مظاهری، دبیر این انجمن هم در تكمیل این اعتراض افزود: «در صورتی كه این پیشنویس تصویب میشد، وضعیت سلامت روان، جایگاه روانپزشك و بیمار و حتی تخصیص تختهای روانپزشكی هم روشن میشد.
باید از مسوولان پرسید كه به چه علت این پیشنویس هنوز در مرحله تصویب قرار نگرفته است. در حالی كه فقدان یك قانون جدید ما را متوجه مشكلات موجود در درمان اختلالات روانی میكند كه مهمترین آن هم نبود اورژانس روانپزشكی است و باید بروز اتفاقاتی همچون حادثه خیابان مدنی یا سعادتآباد را نمودی از مشكلات ناشی از فقدان اورژانس روانپزشكی بدانیم و بپذیریم كه بیمار روانی، برای خود، خانواده و جامعه مشكلساز است.»وی با انتقاد از فقدان جایگاه قابل تامل برای سلامت روان در وزارت بهداشت گفت: «ما از وزیر اسبق بهداشت خواهش كردیم كه دفتر سلامت روان به یك معاونت تبدیل شود تا اعتبارات بیشتری هم دریافت كند.» متاسفانه دفتر سلامت روان در وزارت بهداشت همچنان در حد یك اداره كل است كه اعتبارات بسیار ناچیزی هم در اختیار دارد.اعضای انجمن علمی روانپزشكان ایران همچنین از كمبود تعداد روانپزشك و توزیع نامناسب روانپزشكان كشور انتقاد كردند. مظاهری گفت: «بنا بر اعلام سازمان بهداشت جهانی،باید به ازای هر 7 الی 10 هزار نفر جمعیت، یك روانپزشك فعال باشد. ما در حال حاضر دو هزار روانپزشك در كشور داریم و با احتساب استاندارد سازمان بهداشت جهانی، با كمبود هشت هزار روانپزشك مواجهیم. در عین حال دو هزار روانپزشك موجود هم به خوبی توزیع نشدهاند چنان كه در بسیاری از شهرهای كوچك و دورافتاده، هیچ روانپزشكی وجود ندارد.»
دبیر انجمن علمی روانپزشكان ایران همچنین از فضای اخیر حاكم بر درمانهای روانپزشكی انتقاد كرد و یادآور شد كه تنها افراد صاحب صلاحیت برای درمان اختلالات اعصاب و روان، روانپزشكان و روانشناسانی با گرایش بالینی هستند كه به طور مكرر با بیماران سروكار دارند و میتوانند اعضای ثابت تیم درمان بیماریهای اعصاب و روان محسوب شوند. مظاهری افزود: «متوجه شدیم اخیرا اعلام شده كه روانپزشكان صرفا مسوول درمان دارویی بیماران اعصاب و روان بوده و درمان غیردارویی این بیماران باید توسط روانشناسان انجام شود. متاسفانه هنوز برای بسیاری از بخشها، جایگاه روانشناس و روانپزشك روشن نبوده و حتی انگ بیماری روانی هم از همین نامشخص بودن جایگاه نشات میگیرد. البته وضعیت جامعه نسبت به 15 سال قبل بسیار بهتر شده، زیرا مردم از مراجعه به روانپزشك هراسی ندارند و باید به یاد داشته باشیم كه یك فرد مبتلا به وسواس یا یك فرد مضطرب، بیمار روانی است در حالی كه باور غالب جامعه این است كه بیمار روانی حتما باید حالت تهاجمی داشته باشد.»میرسپاسی در پاسخ به «اعتماد» مبنی بر اینكه علت شیوع انگ نسبت به بیماران روانی در جامعه ایران چیست، گفت: «انگ بیماری روانی در تمام دنیا وجود دارد. باور مردم دنیا این است كه درد، باید فیزیكی باشد. البته شاید انگ در كشورهای غربی كمتر باشد اما حتی روشهای درمانی هم انگ دارد و نمونه آن هم مواجهه مردم با كاربرد الكتروشوك است، در حالی كه الكتروشوك از درمانهای بسیار موثر برای بیماران مبتلا به افسردگی شدید یا سالمندانی است كه ممكن است مصرف دارو، عوارض غیرقابل جبرانی در آنها ایجاد كند.»
نظر شما