سلامت نیوز : هر روز شاهد شگفتی جدیدی درباره مغز انسان هستیم؛ مغز، بخشی از بدن انسان است که هنوز هم راز‌های ناگفته بسیاری دارد و محققان سعی می‌کنند با بررسی دقیق آن به اطلاعات بیشتری دست پیدا کنند.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از سیب ؛ از انجام اسکن‌های مختلف تا بررسی لایه به لایه، هر کدام در طول سال‌های اخیر نقش بسزایی در کشف راز‌های مختلف مغز انسان داشته‌اند. اما بد‌نیست بدانید مغز انسان عملکردی عجیب دارد. مغز به طور ناخودآگاه قابلیت پردازش 11 میلیون داده را در اختیار دارد. این در حالی است که توان پردازش مغز در هوشیاری تنها به 40 داده خلاصه می‌شود. همین موضوع باعث شده تحقیقاتی در راستای قدرت مغز به صورت ناخودآگاه انجام شود.

اولین هدف تحقیق به چاپ رسیده در ژورنال سایکولوجیکال ساینس، پاسخ به این پرسش است که آیا مغز در حالتی که چشم‌ها شما را گول زده‌اند و فکر می‌کنید یک چیز خاصی اطرافتان نیست، می‌تواند اهداف بصری را تعقیب کند یا خیر. در همین خصوص، محققان انستیتو مغز و ذهن در دانشگاه اونتاریوی غربی، داوطلبان را در معرض حقه‌ای به نام توهم متصل بودن قرار دادند که باعث می‌شود فرد تعداد دایره‌های به نمایش در آمده روی صفحه را کم تخمین بزند. دو گروه دایره، یکی در راست و بقیه در سمت چپ به نمایش در می‌آیند. دایره‌های گروه اول تنها به خطوطی کوچک متصل هستند اما در گروه دیگر، دایره‌ها به وسیله خطوطی به یکدیگر وصل شده‌اند.

ذهن به طور اشتباهی تصور می‌کند تعداد دایره‌ها در گروه متصل به هم، کمتر از گروه دیگر است، ولی در عمل تعداد دایره‌های هر دو گروه دقیقا یکسان است. توهم متصل بودن، راهی اثبات شده برای گول زدن چشم‌هاست. اما زمانی که قرار شد داوطلب روی دایره‌ها یک عمل واقعی انجام دهد، شگفتی پدید آمد. چیزی که محقق‌ها نام آن را بینایی مغز گذاشته‌اند. افراد حاضر در این آزمایش، با وجود گول خوردن و ندیدن تعدادی از دایره‌ها، قادر به انجام کارهایی بودند که شامل تک‌تک اهداف می‌شد.

نتیجه این تحقیق را می‌توان چنین بیان کرد که گویی پردازش بصری داده‌ها در دو مسیر صورت می‌گیرد. یکی که همه ما با آن آشنایی داریم و درک پیرامون از طریق مشاهده است. نتیجه دیگر کاری است که مغز وقتی فقط روی دیدن متمرکز نیستیم انجام می‌دهد.

نابینایی قشری به حالتی گفته می‌شود که لایه اصلی بینایی در مغز یعنی لوب پس‌سری دیگر قادر به انجام وظایف خود نیست، معمولا این حالت در نتیجه صدمات و جراحات به وجود می‌آید و فرد (حتی با این‌که چشم‌هایش سالم است) دیگر قادر به درک بصری دنیای پیرامون به شکلی که افراد سالم قادر هستند، نیست. البته این به معنای آن نیست که مغز قابلیت بینایی را از دست داده است. بادامه مغز بیمار، یعنی منطقه‌ای که قادر به تشخیص خطرناک بودن محرک‌های بیرونی است، بوضوح یک الگوی فعالیتی متفاوت را برای نگاه خیره به فرد یا نگاه دور از او نشان داد. یعنی مهم نبود که لایه بینایی مغز ناتوان از تشخیص نگاه خیره بود، چون لایه دیگری بدون توجه به این ناتوانی قابلیت درک آن را داشت.

هنوز مشخص نیست دقیقا چه اتفاقی در این بین افتاده، ولی یک حس دیداری قطعی زمینه‌ساز این عکس‌العمل بوده که نبود هشیاری هم مانعش نشده. مغز انسان جزو شگفتی‌های تطبیق‌پذیر دنیای ماست و انطباق‌پذیری با موانع پیرامون برای بقا، دقیقا همان چیزی است که این عضو شگفت‌انگیز بدن انجام می‌دهد. اگر یک سیستم از کار بیفتد، که در اینجا قابلیت پردازش داده‌های بصری است، مغز خودش را با شرایط جدید تطبیق می‌دهد تا بخش دیگری از آن، این خلا را پر کند.