سلامت نیوز:همه ما وارث شرایطی از گذشته نزدیک هستیم که در آن هر ساخت‌وساز و تغییر کاربری‌ای به‌نام توسعه منابع حیات طبیعی را تخریب کرد. باید که این میراث تخریب را با همیاری با مدیریت بخش کشاورزی تقسیم کنیم و تا می‌توانیم کاهش دهیم.
به گزارش سلامت نیوز، عبدالحسین طوطیایی - پژوهشگر کشاورزی در روزنامه شرق نوشت: مدت‌هاست در بعضی تریبون‌های رسمی یا تحلیل‌های کارشناسی از بخش کشاورزی به‌عنوان مقصر بزرگ زیاده‌روی در مصرف آب یاد می‌کنند. در اینکه بخش کشاورزی باید مدیریت بهینه مصرف آب را سرلوحه اولویت‌های خود قرار دهد، تردیدی نیست. شگفتی از آن است که با این انگشت اشاره، شاکی واقعی، خود در جای متهم قرار گرفته است.
زنجیره فعالیت‌های کشاورزی مانند هر کشور دیگری، به‌طور طبیعی آبی که در اختیار دارد را باید به مصرف تولید و در حقیقت دستیابی به امنیت غذایی و حتی صادرات مازاد تولید برساند. چنانچه بنا باشد مدیریت این بخش در این رابطه مخاطب پرسشی قرار گیرد، باید گفت با این میزان آب در دسترس چرا تولید بیشتری صورت نگرفته است؟ اگر به هر دلیلی، براساس ذخایر موجود، باید آب کمتری در اختیار تولیدکنندگان محصولات کشاورزی قرار بگیرد باید که مدیریت منابع را در خلال سه دهه گذشته و برای توسعه چاه‌های بی‌پروانه و... مورد پرسش قرار داد.
درحال‌حاضر دستگاه‌های مسئول کشاورزی، در برابر دو پرسش و دو انتظار کاملا متضاد قرار می‌گیرند؛ مطالباتی که اگر قرار باشد به یکی آنها پاسخ داده شود، به‌طور قطع از آن دیگری باید چشم پوشید. هرازگاهی بعضی از نمایندگان مجلس یا رسانه‌ها کاهش تولید بعضی اقلام اساسی را در مقایسه با گذشته مورد ایراد قرار داده و با تأکید بر راهبرد امنیت غذایی این مدیریت را به چالش می‌کشانند. چنین ایراد و پرسش‌هایی آن زمان می‌تواند در جهت منافع ملی باشد که این بخش برای دراختیارداشتن منابع آب کافی محدودیتی نداشته باشد. البته در همین حالت هم واردکنندگان صاحب رانت چه‌بسا با واردات خارج‌ازکنترل این وزارت اجازه ایجاد تراز بین تقاضای واقعی و تولید را نمی‌دهند. از آن‌سو نیز بحران کم‌آبی و تراز منفی ١١٥میلیاردمکعب آب‌های زیرزمینی موجب می‌شود که این‌بار هم از دیوار کوتاه تولید بالا رفته و اساسا آبی را که حق لاینفک تولید است، از آن دریغ دارند.
اکنون رسانه‌های پرسشگر، مدیریت کلان کشور، نمایندگانی که در این ماه‌های آخر بر غلظت دغدغه‌هایشان افزوده شده است و حتی افکار عمومی باید مطالبات خود را از مدیریت بخش کشاورزی هماهنگ، شفاف و یک‌سویه کنند. در گام اول مدیریت منابع آب و در شرایط بحرانی موجود، سهمی واقع‌گرایانه و با حفظ تلاش برای احیای منابع زیرزمینی آب را برای بخش کشاورزی تعیین کند. بدون تردید مدیریت بخش تولید نیز با داشتن ظرفیت و حقابه جدید، سقف و ظرفیت بهبود تولید خود را به آگاهی عمومی، منابع پرسش و رسانه خواهد رساند.
اما اگر بخواهیم این وزارت را از طرفی به زیاده‌روی در مصرف آب متهم کنیم و از آن طرف تولیدات آرمانی را در شرایط دو، سه دهه قبل و با جمعیت مصرف‌کننده کمتر انتظار داشته باشیم، آن را در بین دو لبه قیچی متضاد از مطالبات قرار می‌دهیم. وزارتی که برای افزایش انگیزه تولید بیشتر داخلی چه‌بسا ناگزیر از کاستن از حجم واردات است و در این مقطع گذار ناگزیر است که پاسخ‌گوی کمبود و پرسش از بابت افزایش قیمت محصولات شود (فضاسازی واردکنندگان میوه در روزهای پایانی سال گذشته). تردیدی نیست که فشرده‌شدن در لای این دو لبه قیچی اگر به‌نفع منافع ملی نباشد اما به سود واردکنندگانی خواهد بود که به‌نام حمایت از مصرف‌کننده، به آینده پایدار این مرزوبوم آسیب می‌رسانند. به خاطر بسپاریم که در دهه ٦٠ و در اوج ملاحظات اولویت‌های جنگ تحمیلی، حراست از منابع تولید و ضرورت‌های بخش کشاورزی برای توقف بسیاری از طرح‌های موسوم به توسعه، حق وتو و توقف را داشت.
اکنون اما همه ما وارث شرایطی از گذشته نزدیک هستیم که در آن هر ساخت‌وساز و تغییر کاربری‌ای به‌نام توسعه منابع حیات طبیعی را تخریب کرد. باید که این میراث تخریب را با همیاری با مدیریت بخش کشاورزی تقسیم کنیم و تا می‌توانیم کاهش دهیم.
نظر شما